Η σχολική μας γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν εμπνευσμένη από το εξαιρετικό βιβλίου του Ευγένιου Τριβιζά “Τα μαγικά μαξιλάρια”. Μια ερασιτεχνική, διαδραστική θεατρική παράσταση που προετοιμάστηκε από όλες τις εκπαιδευτικούς του σχολείου μας με πολλή αγάπη για τους μαθητές μας. Μικρά μας ελπίζουμε να το απολαύσατε όσο κι εμείς και σας ευχόμαστε ποτέ να μην ξεχάσετε: “Ό,τι κι αν σας πάρουν, πάντα κάτι μένει που κανείς δεν το αγγίζει, κανείς δεν σας το παίρνει! Ελπίδα, όαση, παρηγοριά σας, θησαυρός στη συμφορά σας μένουνε τα όνειρά σας!”».

Μια χώρα χωρίς ουρανό. Ένας άπληστος άρχοντας με ένα χρυσό τηλεσκόπιο και ένα μαύρο φτερό. Ένας καταχθόνιος μυστικοσύμβουλος. Ένα νόμος που καταργεί τις Αποκριές, τα πάρτι γενεθλίων και τις Κυριακές. Ένα ύπουλος αρχιμάγος. Μια παπαρούνα κατακόκκινη σαν φλόγα και χιλιάδες μαξιλάρια που έχουν κατασκευαστεί με σκοπό να στερήσουν τον κόσμο από τα όνειρά του. Αλλά τα όνειρα δε σβήνουν έτσι εύκολα. Απεναντίας, κάτι ονειράκια τοσαδά, που δε σου γεμίζουνε το μάτι, φουντώνουνε καμιά φορά, φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπα γίνονται, και κάνουνε τον κόσμο άνω κάτω.
Κάποτε λοιπόν στην Ουρανούπολη… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κάποτε σε μια χώρα μακρινή, στην Ουρανούπολη, βασίλευε ένας μισητός άρχοντας, ο Αρπατίλαος ο πρώτος. Αυτός ο άρχοντας ήθελε οι υπήκοοί του να δουλεύουν ασταμάτητα, γι΄αυτό και είχε φτιάξει νόμους που καταργούσαν την ξεκούραση, τη χαρά, τη διασκέδαση και την ανεμελιά, δηλαδή τις Απόκριες, τα διαλείμματα των σχολείων, τα πάρτι γενεθλίων και τις Κυριακές. Επίσης για να τον αγαπούν οι υπήκοοί του αδιαμαρτύρητα, τους στέρησε ακόμα και τα όνειρα. Έφτιαξε με τη βοήθεια του καταχθόνιου υπηρέτη του Σαβρίλιου χιλιάδες μαξιλάρια φτιαγμένα από όλα τα σιχαμερά και αποκρουστικά του κόσμου και όποιος κοιμόταν σε αυτά έβλεπε τέτοιους φριχτούς εφιάλτες που η καθημερινή του ζωή στην Ουρανούπολη του φαινόταν παράδεισος. Τα μοίρασε στους υπηκόους του και οι εφιάλτες των Ουρανουπολιτών ξεκίνησαν.

Μέχρι τη στιγμή που ο δάσκαλος Αντώνης ανακάλυψε το φριχτό μυστικό και με τη βοήθεια των μαθητών του  έφτιαξαν τα αντιεφιαλτικά μαξιλάρια από όλα τα όμορφα, τα χαρούμενα και τα παρήγορα του κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ξαναζωντάνεψαν την ελπίδα στις καρδιές όλων, ξαναπήραν τα όνειρά τους πίσω και δώσανε ένα καλό μάθημα στον Αρπατίλαο και τον βοηθό του φωνάζοντας: “Όλοι μαζί είμαστε πάντα πιο δυνατοί”!

Διαβάσαμε το βιβλίο « Η κυρά Δημοκρατία». Γνωρίσαμε τις δυο κύριες την Δημοκρατία και την Ρία την Δικτατορία. Παρουσιάσαμε την κυρία Δημοκρατία και την κυρία Δικτατορία ως δυο φίλες που ήρθαν στην τάξη μας .Μάθαμε για τις συνήθειες και των δύο. Ταξινομήσαμε εικόνες που ταίριαζαν στην κάθε μια, παίξαμε με τα ονόματα τους και ψηφίσαμε ποια θα θέλαμε εμείς για αρχηγό μας και γιατί.

Είδαμε φωτογραφίες με τι επιτρέπεται στη Δημοκρατία, πράγματα που απαγορεύονται στη Δικτατορία και τα παιδιά αποφάσισαν ομόφωνα ότι στην τάξη μας θέλουν να μείνει η κυρία Δημοκρατία .

Ακούσαμε το τραγούδι «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο» και προσπαθήσαμε να βάλουμε τις εικόνες του τραγουδιού στη σωστή σειρά .

Στη συνέχεια βάλαμε τα γεγονότα σε μια σειρά με φωτογραφίες.

Τα παιδιά ζωγράφισαν τη Δημοκρατία μέσα από τα δικά τους μάτια και γεμίσαμε το βάζο της με λέξεις που της ταιριάζουν.

Διαβάσαμε το βιβλίο « η εξέγερση του Πολυτεχνείου» και με τη βοήθεια φωτογραφικού υλικού μιλήσαμε για τα γεγονότα τις 17 Νοέμβρη του 1973.

Ποιο ήταν το σύνθημα των φοιτητών και πώς κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον λαό;