Δεκ 11 10
>
Οι υπερβολικές προσταγές που συνηθίζουμε να δίνουμε:
– Σου είπα να μη ρωτάς γιατί να κάνω το ένα και γιατί το άλλο. Μόνο «μάλιστα» και «αμέσως θα το κάνω» θέλω να ακούω.
· Η τάση να ελέγχουμε δημόσια και επανειλημμένα το παιδί μας:
– Να μου ζητήσεις συγνώμη για τη συμπεριφορά σου και μπροστά στον κόσμο.
· Η τάση να εκλογικεύουμε όλα όσα λέμε, κάνοντας γενικεύσεις:
– Εγώ σε είχα προειδοποιήσει εγκαίρως αλλά εσύ δεν θέλεις να δεις λογικά την πραγματικότητα, ζεις στον κόσμο σου. Να ξέρεις ότι οι γονείς έχουν πάντα δίκιο.
· Οι κατευθύνσεις και οι αφοριστικές συμβουλές που δίνουμε:
– Εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα ενεργούσα μ’ αυτόν τον τρόπο… Κοίταξε να με ακούσεις τι ακριβώς θα κάνεις γιατί εσύ θα χάσεις… η πείρα μου έχει διδάξει πολλά.
· Ο δήθεν έπαινος και η έμμεση αυτοπροβολή ή εξυπηρέτησή μας:
– Συγχαρητήρια που πήγες καλά. Είσαι καταπληκτικός αυτό βέβαια το αποτέλεσμα οφείλεται στη δική μου βοήθεια και τη δουλειά που κάναμε όλη τη χρονιά.
– Είστε τα καλύτερα παιδιά του κόσμου και ξέρω ότι τώρα που θα σας ζητήσω να με βοηθήσετε στο καθάρισμα θα το κάνετε πρόθυμα.
· Η τάση να δίνουμε ψυχολογικές ερμηνείες στη συμπεριφορά των νέων:
– Είσαι κομπλεξικός γι’ αυτό συνεχώς προκαλείς με τη συμπεριφορά σου.
· Ο σαρκασμός η απόρριψη και η γελοιοποίηση:
– Είσαι ανόητος, δεν καταλαβαίνεις ούτε τα στοιχειώδη.
· Η προσπάθεια να αγνοήσουμε προβλήματα που μας θέτουν οι νέοι χωρίς καν να ακούσουμε το πρόβλημα και τα παράπονα τους:
– Αυτά που παρουσιάζεις ως πρόβλημα δεν είναι τίποτα, η γενιά μας είχε σοβαρά προβλήματα. Να σου πω εγώ για δυσκολίες που έζησα τότε που εγώ ήμουν μαθητής…
