Μετά την συζήτηση για την βιοποικιλότητα, ας δούμε έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες μείωσης της βιοποικιλότητας, σε έναν από τους σημαντικότερους τομείς της ζωής μας: στην διατροφή.

Η συστηματική προσπάθεια του ανθρώπου να καλλιεργήσει την γη αρχίζει από τους αρχαίους χρόνους. Σκοπός του να βελτιώσει τις ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών, πετυχαίνοντας καλύτερη προσαρμογή στο περιβάλλον, αύξηση της απόδοσης και αντοχή σε ασθένειες και καιρικές συνθήκες. Καρποί αυτής της προσπάθειας οι πολυάριθμες εντόπιες (ντόπιες) και παραδοσιακές ποικιλίες που παραδίδονταν από πατέρα σε υιό για δεκάδες ή εκατοντάδες γενιές.

Σπορά με τη σπορά, χρόνο με το χρόνο, γενιά με τη γενιά, όλο και καλύτερη ποικιλία προέκυπτε, περισσότερο προσαρμοσμένη στις τοπικές συνθήκες και πιο παραγωγική, αφού κάθε φορά οι γεωργοί επέλεγαν τους καλύτερους και πιο δυνατούς σπόρους, για να σπείρουν την επόμενη χρονιά. Τους φύλαγαν με προσοχή, τους μοιράζονταν με φίλους και η χρήση τους ήταν ελεύθερη.

Με την ανάπτυξη των γνώσεων μας προέκυψαν τα υβρίδια. Αναπτύχθηκαν από καρατικούς οργανισμούς αρχικά και από ιδιωτικές εταιρίες στη συνέχεια. Δεκάδες παραδοσιακές ποικιλίες εγκαταλείφθηκαν από αγρότες που πίστεψαν στο “θαύμα” των υβριδίων. Διαβάστε στη σελίδα του περιβαλλοντικού, τι είναι τα υβρίδια, από που προέρχεται η ονομασία τους, και  που οδήγησε η χρήση τους.