Οι μαθητές της Δ’ τάξης προσπάθησαν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Παρακάτω θα δείτε μερικές ενδιαφέρουσες απόψεις:
«Πριν πολλά πολλά χρόνια στο χωράφι του κυρ Στέλιου είχε φυτρώσει μια ντοματιά. Ο κυρ Στέλιος την πότιζε και της μίλαγε. Μιά μέρα πήγε να της ξαναμιλήσει και εκείνη επειδή ντράπηκε κοκκίνισε και από τότε οι ντομάτες είναι κόκκινες.»
Χριστοφορίδου Ισμήνη
«Κάποτε ήταν μία παρέα από χρώματα. Το μαύρο, το μοβ, το καφέ, το πράσινο, το κόκκινο, το ροζ, το πορτοκαλί, το κίτρινο και το λευκό. Το μαύρο νευρίαζε συνέχεια. Το μοβ ήταν αναποφάσιστο. Το καφέ κακό. Το πράσινο ήθελε πάντα να κερδίζει. Το κόκκινο κουραζόταν συνεχώς. Το ροζ ήταν το πιο όμορφο χρώμα της παρέας. Το πορτοκαλί ήταν χαρούμενο και καλόκαρδο. Το κίτρινο ήταν πολύ σοφό και το λευκό δεν έβγαζε μιλά, ήταν πάντοτε ήσυχο.
– Τι λέτε να παίξουμε; ρώτησε το πορτοκαλί.
-Εεεε…. Α! Ίσως να παίξουμε κρυφτό, είπε το ροζ.
-Μπορούμε να παίξουμε κυνηγητό, συμπλήρωσε το πορτοκαλί.
-Εσύ τι λες μοβ; ρώτησε το ροζ.
-Εεεεε… Δεν ξέρω!
-Εγώ δε μπορώ να δέσω τα παπούτσια μου κι εσείς σκέφτεστε τι θα παίξετε; είπε το μαύρο.
– Μας τρέλανες μαύρο, φώναξε το κίτρινο. Συμφωνείτε να παίξουμε κυνηγητό; Εεεεε;
-Ναιαιαιαιαι! είπαν όλοι μαζί.
Έτσι, ξεκίνησε το παιχνίδι…
-Εγώ κέρδισα! ακουγόταν το πράσινο.
– Ζήτω !!!! φώναξε το πορτοκαλί.
Και όπως πάντα το κόκκινο κουράστηκε. Πήγε λοιπόν και κάθισε πάνω σε μια ντομάτα νομίζοντας ότι είναι πέτρα και χωρίς να το καταλάβει η ντομάτα έγινε κόκκινη , αφού κάθισε πάνω της.
Από τότε οι ντομάτες είναι κόκκινες.»
Τσουρή Χαρά
«Ήταν κάποτε μια ντοματιά που δεν είχε ωριμάσει. Είχε φυτρώσει σ’ ένα λιβάδι από παπαρούνες. Ήταν γεμάτη από μικρές και στρογγυλές ντοματούλες. Στενοχωριόταν γιατί ακόμα δεν είχε πάρει χρώμα πάνω της. Η τύχη της όμως άλλαξε!
Μια μέρα έβρεξε τόσο δυνατά στο λιβάδι και όλο το χρώμα από τις παπαρούνες έπεσε πάνω στη ντοματιά.
Έτσι λοιπόν, οι ντομάτες πήραν ένα ωραίο κόκκινο χρώμα και ήταν ευτυχισμένες.»
Κουμζή Έλενα
