Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί ζούμε σε μια από τις πιο πράσινες περιοχές της Αθήνας, στο λόφο του Λυκαβηττού. Όμως είμαστε και άτυχοι γιατί τα περισσότερα δέντρα του λόφου είναι αειθαλή. Τα πεύκα και τα κυπαρίσσια διατηρούν το πράσινο χρώμα τους σε όλες τις εποχές. Πώς θα ήταν άραγε ο λόφος μας εάν τα δέντρα του ήταν φυλλοβόλα; Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας εάν άλλαζε χρώματα την κάθε εποχή;

Ευτυχώς όμως οι άνθρωποι έχουμε και τη φαντασία. Ας κάνουμε λοιπόν έναν περίπατο στα φθινοπωρινά τοπία που φωτογράφισαν κάποιοι από τους καλύτερους φωτογράφους του κόσμου.

Το βλέμμα μας πλημυρίζει με χρώματα: κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα, καφέ, ώχρες, πράσινα, σε όλες τις αποχρώσεις τους, σε τόση ποικιλία, που ποτέ ο λόγος μας δε θα μπορέσει να εκφράσει.

Σηκώνουμε τα μάτια στον ουρανό. Ανάμεσα από τις φυλλωσιές οι αδύναμες φθινοπωρινές ακτίνες του ήλιου αγγίζουν το πρόσωπό μας.

Ακούμε. Ακούμε το θρόισμα των φύλλων στο δροσερό αεράκι. Ακούμε τα ξερά φύλλα που σπάνε κάτω από το κάθε μας βήμα.

Γονατίζουμε, παίρνουμε μια χούφτα χώμα. Αισθανόμαστε την υγρασία, τη θερμοκρασία, την υφή του. Μυρίζουμε. Μυρίζουμε το χώμα, τις σταγόνες που κυλούν από τα φύλλα, τους νοτισμένους κορμούς των δέντρων, τα πεσμένα φύλλα που γίνονται ένα με το χώμα.

Βγαίνουμε στο ξέφωτο. Μπροστά μας τα θερισμένα στάχια. Πιο πέρα οι λεύκες, τα κυπαρίσσια, οι οξιές, κι εκεί στο βάθος, μια δεύτερη σειρά από κυπαρίσσια που η απόσταση τα βάφει στα μπλε.

Παίρνουμε τα πινέλα και τα χρώματά μας, στήνουμε τα καβαλέτα και ζωγραφίζουμε. Ζωγραφίζουμε τη ζωή των δέντρων. Ζωγραφίζουμε τη ζωή. Όπως έλεγε και ο Βαν Γκονγκ: «με τόση ομορφιά στη φύση πώς αντέχετε να μη ζωγραφίζετε;»

Πηγή: Τις φωτογραφίες τις πήραμε από τη σελίδα “back to earth – artworks” του facebook.