«Κύριε, τι θα ‘κανα χωρίς εσένα; Είμαι η ακατοίκητη κάμαρα κι είσαι ο μεγάλος ξένος που ευδόκησες να την επισκεφτείς. Κύριε, τι θα ‘κανες χωρίς εμένα; Είσαι η μεγάλη σιωπηλή άρπα κι είμαι το εφήμερο χέρι που ξυπνάει τις μελωδίες σου.
Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν. Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη» (Τάσος Λειβαδίτης).
