Με χαρά και ενθουσιασμό ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας στο Μουσείο του Σιδηροδρομικού Σταθμού Λάρισας.
Το μουσείο μας υποδέχτηκε σαν ένας παλιός φίλος που έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Οι τοίχοι του ήταν στολισμένοι με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, όπου άνθρωποι άλλων εποχών στέκονταν μπροστά σε τρένα που κάπνιζαν βαριά, έτοιμα για αναχώρηση. Τα παιδιά έσκυβαν να δουν καλύτερα τα παλιά εισιτήρια και άγγιζαν με δέος τις στολές των σταθμαρχών, σαν να κρατούσαν στα χέρια τους μικρά κομμάτια ιστορίας.
Κι έπειτα, σαν να άνοιξε μια μεγάλη πόρτα προς το χθες, εμφανίστηκε μπροστά μας η ατμομηχανή. Σιωπηλή, αλλά επιβλητική, στεκόταν σαν κοιμισμένος γίγαντας που κάποτε διέσχιζε βουνά και κάμπους. Τα παιδιά άκουσαν την ιστορία της και κοίταξαν τις ράγες να απλώνονται μέχρι τον ορίζοντα.
Κάθε γωνιά του μουσείου ήταν μια αφορμή για καινούριες απορίες και θαυμασμό. Μικρές μακέτες, καμπάνες που σηματοδοτούσαν αναχωρήσεις, αντικείμενα που κάποτε έντυναν την καθημερινότητα ενός σταθμού όλα έγιναν αφορμή για συζήτηση, φαντασία και παιχνίδι.
Όταν επιστρέψαμε στο σχολείο, όλοι κουβαλούσαμε μαζί μας κάτι από το ταξίδι αυτό. Μια εικόνα, μια μυρωδιά παλιού ξύλου, έναν ήχο χαμένων αναχωρήσεων κι εκείνη την αίσθηση πως τα τρένα δεν μεταφέρουν μόνο ανθρώπους, αλλά και μνήμες.
