Δεντρολίβανο
Στην αρχαιότητα το δεντρολίβανο θεωρούνταν ελιξίριο της νεότητας, σύμβολο ομορφιάς και λέγεται μάλιστα ότι ο θάμνος ήταν το δώρο της θεάς Αφροδίτης στους ανθρώπους. Οι μαθητές φορούσαν στεφάνια από δεντρολίβανο στο κεφάλι γιατί έχει διεγερτικές ικανότητες και αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος.
Οι ρωμαίοι κρατούσαν πάντα ένα κλαράκι δεντρολίβανου κατά την διάρκεια τελετών και θρησκευτικών εορτών, μιας και θεωρείται πως εξασφαλίζει ευτυχισμένη ζωή και ειρήνη κατά τον θάνατο. Το δεντρολίβανο είναι εξαίρετο διεγερτικό και τονωτικό. Πολύτιμο σε σωματική και πνευματική υπερκόπωση. Είναι καλό αποχρεμπτικό και χρησιμοποιείται σε χρόνιες βρογχίτιδες, γρίπη, κοκίτη, και άσθμα.
Μανδραγόρας
Ο θρύλος μιλάει για αυτοτιμωρία κάποιου άντρα που ερωτεύτηκε μία νεράιδα και όταν αυτή έχασε την ζωή της θέλησε να την ακολουθήσει και ζήτησε να τον θάψουν όρθια δίπλα της και όταν κάποιος πάει να τον ξεριζώσει από δίπλα της αυτός βγάζει μία φωνή-στριγγλιά και σκότωνε ή τρέλαινε όποιον δεν είχε προφυλαγμένα τα αυτιά του εκείνη την ώρα. Η ανθρώπινη μορφή του μανδραγόρα οφείλεται στην διχαλωτή του ρίζα που μοιάζει με ανοιχτά πόδια ανθρώπου που στέκεται όρθιος.
Αχίλλεα
Αχίλλεα ή χιλιόφυλλη το όνομα της το οφείλει στον Αχιλλέα ο οποίος τραυματισμένος από το δόρυ του Πάρη στον πόλεμο της Τροίας έδεσε την πληγή του με αυτό το φυτό για να ανακουφιστεί, μετά από συμβουλή της θεάς Αφροδίτης. Αργότερα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το χρησιμοποιούσαν σαν αιμοστατικό στα τραύματά τους.
Λεβάντα
Μύθοι λένε ότι η λεβάντα δεν είχε άρωμα μέχρι τη στιγμή που η Παναγία άπλωσε τα φασκιά του βρέφους Ιησού Χριστού πάνω σε ένα θάμνο λεβάντας. Από θαύμα, όταν τα μετακίνησε από τον θάμνο, η λεβάντα πήρε ένα μεθυστικό άρωμα! Από τότε η Παρθένος Μαρία έπλενε τα φασκιά του Ιησού Χριστού νερό αρωματισμένο με λεβάντα. Επίσης λέγεται πως η βασίλισσα Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσε αυτό το μαγευτικό άρωμα για να ξελογιάσει τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Αντώνιο.
Μέντα
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Πλούτωνας αγάπησε μια νύμφη, την Νύμφη Μίνθη, γεγονός που προκάλεσε την ζήλια και την οργή της Περσεφόνης που την μεταμόρφωσε σε φυτό. Τότε ο Πλούτωνας που δεν μπορούσε να της δώσει την αληθινή της μορφή, της έδωσε την ιδιότητα να μπορεί να γλυκαίνει τον αέρα κάθε φορά που την πατούν οι άνθρωποι με τα πόδια τους και συνθλίβονται τα φύλλα της και οι μίσχοι της. Έτσι το φυτό ονομάστηκε μέντα από το όνομα της νύμφης Μίνθης. Στην αρχαία Ρώμη τη χρησιμοποιούσαν σαν χωνευτικό και αρωμάτιζαν με αυτή τα λουκάνικα και το κρασί.
Δάφνη
Η νύμφη Δάφνη ήταν κόρη του ποταμού Λάδωνα ή κατ’ άλλους του Πηνειού και της Γαίας. Την ερωτεύτηκε σφοδρά ο θεός Απόλλων που άρχισε να την κυνηγάει ασταμάτητα. Εξαντλημένη η Δάφνη παρακάλεσε την μητέρα της, την Γαία, να την βοηθήσει και έτσι μεταμορφώθηκε σε δέντρο, όταν ο Απόλλων προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Ο Απόλλων τότε για να παρηγορηθεί έκαψε ένα κλαδί από το δέντρο και στεφανώθηκε. Από τότε η δάφνη είναι το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα.
Μυρτιά
Στην ελληνική μυθολογία, η μυρτιά ήταν αφιερωμένη στην Αφροδίτη, θεά του Έρωτα, η οποία γνωρίζει τα μυστικά της γέννησης αλλά και της διατήρησης της αγάπης. Η Αφροδίτη μεταμόρφωσε την Μυρσίνη, μια από τις ιέρειές της σε θάμνο για να την προστατεύσει από έναν επίμονο θαυμαστή της. Έτσι δημιουργήθηκε η μυρτιά.
Λυγαριά
Η Λυγαριά στην ελληνική μυθολογία συνδέεται με την αγνότητα. Η Ήρα, προστάτιδα του γάμου, γεννήθηκε κάτω από λυγαριά και σύμφωνα με τον Παυσανία μια λυγαριά στόλιζε το Ναό της στη Σάμο.
Ο Ασκληπιός στη Σπάρτη είχε το όνομα «αγνήτας» επειδή το ξόανό του ήταν από ξύλο λυγαριάς.
O Προμηθέας μετά την απελευθέρωσή του, τοποθέτησε στο κεφάλι του ένα κλαδί λυγαριάς για να του θυμίζει τα δεσμά του. Ο Αχιλλέας έδεσε με κλαδιά λυγαριάς τους γιούς του Πριάμου και ο Οδυσσέας χρησιμοποίησε τις ίδιες βέργες, για να δέσει κάτω από τα πρόβατα του Πολύφημου τους συντρόφους του, προκειμένου να τους ελευθερώσει από τα δεσμά του Κύκλωπα.
