Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο μου δόθηκε από άτομα του φιλικού μου περιβάλλοντος. Δηλώνω ξεκάθαρα από την αρχή πως δεν έχω καμία επαφή με το αντικείμενο και συνεπώς δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημά του και ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι αποτελεί εξάρτηση. Και μάλιστα εξάρτηση κυρίως του ανδρικού φύλου.

Παρά την οικονομική κρίση, αν περάσετε έξω από προποτζίδικο θα το δείτε γεμάτο από κόσμο και μάλιστα σε ώρες αιχμής έχει αρκετούς τζογαδόρους που κοιτούν αποσβολωμένοι μια οθόνη περιμένοντας τα αποτελέσματα.  Μπορείτε με μία γρήγορη ματιά να εντοπίσετε από ρακένδυτους άνδρες που προσμένουν ένα θαύμα για να αλλάξει η ζωή τους, μέχρι και καλοντυμένους άντρες με χαρτοφύλακες που ψάχνουν τρόπο να αυξήσουν τις επενδύσεις τους. Συναντάς όμως και γυναίκες, επίσης κάθε ηλικίας και κοινωνικής επιφάνειας.

Εικόνα όμως που νομίζω ότι θα  θυμάμαι για αρκετά χρόνια είναι  αυτή μιας γυναίκας γύρω στα τριανταπέντε με τη μικρή της κόρη που σίγουρα φοιτούσε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Η μητέρα συμπλήρωνε ένα δελτίο και το κοριτσάκι έκανε προσπάθειες να τη μιμηθεί(πρότυπο που διάλεξε κι αυτό!) ζωγραφίζοντας πάνω σε ένα δελτίο. Και το χειρότερο μέρος έρχεται τώρα. Η μητέρα ζητούσε από το κοριτσάκι της να της πει νούμερα προκειμένου να συμπληρώσει το δελτίο της.

Γιατί μας κάνουν συνένοχους; Γιατί γαλουχούμαστε έτσι ώστε να μπαίνουμε από τόσο μικροί στην εξάρτηση και πόσο μάλλον από άτομα του στενού οικογενειακού μας περιβάλλοντος; Σκεφτείτε λογικά. Είναι δυνατόν αυτό το παιδάκι όταν ενηλικιωθεί, ίσως και λίγο νωρίτερα, να μην ενταχθεί στη μερίδα των ανθρώπων που παίζουν τυχερά παιχνίδια;

Και το χειρότερο νομίζω πως έρχεται τώρα. Η διαρκής επαφή αυτών των ανθρώπων με το χρήμα, τους κάνει να χάνουν την αίσθησή του και να το υποβαθμίζουν συνεχώς.  Παίζουν ολόκληρα χρόνια, εφευρίσκουν  μάλιστα μέχρι και τεχνικές και όταν τελικά τους χαμογελά η τύχη και καταφέρνουν να κερδίσουν ένα αρκετά μεγάλο ποσό, δεν διστάζουν να το ξαναρίξουν στο στοίχημα με  την  πιθανότητα, ή καλύτερα την βεβαιότητα να το χάσουν.

Αποτελεί θλιβερό γεγονός , όχι τόσο η ενασχόληση των ενηλίκων με το στοίχημα, όσο η ενασχόληση νέων παιδιών, παιδιών της ηλικίας μας ή και πρόσφατα ενηλικιωμένων. Είναι άσχημο η ευτυχία μας να στηρίζεται στη λειτουργία ενός απενοχοποιημένου και πληρωμένου θεσμού! Ας βάλουμε λοιπόν ένα διαφορετικό «στοίχημα», να δώσουμε ένα τέλος σε ένα από τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας της εποχής μας.

Είναι κρίμα ρε παιδιά…

Ας παραθέσω όμως μια συνέντευξη από δύο δεκαεφτάχρονους συμμαθητές μας, τον Α. και τον Γ.(διατηρείται η ανωνυμία τους για προφανείς λόγους), με θέμα το στοίχημα, από την οποία θα βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Ερ: Πόσο καιρό παίζεις;

Απ: Γ.: Παίζω δύο χρόνια συνεχόμενα, αλλά είχα ασχοληθεί και πιο μικρός.

Α.: Εγώ πέντε- έξι μήνες, αλλά είχα ασχοληθεί περιστασιακά και στο παρελθόν.

Ερ: Πόσο πιο μικροί δηλαδή ξεκινήσατε την ενασχόληση με το στοίχημα;

Απ: Γ.: Από έκτη δημοτικού. Αλλά έπαιζα τριαντάλεπτα, τίποτα.

Α.: Εγώ μπορεί και πιο μικρός. Τετάρτη δημοτικού; Τρίτη; Δεν ξέρω…

Ερ: Πώς ξεκινήσατε;

Απ: Α.: Εμένα έχει ο θείος μου προποτζίδικο και πήγαινα καμιά φορά.

Γ.: Εγώ το έβλεπα και μου άρεσε από μικρός. Άρχισα, μετά σταμάτησα λίγο καιρό, αλλά έκανα το λάθος και έπαιξα ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού, έβαλα 30 ευρώ και πήρα 120. Ε, έπειτα από τη χαρά συνέχισα και συνέχισα.

Ερ: Δηλαδή ο πειρασμός για σένα Α. είναι μέσα στην οικογένεια;

Απ: Α.: Όχι ακριβώς γιατί ούτε ο θείος μου παίζει, αλλά ούτε και ο πατέρας μου. Παίζουν μια φορά στο τόσο. Και όταν πήγαινα με τον πατέρα μου στο θείο μου έπαιζα καμιά φορά.

Ερ: Το γεγονός ότι ο θείος σου αν και έχει προποτζίδικο, δεν παίζει, σε αντίθεση με εσένα δεν σε προβληματίζει Α.;

Απ: Α.: Το γεγονός ότι ο θείος μου μέχρι πριν από δέκα χρόνια έπαιζε συνεχόμενα, αλλά σταμάτησε γιατί κατάλαβε το λάθος του, το έχεις αναλογιστεί;!

Ερ: Στην οικογένεια σου ασχολούνται με το στοίχημα; Ποια η γνώμη των δικών σας προσώπων;

Απ: Γ.: Όχι καθόλου. Και όταν ακούνε ότι πηγαίνω στο προποτζίδικο μου φωνάζουν.

Α.: Κι εμένα, όπως ξαναείπα μόνο ο πατέρας μου παίζει μια στο τόσο. Και εμένα μου φωνάζουν όποτε το μαθαίνουν, γιατί όταν ξεκίνησα και κέρδισα μια φορά 100 ευρώ, και το άκουσε ο αδερφός μου ξεκίνησε κι αυτός γιατί νόμιζε πως ήταν ο εύκολος τρόπος για να κερδίσεις χρήματα. Αλλά δεν κέρδιζε ποτέ. Και επειδή με θεώρησαν έμμεσα υπαίτιο, μου είπαν ότι δεν πρέπει να ξανακούσουν αυτή τη λέξη.

Ερ: Πόσες φορές την εβδομάδα παίζετε;

Απ: Γ.: Τρεις. Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο.

Α.: Εγώ αναλόγως την περίοδο. Ας πούμε τα Χριστούγεννα έπαιζα κάθε μέρα, αλλά τώρα μόνο Σάββατο, μπορεί Κυριακή και ίσως και καμιά καθημερινή.

Ερ: Και τι ποσά στοιχηματίζετε τώρα;

Απ: Α.: Εξαρτάται γιατί παίζω και κίνο παράλληλα, άρα δεν ξέρω. Στο σύνολο δεν πρέπει να έχω παίξει πάνω από 10 ευρώ σε μία φορά.

Γ.:  Το λιγότερο είναι 30 λεπτά. Έχω παίξει και 30 ευρώ, αλλά το περισσότερο το είχα στοιχηματίσει μια άλλη φορά και είναι πολύ παραπάνω. Είναι 150 ευρώ. Και τα έχασα κιόλας.

Ερ: Με τι ποσά ξεκινήσατε όμως;

Απ: Α.: Ξεκίνησα με 1,5 ευρώ την εβδομάδα. Μια φορά έπαιζα μόνο κάθε Σάββατο. 1,5 ευρώ εγώ 1,5 ένας άλλος φίλος μου. Όμως από τότε που κερδίσαμε πηγαίναμε και παίζαμε πιο συχνά. Πολλά δελτία των 1,5 ευρώ ή πολλά τριαντάλεπτα, ό,τι είχαμε.

Γ.:  Εγώ ξεκίνησα με έξι, εννιά ευρώ. Εκεί κοντά.

Ερ: Κάνοντας ταμείο τώρα στον εαυτό σας, θεωρείτε πως βγαίνετε κερδισμένοι ή χαμένοι από τον κόσμο του στοιχήματος;

Απ: Α.: Εγώ νομίζω πως είμαι ακόμα νικητής. Κοίτα, είχα κερδίσει κάποτε 100 ευρώ και τα μοιράστηκα με το φίλο μου και δεν πιστεύω πως από τότε έχω παίξει παραπάνω από 50 ευρώ.

Γ.: Εγώ έχω βγει χαμένος. Το ποσό που είμαι μέσα είναι 615 ευρώ. Αλλά το καλοκαίρι που είχα παίξει κάποια παιχνίδια είχα βγάλει 700, αλλά δεν τα κράτησα. Τα έκανα διακοπές. Επομένως δεν μου έχει πάρει αυτά ο ΟΠΑΠ. Άρα είμαι κανονικά γύρω στα 50 ευρώ χαμένος.

Ερ: Και παρόλα αυτά γιατί συνεχίζεις να παίζεις;

Απ: Γ.: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Όχι μόνο το στοίχημα στον ΟΠΑΠ. Τα πάντα. Δηλαδή μπορώ να παίξω στοίχημα στα πάντα.

Ερ: Άρα είναι το θέμα με την τύχη;

Απ: Γ.: Ναι. Όχι μόνο το ότι θα κάτσω μπροστά από τον υπολογιστή ή την τηλεόραση και ξέρεις πως το έχεις παίξει αυτό και περιμένεις να δεις αν το πιάνεις ή το χάνεις. Δηλαδή είμαστε στο τρένο με φίλους μου και μου λένε πέντε ευρώ να σηκωθείς όρθιος και να φωνάξεις: «Είμαι ομοφυλόφιλος»! φυσικά και το έκανα και το έχω ανεβάσει και στο facebook.

Ερ: Δηλαδή σε όλη σου τη ζωή παίζεις στοιχήματα;

Απ: Γ.: Ναι. μπορώ να ρισκάρω τα πάντα. Κάθομαι ας πούμε με τον αδερφό μου και ποντάρουμε δίευρα, με τον εντεκάχρονο αδερφό μου, για το πιο τραγούδι θα παίξει στο jukebox  του mad.

Ερ: Ας πάμε όμως στο μέλλον και φανταστείτε τον εαυτό σας σε 15-20 χρόνια. Θα συνεχίσετε να παίζετε;

Απ: Α.: Ίσως ναι. Ίσως όχι. Αν και τώρα που, όποτε πηγαίνω στο προποτζίδικο, βλέπω κάτι πενηντάρηδες στο διπλανό τραπέζι… καλοί μου φαίνονται. Καλά δείχνουν ότι περνάνε.

Ερ: Δεν σε προβληματίζει να παίζεις 20 χρόνια συνεχόμενα;

Απ: Α.: Φυσικά δεν σημαίνει ότι θα παίζω 20 χρόνια συνεχόμενα. Αλλά ξέχασα να αναφέρω πως το προποτζίδικο που παίζω, το έχει ο πατέρας ενός συμμαθητή μου, του Κώστα, οπότε πηγαίνουμε και καθόμαστε εκεί.

Γ.: Όσο έχω λεφτά θα παίζω. Αυτό που σκέπτομαι δηλαδή είναι μόλις πάρω σύνταξη, να κάνω αυτό που κάνουν όλοι. Να πάω σε ένα καφενείο, να κάνω φίλους, να κάθομαι εκεί όλη μέρα, να παίζω πόκα και να πηγαίνω στο προποτζίδικο.

Α.: Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι και εγώ έτσι με φαντάζομαι. Να πηγαίνω στο προποτζίδικο, που πλέον θα το έχει ο Κώστας και να τον βλέπω. Αν το κρατήσει ο Κώστας βέβαια.

Ερ: Νιώθετε εξαρτημένοι;

Απ:  Γ.:  Εντελώς.

Α.: Μπα, δε νομίζω. Αφού εγώ δεν παίζω τόσο πολύ για να θεωρούμαι εξαρτημένος.

Ερ: Δηλαδή θεωρείς πως αν το έβαζες στόχο θα μπορούσες να το σταματήσεις και να μην το ξαναρχίσεις;

Απ: Α.: Ναι. Αφού δεν παίζω τόσο για το κέρδος, όσο για την αναμονή. Να δεις άμα κερδίσεις ή όχι. Είναι το άγχος που έχεις μόνο για το αν θα μπει το γκολ. Και για αυτό το λόγο παίζω και κίνο γιατί αγωνιάς για το αν θα ανοίξει ο αριθμός σου.

Ερ: Έχετε κάνει ποτέ κάτι ακραίο για το στοίχημα; Είστε προληπτικοί;

Απ: Α.: Εγώ όχι.

Γ.: Εγώ στην αρχή, ναι και ειδικά όταν κέρδιζα. Έκρυβα τα δελτία από το στοίχημα για να αποφύγω την γκαντεμιά σε διαφορετική θέση κάθε φορά. Μια φορά μάλιστα, τα είχα βάλει πάνω από το φωτάκι του ασανσέρ.

Ερ: Πιστεύετε πως μπορείτε να ανέβετε κλίμακα; Δηλαδή σε ένα δυο χρόνια να πηγαίνετε και καζίνο;

Απ: Α.: Ε, καζίνο μια φορά θα πάμε. Δεν θα γίνουμε όμως και τακτικοί πελάτες. Είπαμε βγάλαμε κάρτα στον ΟΠΑΠ, όχι κι εκεί.

Γ.: Εγώ θέλω πολύ. Αν και το καζίνο είναι καθαρά θέμα τύχης. Ενώ στο στοίχημα αν διαβάσεις λίγο σίγουρα θα καταφέρεις να πιάσεις κάποιους αγώνες. Κάποτε είχα διαβάσει πως στην Αγγλία είχαν παιχτεί 130 εκατομμύρια λίρες από το χρηματιστήριο του  στοιχήματος, για να νικήσει μια ομάδα και τελικά ενώ στο 87΄ ήταν ισοπαλία 1-1, ο αγώνας έληξε 2-1. Οπότε αν διαβάσεις και ενημερωθείς λίγο είναι σίγουρο πως θα πιάσεις κάτι.

Ερ: Κορίτσια βλέπετε να παίζουν; Και αν ναι σας παραξενεύει;

Απ: Α.: Καμιά φορά ναι. Αλλά αν παίζουν, το κάνουν για τους γονείς και τους παππούδες τους, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε μέχρι το προποτζίδικο.

Ερ: Έχετε συναντήσει κάποια που να ασχολείται επειδή της αρέσει, όπως και εσάς; Η κοπέλα σας θα σας άρεσε να παίζει;

Απ: Γ.: Προσωπικά, όχι δεν έχω γνωρίσει κάποια.

Α.: Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα. Μια φορά μάλιστα είχα κερδίσει 10 ευρώ στο κίνο  με τη βοήθεια μιας φίλης μου. Από τότε είπαμε να πηγαίνουμε μαζί να παίζουμε, αλλά δεν μας βγήκε στη συνέχεια και το παρατήσαμε.

Ερ: Δεν σας ενοχλεί που το μοναδικό θέμα συζήτησης μεταξύ μια παρέας αγοριών είναι το στοίχημα ή τα αθλητικά.

Απ: Α.: Ε, για αυτό είναι τα αγόρια, για να μιλάνε για αθλητικά. Μια χαρά επικοινωνία είναι. Και τώρα για μπάλα λέμε και σε λίγο μπάλα θα παίξω, αυτό είναι.

Κωνσταντίνα Γ.

Μάρω Γ.