6 ΜΑΡΤΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ .
ΜΙΛΑ !!! ….. Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ !!!
6η Μαρτίου: Πανελλήνια Σχολική Ημέρα κατά της Βίας στο σχολείο
Το ΥΠΑΙΘ έχει καθιερώσει την 6η Μαρτίου ως Πανελλήνια Σχολική Ημέρα κατά της Βίας και του εκφοβισμού στο σχολείο και φέτος μας υπενθυμίζει την ημέρα αυτή με έγγραφο που έχει αρ. Πρωτοκόλλου : 31528/ Γ1/05.03. 2014. Η ημέρα αυτή αποτελεί μια αφορμή για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς όλων των σχολικών μονάδων της χώρας να ανταλλάξουν σκέψεις, ιδέες και εμπειρίες, να ενημερωθούν ή και να προτείνουν τρόπους για την πρόληψη και αντιμετώπιση της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
Το 41ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου αφιέρωσε διδακτικό χρόνο σε δράσεις – συζητήσεις – εκδηλώσεις: βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές ταινιών, εικαστικά εργαστήρια, διαδραστικές ομιλίες, βιωματικά σεμινάρια με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών σε θέματα βίας και σχολικού εκφοβισμού.
O όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο», όπως και ο όρος «θυματοποίηση», έχουν αρχίσει και γίνονται αντικείμενο συζήτησης και στην Ελλάδα.
Ο εκφοβισμός και η βία ανάμεσα στους μαθητές μπορούν να πάρουν σωματική, λεκτική, ψυχολογική και κοινωνική μορφή. Συνήθως εκδηλώνονται με :
§ Χειρονομίες, σπρωξιές, ξυλοδαρμούς
§ Φραστικές επιθέσεις, βρισιές, προσβολές, απειλές
§ Εκβιασμούς
§ Καταστροφή προσωπικών αντικειμένων
§ Κλοπές
§ Σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση
§ Αποκλεισμό και απομόνωση από παρέες, ομαδικά παιχνίδια και κοινωνικές δραστηριότητες.
Οι μαθητές μας ευαισθητοποιήθηκαν στην αντιμετώπιση του εκφοβισμού και της βίας στο σχολείο με σχεδιασμένες σε επίπεδο σχολικής μονάδας παρεμβάσεις:
Η Α΄ και η Β΄ τάξη διάβασαν με τους δασκάλους τους το παραμύθι «τα μπαλόνια της φιλίας»,. Έφτιαξαν οι μαθητές μπαλόνια γράφοντας το όνομά τους και βάζοντας μέσα ένα χαρτάκι με μία ευχή για τα παιδιά του κόσμου. Οι αίθουσες γέμισαν χρώματα και συναισθήματα.
Η Γ΄ τάξη διάβασε το παραμύθι «Η Μόνα σε καινούριο σχολείο» και οι μαθητές δραματοποίησαν την ιστορία …. μερικά παιδιά τοποθέτησαν τη μέση ενός κύκλου μια τσάντα με σχισμένα τετράδια, μουντζουρωμένα βιβλία, σπασμένα μολύβια και τα υπόλοιπα παιδιά ακολούθησαν την ιστορία της Μόνα…
Στην Δ΄, Ε και ΣΤ΄ τάξη προβλήθηκαν οι ταινίες : «Οι λέξεις πονάνε» και «Το τίμημα της σιωπής»
http://www.youtube.com/watch?v=nqyTMqJhsnQ&feature=player_embedded#t=0
§ Τα φιλμάκια αυτά εστιάζουν στα συναισθήματα του θύματος και των παρατηρητών. Τα παιδιά μας παροτρύνθηκαν να σκεφτούν μια μικρή ιστορία που να έχει σχέση με τον εκφοβισμό και μας την παρουσιάσουν με απλά λόγια και παράλληλα να θυμηθούν ή να φανταστούν τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής!
§ Οι μαθητές μας σχημάτισαν κύκλο κρατώντας στα χέρια τους προσεκτικά «χάρτινα πουλάκια «, που τα ίδια τα παιδιά υποτίθεται ότι έσωσαν από έναν μεγάλο αετό ως την ώρα της απελευθέρωσής τους. Καθώς τα απελευθερώνουν εξέφραζαν τα θέλω τους σχετικά με τη συμπεριφορά των συμμαθητών τους.
§ Προβλήθηκε, επίσης, η ταινία «AntiBullyingmotivation»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=merLXYWcLt4#t=0
Οι εκπαιδευτικοί μίλησαν στους μαθητές τους για τη δική τους φιλία από τα μαθητικά χρόνια , περιγράφοντας με ζωντανά χρώματα τα συναισθήματα που συνόδεψαν την πολύχρονη σχέση. Στη συνέχεια τα παιδιά κλήθηκαν να σκεφθούν στιγμές χαρούμενες μέσα στο σχολείο και να μας τις περιγράψουν…
Προβλήθηκε η ταινία «Για να μη χαθούν τα χρώματα»
http://www.youtube.com/watch?v=1Wbm2JlfS6E&feature=player_embedded#t=0
Στο κέντρο του κύκλου υπάρχει χαρτί του μέτρου. Τα παιδιά έκτισαν – ζωγράφισαν το σχολείο των συναισθημάτων. Κάθε όροφος και κάθε μέρος της αυλής έκρυβε κάποιο θετικό συναίσθημα. Το κάθε παιδί συμπλήρωνε μόνο ένα χώρο και ένα συναίσθημα. Στο τέλος και ανάλογα οι μαθητές έγραψαν μια ιστορία
Προβλήθηκε και συζητήθηκε το βίντεο κλιπ κατά της βίας, από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Σκοτούσσης:
http://www.youtube.com/watch?v=g1oCzmi3gJ0&feature=player_embedded#t=0
γράφει ο Ευγένιος Τριβιζάς
«Η εκφοβιστική και επιθετική συμπεριφορά παιδιών εναντίον συμμαθητών τους είναι ένα πολύμορφο και πολυδιάστατο φαινόμενο, η έκταση και η σοβαρότητα του οποίου δύσκολα αναγνωρίζονται. Κυρίως επειδή τα θύματα φοβούνται να το εξομολογηθούν, οι δάσκαλοι δυσκολεύονται να το χειριστούν και τα σχολεία διστάζουν να το παραδεχτούν λόγω του αρνητικού αντίκτυπου που θα έχει στην εικόνα και στη φήμη τους. Η σχολική βία ξεκινάει από κοροϊδευτικές παρατηρήσεις, προσβλητικές εκφράσεις, διασπορά ψιθύρων με στόχο τον στιγματισμό και αποκλεισμό του θύματος από σχολικές παρέες, κλιμακώνεται με την καταστροφή ή κλοπή αντικειμένων ιδιοκτησίας του, συχνά εκτρέπεται σε σωματική βία. Στην αρχή απλά σπρωξίματα και στη συνέχεια ακραίες μορφές επιθετικότητας. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει να γίνεται ο εκφοβισμός διαδικτυακά ή με μηνύματα σε κινητά τηλέφωνα. Σκηνές βίας βιντεοσκοπούνται και διανέμονται ευρύτατα, καθιστώντας την εμπειρία ακόμη πιο επώδυνη για τα θύματα και οδηγώντας τα ακόμη και στην αυτοκτονία. Είναι σφάλμα να πιστεύουμε ότι το φαινόμενο ξεκινάει και σταματάει στα σχολεία. Έχει βαθιές ρίζες και μακροπρόθεσμα καταστρεπτικές για την κοινωνία συνέπειες. Οι συμπεριφορές παγιώνονται και επαναλαμβάνονται στην οικογένεια, στον στρατό, στον εργασιακό χώρο. Εγκληματολογικές έρευνες δείχνουν ότι το επιθετικό παιδί στο σχολείο είναι ο αυριανός άντρας που θα κακοποιεί τη σύζυγό του. Αλλά και οι θύτες, σύμφωνα με έρευνες του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, είναι πολλές φορές θύματα σωματικής τιμωρίας, οικογενειακής βίας και βλαπτικών επιρροών της τηλεόρασης. Τα σχολεία πρέπει να ξεκινάνε όχι με την υπόθεση ότι είναι απίθανο να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά στους χώρους τους, αλλά αντίθετα ότι είναι πολύ πιθανόν και να καταστρώνουν εμπεριστατωμένα σχέδια πρόληψης και αντιμετώπισης του προβλήματος. Το θέμα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων στην τάξη, οι σχολικές βιβλιοθήκες να εφοδιάζονται με παιδικά βιβλία σχετικού περιεχομένου, οι διάδρομοι, οι αυλές και οι δυσπρόσιτοι χώροι να επιτηρούνται τακτικά και οι μαθητές να ενθαρρύνονται να εκμυστηρεύονται στους διδάσκοντες τα παράπονά τους, πράγμα το οποίο βέβαια προϋποθέτει σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Μια τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης και η δημοσιοποίησή της θα βοηθούσε αρκετά. Kαλό θα είναι ο γονιός να ρωτάει το παιδί του πώς του φέρονται οι συμμαθητές του, ιδίως αν το παιδί βρίσκει δικαιολογίες για να μην πηγαίνει στο σχολείο, παραπονιέται συχνά ότι είναι άρρωστο τα πρωινά, κάνει σκασιαρχείο, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στη μελέτη, επιστρέφει από το σχολείο με γρατσουνιές, μελανιές, ρούχα σκισμένα ή βιβλία κατεστραμμένα, κλείνεται στον εαυτό του, αρχίζει να ψευδίζει, δεν έχει όρεξη για φαγητό, ζητάει παραπάνω χαρτζιλίκι, αρχίζει να κλέβει, φέρεται με επιθετικό τρόπο στα μικρότερα αδέλφια του, κλαίει τα βράδια στο κρεβάτι ή τυραννιέται από εφιάλτες, ή προτιμάει να κάνει παρέα με ενηλίκους παρά με παιδιά. Όλα αυτά μπορεί να οφείλονται σε πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά καλό θα είναι ο γονιός να ερευνά το θέμα διακριτικά και να επικοινωνεί με το σχολείο, ούτως ώστε να ενημερώνονται οι γονείς των παιδιών που ασκούν βία και να παραπέμπονται ενδεχομένως στις κατάλληλες υπηρεσίες. Ας μην ξεχνάμε ότι συχνά χρήζουν βοηθείας όχι μόνο τα παιδιά τα οποία υφίστανται, αλλά και τα παιδιά τα οποία ασκούν βία, καθώς και οι οικογένειές τους. Επίσης, δεν αποκλείεται οι ιδιότητες του θύτη και του θύματος να συμπίπτουν στο ίδιο παιδί».
* Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι νομικός, καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ και συγγραφέας παιδικών βιβλίων.
Πρόσφατα σχόλια !