>
Η χρήση του πρώτου προσώπου
Η έκφραση κάποιων αρνητικών συναισθημάτων μας προς τα παιδιά και τους νέους μας πολλές φορές γίνεται στο δεύτερο (ενικό ή πληθυντικό) πρόσωπο. Μ’ αυτό τον τρόπο αντί να πούμε πώς αισθανόμαστε εμείς για μια κατάσταση ανεπιθύμητη που δημιουργήθηκε, καταφεύγουμε στην επίθεση απέναντι στο παιδί, στην κατηγορία, την κριτική, την απειλή κ.α. Ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος επικοινωνίας είναι να εκφράζουμε στον άλλον τα συναισθήματα μας και πώς νιώσαμε δίνοντας στον άλλον ένα μήνυμα σε πρώτο πρόσωπο, δηλαδή ένα μήνυμα «εγώ». Π.χ. Κάποιος έφηβος μας παίζει με τον υπολογιστή του και μαλώνει με τον αδελφό του τη στιγμή που η μητέρα περιμένει κόσμο και τακτοποιεί το σπίτι.
Α) Περίπτωση η μητέρα:
Αν αναφερθεί σε πρώτο πρόσωπο στο ίδιο περιστατικό θα δώσει πληροφορίες στο παιδί της σχετικά με το πώς αισθάνθηκε τη δεδομένη στιγμή και πώς ένιωσε από τη συμπεριφορά τη συγκεκριμένη στιγμή αποφεύγοντας τις κρίσεις για το χαρακτήρα του. Μ’ αυτόν τον τρόπο τον θέτει προ των ευθυνών του με έμμεσο και μη ελεγκτικό τρόπο.
Καλό βέβαια είναι όταν δίνουμε μήνυμα σε πρώτο πρόσωπο και ο τόνος της φωνής μας να μην περιέχει επιθετικότητα, γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ίδιο με την περίπτωση που δίνουμε μήνυμα σε δεύτερο πρόσωπο κατηγορώντας, κρίνοντας ή απειλώντας τα παιδιά μας.
