Τρία βιβλία στάθηκαν αφορμή για να μιλήσουμε στην τάξη για το θέμα του σχολικού εκφοβισμού.

Αρχικά διαβάσαμε το υπέροχο βιβλίο με τίτλο “Τη μέρα που έγινα και εγώ λύκος”. Συζητήσαμε αν και εμείς βρεθήκαμε ποτέ στη θέση της ηρωίδας και τι συναισθήματα νιώσαμε. Έπειτα, αναφερθήκαμε σε έναν Ινδιάνικο μύθο, ο οποίος μιλάει για τον καλό και τον κακό λύκο που έχει κάθε άνθρωπος μέσα του. Ο καλός λύκος παραμένει γλυκός, ευγενικός και ήρεμος ενώ ο κακός μας συμβουλεύει να μιλάμε άσχημα και να φερόμαστε με κακία. Επικρατεί ο λύκος που ακούμε και ταΐζουμε περισσότερο και γινόμαστε και εμείς ο αντίστοιχος λύκος.

Συζητήσαμε  και καταγράψαμε λόγια που λέει ο κακός και ο καλός λύκος και σκεφτήκαμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν στον συνάνθρωπό μας. Τέλος θέσαμε το ερώτημα “Εσύ ποιον λύκο σου θα ακούσεις;”

Η μασκότ της τάξης μας έστειλε ένα γράμμα, ανακαλύπτοντας τη δική της εμπειρία εκφοβισμού και πως το αντιμετώπισε. Μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας.

Την επόμενη μέρα διαβάσαμε το βιβλίο με τίτλο “Ένας πραγματικός ιππότης”. Ο μικρός Βάγιας μας έμαθε ότι δυνατός και ιππότης δεν είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη σωματική του δύναμη ή τα όπλα του, αλλά αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί το μυαλό του. Με αφορμή το παραμύθι μεταμορφωθήκαμε σε ήρωες και μάθαμε το σύνθημα “Οι δυνατοί άνθρωποι δεν βάζουν τους άλλους κάτω… Τους σηκώνουν ψηλά”.

Την Παρασκευή το πρωί στην παρεούλα μας περίμενε ο Κωστής με το βιβλίο με τίτλο “Μίλα μου”. Ο Κωστής ήταν πολύ στεναχωρημένος και όλο ξεφυσούσε.

Τον ρωτήσαμε τι έχει, τι τον έχει στεναχωρήσει. Στην αρχή ήταν διστακτικός στη συνέχεια μας είπε ότι είχε ένα βάρος στην καρδιά του, το οποίο δεν τον άφηνε να χαρεί. Σήκωσε την μπλούζα του και έβγαλε από μέσα ένα σακουλάκι γεμάτο πέτρες. Μας εξήγησε πως αυτό το βάρος του δημιουργήθηκε από μία άσχημη συμπεριφορά ενός συμμαθητή του προς αυτόν, η οποία τον στεναχώρησε. Τα παιδιά κράτησαν στα χέρια τους τις πέτρες και συζητήσαμε πόσο δύσκολο είναι να κουβαλάμε ένα τέτοιο βάρος μέσα μας και με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τον Κωστή. Τα παιδιά πρότειναν στον φίλο μας να μας πει τι ακριβώς τον απασχολεί για να βγάλει το βάρος από μέσα του. Καθώς μας περιέγραφε την άσχημη συμπεριφορά του συμμαθητή του και τα συναισθήματα που ένιωσε, ένα ένα παιδί έπαιρνε στα χέρια του μία από τις πολλές του πέτρες. Στο τέλος όλοι είχαμε στα χέρια μας από μία πέτρα. Ο Κωστής τώρα ένιωθε πιο ανάλαφρος και ήταν πια χαρούμενος. Συζητήσαμε για το πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε και να μοιραζόμαστε συναισθήματα και σκέψεις που μας βαραίνουν με άτομα που μας αγαπούν και εμπιστευόμαστε. Στη συνέχεια, κρατώντας την πέτρα στα χέρια μας κλείσαμε τα μάτια και προσπαθήσαμε να σκεφτούμε κάτι που μας στεναχώρησε πολύ και νιώσαμε βάρος στην καρδιά μας. Κάθε παιδί ζωγράφισε τη σκέψη του σε μία καρδιά και μας την παρουσίασε στην ολομέλεια. (δραστηριότητα από το βιβλίο “Καλώς ήρθες στον κόσμο που μπορείς).

Το βάρος κάθε παιδιού το καταγράψαμε πάνω στην πέτρα του και τη βάλαμε σε σακουλάκι για να την πάρει μαζί του.

Έπειτα, διαβάσαμε το βιβλίο που μας είχε φέρει ο φίλος μας. Εντοπίσαμε ομοιότητες και διαφορές της ηρωίδας του βιβλίου και του Κωστή. 

Από την ιστορία του Κωστή και της Αν μάθαμε πως:  “Tα μεγαλύτερα βάρη μας γίνονται πιο ελαφριά όταν τα μοιραζόμαστε με αυτούς που μας αγαπούν, μας βλέπουν, μας καταλαβαίνουν. Μην αφήνεις το πετραδάκι μέσα σου να γίνει ασήκωτη κοτρώνα. ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ!” 

Με αφορμή το παραμύθι “ΜΙΛΑ ΜΟΥ”, οι μαθητές δημιουργούν το δέντρο του παραμυθιού τη ΜΙΛΙΑ, πάνω στην οποία τοποθετούμε στόματα που μιλούν για κάθε αδικία που συμβαίνει.

Το κουτί με τις ωραίες λέξεις: Πάνω σε καρδούλες γράφουμε ευγενικές λέξεις και φράσεις. Κάθε φορά που μαθητές της τάξης συγκρούονται το κουτί θα ανοίγει, ώστε να ανταλλάσσουμε καρδούλες με ευγενικά λόγια και να θυμόμαστε πως η αγάπη μεταξύ μας είναι πιο δυνατή από κάθε διαφωνία.

Το μήνυμα κατά του σχολικού εκφοβισμού “ΜΙΛΑ” εμφανίζεται στις τάξεις μας. Οι μαθητές προσπαθούν να διαβάσουν τη λέξη, ενώ τη γράφουν αυθόρμητα την ώρα των ελεύθερων δραστηριοτήτων.

Το ίδιο μήνυμα μας έδωσε η «Ελμίλα», η μικρή καμήλα, μέσα από τη δική της ιστορία:

«Μην κρατάς ποτέ μυστικό, κάτι που σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Μίλα σε άτομα που αγαπάς και εμπιστεύεσαι και ζήτα βοήθεια».

Η Ελμίλα και τα υπόλοιπα ζωάκια του σχολείου της κάλεσαν τα παιδιά να φιλοτεχνήσουν το μαγικό σύνθημα «ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ», χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά (όσπρια, ζυμάρι, ξυλάκια, μαρκαδόρους κ.α.).

Η ιστορία του βιβλίου «Τα χέρια δε χτυπάνε, τα χέρια αγαπάνε» έθεσε τον προβληματισμό στα παιδιά για το τι μπορεί να κάνει ένα λυπημένο και θυμωμένο χέρι και πώς μπορούν τα χέρια να αποκτήσουν χρώματα. Η ηρωίδα του βιβλίου η «Πολύχρωμη» μας μίλησε για τη χρωματιστή πλευρά της ζωής. Στη συνέχεια, ακούγοντας το τραγούδι «Υπάρχουν χέρια», Locomondo,  τα παιδιά εργάστηκαν σε ομάδες αλλά και ατομικά, ομαδοποίησαν τις εικόνες του τραγουδιού και αποτύπωσαν εικαστικά τις σκέψεις και τις ιδέες τους:  «Τι χέρια θα θέλαμε να συναντήσουμε στη ζωή μας;» ΘΕΛΟΥΜΕ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ, ΠΟΥ ΧΑΪΔΕΥΟΥΝ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ, ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ, ΠΟΥ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ, ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΨΗΛΑ. 

Σε δεύτερο χρόνο, τα παιδιά κλήθηκαν να καταθέσουν, μέσα από παιχνίδια ρόλων, τα συναισθήματα του παιδιού που βιώνει βία και να αποτυπώσουν εικαστικά τη χρωματιστή αλλά και τη σκοτεινή πλευρά της σχολικής ζωής. 

Μαθαίνουμε τα βήματα αντιμετώπισης του εκφοβισμού, τα οποία καταγράφουμε σε ένα πολύχρωμο λουλούδι.

Ιδέα από https://thaliaskinderstories.blogspot.com/

Τέλος, ζωγραφίζουμε καρδιές στα χέρια μας και….το κολλάμε με αγάπη!