Η ΔΟΕ διοργανώνει εδώ και κάποια χρόνια ομιλίες για τα φλέγοντα θέματα που απασχολούν όλη την εκπαιδευτική κοινότητα στην Ελλάδα. Σκοπός είναι να ακουστούν οι φωνές των εκπαιδευτικών και, παράλληλα, να τεκμηριώνονται επιστημονικά από εξέχοντες προσκεκλημένους ομιλητές οι παιδαγωγικές θέσεις της ΔΟΕ.

Οι ομιλίες αυτές είναι πάμπολλες. Εδώ παραθέτουμε ένα βίντεο και τα υπόλοιπα μπορεί να τα αναζητήσει κανείς στο youtube.

 

 

Το ντοκιμαντέρ “Περιμένοντας τον Σούπερμαν” μιλά για τον αγώνα κάποιων μαθητών των ΗΠΑ να γίνουν δεκτοί σε σχολεία που χρηματοδοτούνται από το Κράτος αλλά εφαρμόζουν τη δική τους παιδαγωγική προσέγγιση. Η εισαγωγή σε αυτά τα σχολεία καθορίζεται με κλήρωση. Οι οικογένειες βλέπουν τη φοίτηση σε αυτά τα “καλά” σχολεία ως ένα εισιτήριο προς μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους. Η λύση, βέβαια, δεν είναι να έρθει ο Σούπερμαν και να σώσει τα παιδιά, ούτε να εισαχθούν λίγα παιδιά σε προνομιούχα σχολεία σε βάρος των υπόλοιπων, αλλά να οικοδομηθεί ένα δίκαιο και ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα με ισότιμες ευκαιρίες για όλα τα παιδιά…

Είναι καλό να έχουμε μια ιδέα από τα προβλήματα που έρχονται σιγά σιγά και στη χώρα μας με την φτωχοποίηση και κατηγοριοποίηση των σχολείων.

 

 

 

Η Φιλανδία είναι πρωτοπόρος στον τομέα της Παιδείας. Το σχολείο που βλέπουμε στο βίντεο θα μπορούσε να υπάρχει μόνο στα όνειρα κάποιου εκπαιδευτικού ή παιδιού στην Ελλάδα (ή ίσως στον ιδιωτικό τομέα). Ωστόσο, μαθαίνουμε ότι είναι δημόσιο και ότι χρηματοδοτείται ισότιμα με όλα τα υπόλοιπα σχολεία της χώρας.

 

Ένα σημείο που αξίζει να τονίσουμε είναι ότι η θέση του δασκάλου στη Φιλανδική κοινωνία είναι περιζήτητη και οι εκπαιδευτικοί χαίρουν εκτίμησης και σεβασμού. Το σημείο που καθορίζει την επιτυχία του συστήματος, κατά τη γνώμη μου, είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει η Πολιτεία στους εκπαιδευτικούς. Αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς η ίδια η Πολιτεία έχει θέσει πολύ αυστηρά κριτήρια για να γίνει κάποιος εκπαιδευτικός εξαρχής…

 

 

Παρακάτω ακολουθεί το τρέιλερ για την ταινία “Ο δάσκαλος που υποσχέθηκε τη θάλασσα” και μιλά για τη δράση του παιδαγωγού Άντονι Μπενάγες. Αξίζει να τη βρείτε και να την παρακολουθήσετε.

Περισσότερες πληροφορίες για τον Μπενάγιες και την παιδαγωγική Φρενέ από την οποία εμπνεύστηκε μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της παιδαγωγικής ομάδας “Το σκασιαρχείο”.

https://skasiarxeio.wordpress.com/2024/08/25/antoni-benaiges-history/

 

 

Η Nancie Atwell είναι δασκάλα από τις ΗΠΑ και βραβεύτηκε το 2015 ως καλύτερη δασκάλα του κόσμου.  Έχει ιδρύσει το Κέντρο για τη Διδασκαλία και τη Μάθηση, όπου φοιτούν παιδιά λαϊκών οικογενειών με χαμηλά δίδακτρα και απολαμβάνουν εναλλακτικές προσεγγίσεις στη διδασκαλία. Παράλληλα, το Κέντρο επιμορφώνει και δασκάλους στη διδακτική προσέγγιση που ακολουθεί η Atwell με σκοπό να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες και τις πρακτικές της.

 

 

 

Η παρακάτω λίστα είναι προσωπική. Κάποια βιβλία είναι επιστημονικά και κάποια όχι. Κάποια είναι παιδικά.

Μπορεί να μη σας αρέσουν όλα τα αναφερόμενα βιβλία.

Νιώστε ελεύθεροι/ες να διαλέξετε ό,τι νομίζετε ότι σας ταιριάζει και σας ωφελεί.

ΥΓ. Η λίστα θα εμπλουτίζεται.

 

“Η Γραμματική της Φαντασίας” του Τζιάννι Ροντάρι

“The Freedom Writers Diary” της Erin Gruwell

“Θεωρία και πράξη της Αντι-Αυταρχικής Εκπαίδευσης”του Αλεξάντερ Νηλ

“Ελευθερία, όχι αναρχία” του Αλεξάντερ Νηλ

“Παιδαγωγικό Ποίημα” του Αντόν Σεμιόνοβιτς Μακάρενκο

“Οι έννοιες της Φυσικής” του Paul Hewitt

“Διδάσκοντας Μαθηματικά για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο: Μια αναπτυξιακή διαδικασία”  του John A. Van de Walle

“Ο δάσκαλος με το βιολί και το αστέρι” της Θέτιδος Χορτιάτη

“Ο τυφλοπόντικας” του Φιλίπ Μπαρμπώ

“Παραμύθι χωρίς όνομα” της Πηνελόπης Δέλτα

Δεκαπέντε παιδαγωγοί (συλλογικό έργο)

“Η συναισθηματική νοημοσύνη” του Daniel Goleman

“Η ολική Γλώσσα” της Σμαράγδας Παπαδοπούλου

“Αλφαβητάρι με γλωσσοδέτες” του Ευγένιου Τριβιζά

“Ο μεγάλος θυμός” της Μιρέιγ ντ’ Αλλανσέ

“Στης καμηλοπάρδαλης τη μύτη” (Colin West σε ελληνικά στιχάκια της Μαριανίνας Κριεζή)

“Αχ, γιατί να είμαι γάτα” (Colin West σε ελληνικά στιχάκια της Μαριανίνας Κριεζή)

“Ντενεκεδούπολη” της Ευγενίας Φακίνου

” Ο κύριός μου” της Ζωρζ Σαρρή

“Θεωρία και Πράξη στη διδασκαλία των Μαθηματικών” της Ευγενίας Κολέζα

“Διδάσκοντας Φυσικές Επιστήμες” της Κρυσταλλίας Χαλκιά

“Μεθοδολογία έρευνας στις Επιστήμες της Αγωγής” του Δημήτρη Καραγεώργου

“Ιστορίες από το Βυζάντιο” της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη

 

 

 

 

 

 

 

Παρακάτω ακολουθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση από την Παιδαγωγική Ομάδα “Σκασιαρχείο”  για το πώς μπορούμε να

δουλέψουμε με το Συμβούλιο της τάξης.

Η αλήθεια είναι πως ΠΟΤΕ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος στο Δημοτικό! Ωστόσο, πιστεύω πως, εάν ασχοληθούμε σοβαρά με το Συμβούλιο

της τάξης, δίνουμε στα παιδιά ένα αυθεντικό πλαίσιο για να εκφράσουν τη γνώμη τους, τις ανησυχίες τους, να επιχειρηματολογήσουν, να

διαφωνήσουν και -το πιο σημαντικό- να αναπτύξουν πνεύμα ομαδικότητας, σεβασμού  και συνεργασίας.

 

Το καλύτερο είναι ότι, μέσα από αυτή τη διαδικασία, τα παιδιά ωριμάζουν και βελτιώνεται και η μαθησιακή τους επίδοση.

 

Οπότε, η ώρα της συνέλευσης της τάξης δεν είναι ώρα χαμένη, αλλά είναι επένδυση που θα αποδώσει αργότερα στη χρονιά.

Το μυστικό, νομίζω, είναι να πιστεύει ο/η εκπαιδευτικός ότι η φωνή των μαθητών/ριών έχει σημασία. Μόλις τα παιδιά το αντιληφθούν

αυτό, αρχίζουν και τα ίδια να καταλαβαίνουν το πώς έχουν τη δύναμη να κάνουν τη διαφορά! Έτσι, χτίζουμε ανθεκτικές και υγιείς σχέσεις,

αναπτύσσεται ο σεβασμός και η αλληλεγγύη, ενώ τα ίδια τα παιδιά μαθαίνουν να λειτουργούν με κανόνες που διαμορφώνουν τα ίδια.

 

Σημείωση: Αν η τάξη σου δεν μπορεί να συνεδριάσει όπως τα παιδιά στο βίντεο, μην απελπίζεσαι. Απλά σκέψου πως εσείς είστε ακόμα στην αρχή του ταξιδιού…  Δε χρειάζονται τέλειες συνεδριάσεις στην αρχή. Αρχίστε από κάτι απλό και σύντομο, πχ. μια ψηφοφορία ή καταγράψτε παράπονα. Προχωρήστε όσο αργά θέλετε. Όλο αυτό είναι μια διαδικασία ωρίμανσης και δεν υπάρχουν γρήγορες λύσεις.

 

 

 

 

Πόσα σπυριά φακής θα βλαστήσουν μέσα σε ένα κεσεδάκι από γιαούρτι;

Είναι μια αρκετά συνηθισμένη δραστηριότητα να βάζουμε τα παιδιά να φυτέψουν φακές μέσα σε βαμβάκι που τοποθετούμε σε κεσεδάκια γιαουρτιού. Το αποτέλεσμα συνήθως ενθουσιάζει τα παιδιά, καθώς-στις περισσότερες περιπτώσεις- σχεδόν όλα τα σπυριά φυτρώνουν.

Τι θα συνέβαινε, ωστόσο, εάν τις ίδιες φακές τις είχαμε φυτέψει στο χώμα κι όχι στο βαμβάκι; Τα πράγματα γίνονται πολύ περίπλοκα, καθώς εμφανίζονται ένα σωρό παράγοντες που δεν υπάρχουν καν μέσα στο πλαστικό κουπάκι: το ph του χώματος, οι βλαβεροί μικροοργανισμοί, η επίδραση των γειτονικών φυτών (είτε χημικά είτε περιορίζοντας την πρόσβαση στους απαραίτητους για την ανάπτυξη πόρους). Οι φακές στο χώμα έχουν να δώσουν πολλές μάχες και πολλές ίσως να μην καταφέρουν να επιβιώσουν.

Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχουν όλα αυτά με την εκπαίδευση; Τα σπυριά της φακής είναι τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί. Αν τους τοποθετήσεις σε ένα ευνοϊκό πλαίσιο όπου λαμβάνουν αγάπη και κατανόηση, τότε… ανθίζουν! Εάν τους «φυτέψεις» σε αφιλόξενα περιβάλλοντα, θα ανθίσουν πολύ λιγότερα άτομα… Και αυτό, όχι χάρη στο περιβάλλον, αλλά παρά τις αντίξοες συνθήκες. Γι’ αυτό η εκπαίδευση χρειάζεται ένα πλαίσιο που να σέβεται και να φροντίζει τις ανάγκες τόσο των παιδιών όσο και των εκπαιδευτικών…

 

Θανάσης Μπρούσαλης

 

Μια ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη. Ένα βίντεο που το είδαμε παντού τις τελευταίες μέρες… Άλλοι το λάτρεψαν κι άλλοι το χαρακτήρισαν ακραίο…  Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η τέχνη μιλάει στον καθένα διαφορετικά ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχει.  Κάθε έργο, ωστόσο, που προκαλεί διαφωνίες αποτελεί μια καλή αφορμή για ωφέλιμο προβληματισμό. Συνεπώς το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να επιβάλλει μια συγκεκριμένη ερμηνεία της ταινίας αυτής, αλλά να προτείνει μια διαφορετική κατεύθυνση προβληματισμού.

Ας τα πάρουμε όλα, όμως, από την αρχή… Εάν δεν έχετε δει το βίντεο, μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ:

Το κεντρικό θέμα που θίγει είναι τα δικαιώματα των αναπήρων στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Στην ταινία αυτή αντικρύζουμε ένα τοπίο γνώριμο: τραπεζοκαθίσματα και παρκαρισμένα οχήματα σε σημεία που καθιστούν το πεζοδρόμιο μη προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρικά αμαξίδια.

Αυτό έχει ως συνέπεια τα άτομα αυτά να αναγκάζονται να βρουν εναλλακτικές διαδρομές ρισκάροντας την ασφάλειά τους (όπως γίνεται φανερό στην ταινία).

Το άλλο γνώριμο στοιχείο που αντικρύζουμε (αλλά περνάει σε δεύτερη μοίρα) είναι αυτό ενός νεαρού “κουκουλοφόρου” με λοστό. Αρχικά πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνει ο δημιουργός της ταινίας: από μέσα μας τον κατακρίνουμε που προκαλεί ζημιές. Έπειτα, αφού μάθουμε τι έχει περάσει, τον συμπονούμε και ίσως πολλοί να ταυτιστούν μαζί του σκεπτόμενοι “καλά τους έκανε”.

Καλά τους έκανε όμως;

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η οργή του νεαρού είναι σίγουρα δικαιολογημένη.

Όχι όμως και οι πράξεις του.

Ας κρίνουμε τις πράξεις του από τα αποτελέσματα… Τι κατάφερε ο νεαρός παίρνοντας τον λοστό;

Μήπως οι άνθρωποι στον δρόμο κατάλαβαν το πρόβλημα που αντιμετώπισε αυτός και η αδερφή του;

Όχι. Απλά τρόμαξαν.

Μήπως λύθηκε το πρόβλημα;

Όχι. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο η σύλληψη του νεαρού που πρόσθεσε άλλο ένα βάσανο στην οικογένεια…

Η άποψη μου είναι η εξής: ο νεαρός θα μπορούσε να διοχετεύσει την οργή του σε κάτι ωφέλιμο πχ. σε έναν αγώνα για την ευαισθητοποίηση των κατοίκων για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Θα μπορούσε να έρθει σε επικοινωνία με ενώσεις ΑΜΕΑ και να επικοινωνήσει με τον Δήμο για να ασκήσουν πιέσεις ώστε αυτή η άσχημη κατάσταση να ΑΛΛΑΞΕΙ.

Παίρνοντας έναν λοστό μπορεί να είχε την εντύπωση ότι αποδίδει δικαιοσύνη, αλλά-στ’ αλήθεια- τι άλλαξε με τον λοστό;

Τίποτα… Ήταν απλά μια πράξη αυτοκαταστροφική…

Όλοι γνωρίζουμε τα κακώς κείμενα. Και είναι πολλά… Το ερώτημα είναι τι κάνουμε από εκεί και πέρα…

Βλέποντας την ταινία αυτή ταυτιστήκαμε με τον πρωταγωνιστή.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως-όσο δεν κάνουμε τίποτα- μοιάζουμε περισσότερο με τους ανθρώπους της καφετέριας…