Πολιτικά

Κατά τις προεκλογικές περιόδους βλέπουμε στην τηλεόραση σωρεία δημοσκοπήσεων. Στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τα προεκλογικά γκάλοπ τίθεται η “εθιμοτυπική” τα τελευταία χρόνια ερώτηση περί καταλληλότητας σχετικά με τη διακυβέρνηση της χώρας μας. Και οι μισοί ξεστομίζουμε με πάθος “Κανένας, όλοι τους άχρηστοι είναι. Μόνο τα λεφτά μας ξέρουν να τρώνε”, ενώ οι άλλοι μισοί ξαφνιαζόμαστε από το ότι έρχεται στο προσκήνιο το alter ego του ομηρικού Οδυσσέα (ο γνωστός άγνωστος «κανένας»).  Άραγε σκεφτήκαμε ποτέ αν εμείς οι ίδιοι είμαστε κατάλληλοι να ασκούμε το… εκλογικό μας δικαίωμα; Και αν όχι γιατί οι εκάστοτε εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν θέτουν αυτή την ερώτηση; Γιατί μια περιέργεια την έχω: πόσοι θεωρούν τον εαυτό τους ΤΟΝ απόλυτα συνειδητοποιημένο ψηφοφόρο, πόσοι κρατούν μια πιο μετριοπαθή στάση ερχόμενοι σε αμηχανία σχετικά με το κατά πόσο τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζουν είναι τα “ηθικώς” ορθά και πόσοι έχουν το θάρρος να πουν ότι είτε αδιαφορούν για τα πολιτικά είτε συνειδητά αφήνονται στην καθοδήγηση των “κακών” άλλων;

Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να απαιτούμε από τους “μεγάλους” να κάνουν τις σωστές (ποιος ορίζει το σωστό ας έρθει κάποιος να μου το υποδείξει και εμένα) επιλογές όσον αφορά την πολιτική εξουσία της χώρας, όταν οι περισσότεροι από εμάς το πολύ σε 3 χρόνια θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το πολυσυζητημένο μέλλον του τόπου μας χωρίς να έχουμε στον εαυτό μας αυτή την πολύ σημαντική ερώτηση: είμαι πραγματικά έτοιμος να ψηφίσω; Ελαφρά τη καρδία, κάποιος από τη θεωρητική θα μπορούσε να απαντήσει: Φυσικά. Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι θεμελιωτές της δημοκρατίας, του ύψιστου πολιτεύματος, άφρονες ήταν που θεωρούσαν άξιο κάθε Αθηναίο πολίτη που συμμετείχε στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας; Από την άλλη, κάποιος της θετικής ή της τεχνολογικής θα απαντούσε δια της εις άτοπον απαγωγής: Μα βέβαια. Άμα μπορούν να ψηφίζουν οι άλλοι γιατί να μην μπορώ κι εγώ; Για να μην παρεξηγηθώ, δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι θα απαντούσαν έτσι αλλά τα επιχειρήματα αυτά έχουν μια βάση που δεν είναι όμως “ακτύπητη”.

Το πιο πιθανό είναι ότι οι περισσότεροι δεν έχουμε κάτσει να πολυαναλύσουμε την όλη εκλογική διαδικασία και τα κριτήρια εκλογής των πολιτικών μας ταγών.

Κι εδώ πιστεύω έγκειται το όλο πολιτικό πρόβλημα. Είναι παράλογο να κατηγορούμε πολιτικούς που είτε οι ίδιοι έχουμε ψηφίσει είτε ακολουθώντας τις δημοκρατικές αρχές δεχόμαστε ως επιλογές της πλειοψηφίας των πολιτών. Οι ψηφοφόροι λοιπόν φέρουν ευθύνη των επιλογών τους. Αλλά φαίνεται να είναι εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που τους υποδεικνύει τις ενέργειες τους με στόχο την διαιώνισή του. Και τα κάγκελα είναι η εκπαίδευση, τα τελευταία χρόνια τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και δευτερευόντως η οικογένεια που μετατρέπεται ακουσίως σε αντίγραφο μιας συμβατικής αλλά αντιφατικής κοινωνίας.

Κατά τη γνώμη μου, κυρίαρχα προβλήματα είναι ο ελλιπής ή περιορισμένος ή λανθασμένος πολιτικός προσανατολισμός από τους φορείς κοινωνικοποίησης. Αρχικά η οικογένεια, χωρίς η καημένη να το θέλει απαραιτήτως, καθοδηγεί και υποδεικνύει πολιτικές στάσεις. Έπειτα είναι το σχολείο όπου επικρατεί ο φόβος μήπως κατηγορηθούν οι καθηγητές για πολιτική προπαγάνδα και εμείς μένουμε τελικά στα «μαύρα σκοτάδια», ενώ κάθε φορά που κάποιος καθηγητής πάει να μας «ανοίξει τα μάτια» εμείς τον κοιτάμε με γουρλωμένα μάτια γιατί έχουμε καταβροχθίσει κάθε αναλήθεια που μας σερβίρει η τηλεόραση τόσο όμορφα και κεκαλυμμένα. Βέβαια σε μια εποχή που η πρώτη επαφή των παιδιών με την γύρω τους πραγματικότητα είναι μέσα από την πλάσμα είναι επόμενο να μην ξέρουμε τι και ποιον να πιστέψουμε, γιατί και πώς να απομακρυνθούμε από τη στασιμότητα του καναπέ και του «χαλαρά» (όχι βέβαια και ότι το χαλαρά δεν είναι απαραίτητο).

Όσον αφορά εμένα λοιπόν αν κάποιος με ρωτούσε «θεωρείς ότι είσαι έτοιμη να ψηφίσεις»,  θα απαντούσα ΔΞ/ΔΑ, για να χρησιμοποιήσω και τη γλώσσα των γκάλοπ, όπως και πολλά άλλα παιδιά πιστεύω και όχι από άγνοια αλλά από φόβο μήπως οι αποφάσεις μου είναι λάθος. Ωστόσο αυτό δε με σταματά αλλά με κάνει να θέλω να μάθω κι άλλα, να ψαχτώ, να δω πράγματα που δεν μπορούσα να φανταστώ για να αισθάνομαι σίγουρη για τις επιλογές μου. Και πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς, τους πολυσυζητημένους νέους, δεν είμαστε έτσι όπως μας παρουσιάζουν οι ηθικολόγοι των τηλεοπτικών παραθύρων αλλά είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την αλήθεια και να την εφαρμόσουμε.

Είναι κρίμα μια γενιά με τόσες προοπτικές να επικρίνει τους «μεγάλους» τη στιγμή που σε πολλές περιπτώσεις υιοθετεί τις στάσεις ζωής που τόσο κατηγορεί γιατί έχει την τάση να δίνει άφεση αμαρτιών στον εαυτό της. Μακάρι να έρθει η στιγμή που θα μπορούμε να πούμε «Ναι, είμαι κύριος του εαυτού μου και ικανός να στηρίζω τα πιστεύω μου».

Μ. Γ.