Μια ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη. Ένα βίντεο που το είδαμε παντού τις τελευταίες μέρες… Άλλοι το λάτρεψαν κι άλλοι το χαρακτήρισαν ακραίο…  Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η τέχνη μιλάει στον καθένα διαφορετικά ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχει.  Κάθε έργο, ωστόσο, που προκαλεί διαφωνίες αποτελεί μια καλή αφορμή για ωφέλιμο προβληματισμό. Συνεπώς το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να επιβάλλει μια συγκεκριμένη ερμηνεία της ταινίας αυτής, αλλά να προτείνει μια διαφορετική κατεύθυνση προβληματισμού.

Ας τα πάρουμε όλα, όμως, από την αρχή… Εάν δεν έχετε δει το βίντεο, μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ:

Το κεντρικό θέμα που θίγει είναι τα δικαιώματα των αναπήρων στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Στην ταινία αυτή αντικρύζουμε ένα τοπίο γνώριμο: τραπεζοκαθίσματα και παρκαρισμένα οχήματα σε σημεία που καθιστούν το πεζοδρόμιο μη προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρικά αμαξίδια.

Αυτό έχει ως συνέπεια τα άτομα αυτά να αναγκάζονται να βρουν εναλλακτικές διαδρομές ρισκάροντας την ασφάλειά τους (όπως γίνεται φανερό στην ταινία).

Το άλλο γνώριμο στοιχείο που αντικρύζουμε (αλλά περνάει σε δεύτερη μοίρα) είναι αυτό ενός νεαρού “κουκουλοφόρου” με λοστό. Αρχικά πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνει ο δημιουργός της ταινίας: από μέσα μας τον κατακρίνουμε που προκαλεί ζημιές. Έπειτα, αφού μάθουμε τι έχει περάσει, τον συμπονούμε και ίσως πολλοί να ταυτιστούν μαζί του σκεπτόμενοι “καλά τους έκανε”.

Καλά τους έκανε όμως;

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η οργή του νεαρού είναι σίγουρα δικαιολογημένη.

Όχι όμως και οι πράξεις του.

Ας κρίνουμε τις πράξεις του από τα αποτελέσματα… Τι κατάφερε ο νεαρός παίρνοντας τον λοστό;

Μήπως οι άνθρωποι στον δρόμο κατάλαβαν το πρόβλημα που αντιμετώπισε αυτός και η αδερφή του;

Όχι. Απλά τρόμαξαν.

Μήπως λύθηκε το πρόβλημα;

Όχι. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο η σύλληψη του νεαρού που πρόσθεσε άλλο ένα βάσανο στην οικογένεια…

Η άποψη μου είναι η εξής: ο νεαρός θα μπορούσε να διοχετεύσει την οργή του σε κάτι ωφέλιμο πχ. σε έναν αγώνα για την ευαισθητοποίηση των κατοίκων για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Θα μπορούσε να έρθει σε επικοινωνία με ενώσεις ΑΜΕΑ και να επικοινωνήσει με τον Δήμο για να ασκήσουν πιέσεις ώστε αυτή η άσχημη κατάσταση να ΑΛΛΑΞΕΙ.

Παίρνοντας έναν λοστό μπορεί να είχε την εντύπωση ότι αποδίδει δικαιοσύνη, αλλά-στ’ αλήθεια- τι άλλαξε με τον λοστό;

Τίποτα… Ήταν απλά μια πράξη αυτοκαταστροφική…

Όλοι γνωρίζουμε τα κακώς κείμενα. Και είναι πολλά… Το ερώτημα είναι τι κάνουμε από εκεί και πέρα…

Βλέποντας την ταινία αυτή ταυτιστήκαμε με τον πρωταγωνιστή.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως-όσο δεν κάνουμε τίποτα- μοιάζουμε περισσότερο με τους ανθρώπους της καφετέριας…