Την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου η Ε’ τάξη επισκέφθηκε το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα. Πρώτη μας στάση το ορεινό χωριό Ελληνικό. Εκεί φάγαμε το δεκατιανό μας στη γραφική πλατεία του χωριού θαυμάζοντας το κτίριο του παλιού δημοτικού σχολείου και το μπρούντζινο άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη . Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στο Μουσείο, όπου ο χώρος που φιλοξενείται το Μουσείο είναι κατάφυτος από πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά που εντυπωσιάζουν κάθε επισκέπτη.
Η ενδιαφέρουσα ξενάγηση άρχισε από το κτίριο που στεγάζει την νεροτριβή που είχε άφθονο νερό εξαιτίας της νεροποντής της προηγούμενης ημέρας και τον αλευρόμυλο με οριζόντια φτερωτή. Στο διπλανό δωματιάκι, με το τζάκι, ζούσε ο μυλωνάς με την οικογένειά του, κατά κανόνα πολυμελή.
Έξω από τον μύλο υπάρχει ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή τσίπουρου από τα στέμφυλα.
Ακριβώς απέναντι, στο διώροφο κτήριο επισκεφτήκαμε την κατοικία του βυρσοδέψη (πάνω) και το βυρσοδεψείο (κάτω). Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε ζώνες που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων.
Το λιθόστρωτο μας οδήγησε σε πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον μπαρουτόμυλο. Το μπαρούτι, ισχυρό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας της περιοχής, διατηρείται ζωντανό στη μνήμη και τις αφηγήσεις των κατοίκων της. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες τροφοδοτούσαν τον αγώνα με το απαραίτητο αυτό πολεμικό υλικό. Ο Κολοκοτρώνης γράφει χαρακτηριστικά: «Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημιτζάνα». Σε αυτό τον χώρο είδαμε τον κινούμενο μηχανισμό ενός μπαρουτόμυλου με κοπάνια, που είχε εξαφανιστεί στην Ευρώπη ήδη από τον 18ο αιώνα, ενώ στη Δημητσάνα χρησιμοποιήθηκε κατά την Επανάσταση, αλλά και έως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Έπειτα από την πολύ ενδιαφέρουσα περιήγηση σε αυτόν τον υπέροχο χώρο, αγοράσαμε ενθύμια από το μαγαζάκι του μουσείου και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κάνοντας σχέδια για την επόμενη εξόρμησή μας.
