Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ Ε΄ΤΑΞΗΣ

Δημοσιεύθηκε από τον/την

 

 

     Σήμερα 21 Απριλίου 2015
Οι συγγραφικές ομάδες του προγράμματος «Μικρά Μολύβια – Βιβλιοδεσμοί» και ομάδα καταξιωμένων συγγραφέων  στον ΙΑΝΟ  παρουσιάσαν τα βιβλία Ένα πατάρι όνειρα και Η Ελλάδα που αγαπώ – Μακεδονία, αντίστοιχα, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.  Τα προλογίσαν οι  συγγραφείς, Ιφιγένεια Μαστρογιάννη, Κώστας Πούλος.Για άλλη μια χρονιά μέσα από το «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΙΚΡΑ ΜΟΛΥΒΙΑ – ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΜΟΙ» συγγραφικές ομάδες μαθητών και μαθητριών από 20 Δημοτικά Σχολεία ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη δημιουργία του βιβλίου με τίτλο «Ένα πατάρι όνειρα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος σε εικονογράφηση Ναταλίας Καπατσούλια.

Oι μικροί συγγραφείς της Ε΄Τάξης του σχολείου μας παραβρέθηκαν στην εκδήλωση μαζί με τις δασκάλες συντονίστριες του πρόγραμματος Κατερίνα Κυπραίου, Ροδούλα Κουρεμάδη και την διευθύντρια του σχολείου Βασιλική Κάλλια και παρουσιάσαν το βιβλίο τους.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΜΑΣ!!

 

 

047050               053 054 055

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μαμάδες, ευχαριστούμε πολύ για όλα!!!!!

Δημοσιεύθηκε από τον/την

 

Την Κυριακή γιορτάζουν οι μανούλες και μ΄αυτή την αφορμή, ψάξαμε και βρήκαμε αποφθεύγματα, ποιήματα και στίχους που έχουν γραφτεί για να εξυμνήσουν τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή του καθένα. Τη μαμά του. Διαβάστε τα τρυφερά λόγια που συγκεντρώσαμε και συγκινηθείτε μαζί μας…

6 τρυφερά αποφθέγματα για μανούλες…

 

 

 

 

 

3 (πολύ συγκινητικά) ποιήματα για τη μητρότητα

“Το ψωμί της μάνας μου”, του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς

“Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί”

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά.

“Μητέρα μου”, Μαρία Πολυδούρη

Μητέρα μου, πόσο φρικτὰ βαραίνει
ἡ μοίρα σου στὸ νεανικό μου στῆθος.
Ὅλοι μου οἱ πόνοι καταφεύγουν πλῆθος
γύρω στὴ θύμησή σου ποὺ πικραίνει.

Ἐμένα, ποὺ σὲ δέχτηκα εὐλογία
κ᾿ ἔγινα τὸ θαυμάσιο ὁμοίωμά σου,
ἂς μὲ δεχτῆ σὰ νἆμαι ἁμάρτημά σου
ἡ μνήμη σου, μαρτυρικὴ κι᾿ ἁγία.

Στὴ μοίρα σου, ποὺ γνώρισα σὲ μένα,
τὴ σπαραγμένη σκέψη μου προσφέρω.
Μὰ στὴν καρδιά μου μόνο ἐγὼ θὰ ξέρω
πόσους μετροῦν νεκροὺς τἀγαπημένα.

Μητέρα μου, πόσο μου λείπεις τώρα
ποὺ πνιχτικό, βαθὺ σκότος θὰ γίνῃ
στὴ μάταιη ζωή μου ποὺ ὅλο σβήνει…
Ἄχ, πώς μου λείπεις σὲ μία τέτιαν ὥρα.

“Τύψεις”, Ντίνος Χριστιανόπουλος

“…μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή ξενυχτισμένη και χλομή.”

Τύψεις όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει,
η ηλικία της σεμνότητας αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:
δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα
λόγια πιο πρόστυχα κι απ’ τις χειρονομίες
– μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή ξενυχτισμένη και χλομή

Μαμάδες, ευχαριστούμε πολύ για όλα τα ξενύχτια, τα ζεστά χαμόγελα, τις αγκαλιές παρηγοριάς κι ασφάλειας, τα υπέροχα γεμιστά, τα ιαματικά “σ’ αγαπάω”. Δεν ξεπληρώνονται, δεν ισοφαρίζονται, γι’ αυτό, μόνο, ευχαριστούμε

 

ΤΟ ΠΡΙΓΚΙΠΟΠΟΥΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ !!!

Δημοσιεύθηκε από τον/την

 

 

                                                                                                                                                                               ΔΕΞΙΑ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΠΡΙΓΚΙΠΟΠΟΥΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ !!!

Φωτογραφία του αντωνης μαλλιρης.

Απόψε το βράδυ ο ουρανός θα βρέξει… Υδροχοΐδες!

Δημοσιεύθηκε από τον/την

Απόψε το βράδυ ο ουρανός θα βρέξει… Υδροχοΐδες

Απόψε το βράδυ ο ουρανός θα βρέξει... Υδροχοΐδες

Ανοιξιάτικη βροχή απόψε το βράδυ αλλά όχι από αυτές που θέλουν ομπρέλα: σηκώστε τα μάτια στον ουρανό για να δείτε τα πεφταστέρια, τις Ήτα Υδροχοΐδες, που προέρχονται από την ουρά του κομήτη Χάλεϊ.

Το φαινόμενο θα κορυφωθεί απόψε το βράδυ.

Τα πεφταστέρια είναι ορατά στη χώρα μας, καιρού επιτρέποντος βέβαια. Επειδή όμως, μόλις θα έχει προηγηθεί πανσέληνος (4 Μαΐου), ο νυχτερινός ουρανός θα είναι πολύ φωτισμένος, πράγμα που θα δυσκολέψει τις παρατηρήσεις.

Στο βόρειο ημισφαίριο, όπου βρίσκεται και η χώρα μας, αναμένονται έως το πολύ 30 διάττοντες ανά ώρα στον ουρανό, ιδίως λίγο πριν την αυγή, ενώ στο νότιο ημισφαίριο ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος, φθάνοντας τα 60 μετέωρα την ώρα, με ταχύτητα 67 χλμ το δευτερόλεπτο. Η ονομασία της βροχής οφείλεται στο ότι οι διάττοντες φαίνεται να προέρχονται από το άστρο Ήτα του αστερισμού του Υδροχόου.

Δύο φορές κάθε χρόνο στον ουρανό παρατηρούνται τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια», καθώς η τροχιά της Γης διασταυρώνεται με τα σωματίδια σκόνης που έχουν μείνει στο διάστημα από τη διέλευση του κομήτη του Χάλεϊ. Την πρώτη φορά η βροχή (γνωστή ως Ήτα Υδροχοϊδες) διαρκεί από τις 19 Απριλίου έως τις 26 Μαΐου με αποκορύφωμα στις 6 Μαΐου, ενώ τη δεύτερη φορά η βροχή (που τότε λέγεται Ωριωνίδες) διαρκεί από τις 4 Οκτωβρίου έως τις 14 Νοεμβρίου, με αποκορύφωμα στις 22 Οκτωβρίου.

Έχουν περάσει περίπου 25 χρόνια από τότε που για τελευταία φορά ο κομήτης Χάλεϊ, γνωστός από τα πολύ παλιά χρόνια, πλησίασε στον πλανήτη μας. Είχε βρεθεί, στις 9 Φεβρουαρίου 1986, στο κοντινότερο σημείο του από την Ήλιο, περνώντας ανάμεσα στον Ερμή και στην Αφροδίτη.

Ο κομήτης έχει μια ελλειπτική τροχιά διάρκειας 75 ετών και απομακρύνεται πλέον διαρκώς από τη Γη, παρόλα αυτά έχει αφήσει πίσω του ένα ρεύμα σωματιδίων που είχαν ξεπηδήσει από τον παγωμένο πυρήνα του.

Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)

Δημοσιεύθηκε από τον/την

Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)
Σαν σήμερα 1η του Μαη   γεννήθηκε και ο μεγάλος
ποιητής της Ρωμιοσύνης!!!.Γιάννης Ρίτσος

 

 

 

Η σκληρή φωτογραφία που είδε ο Ρίτσος και συγκλονισμένος έγραψε τον Επιτάφιο [εικόνες&βίντεο]

Μια μάνα θρηνεί πάνω στον νεκρό γιο της στη Θεσσαλονίκη, πάνω στην άσφαλτο. Εχει χτυπηθεί από πυρά χωροφυλάκων. Βλέποντας την επόμενη μέρα τη φωτογραφία στον Ριζοσπάστη ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, συγκλονισμένος γράφει τον Επιτάφιο – ποίημα σταθμό για τη χώρα που πήρε άλλη διάσταση και μέγεθος όταν στη συνέχεια μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Τον Μάιο του 1936 οι απεργίες σαρώνουν τη χώρα και κυρίως τη Θεσσαλονίκη όπου δεν λείπουν τα έντονα επεισόδια αλλά και η αιματοχυσία.

Δώδεκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με πρώτο τον 25χρονο αυτοκινητιστή Τάσο Τούση από το Ασβεστοχώρι. Οι σύντροφοί του τον βάζουν σε μια ξύλινη πόρτα που ξήλωσαν από οικοδομή για να τον μεταφέρουν. Η μάνα του πεσμένη στα γόνατα τον μοιρολογεί μέσα στο δρόμο γύρω από χωροφύλακες και διαδηλωτές. Τη σπαρακτική εικόνα αποτυπώνει ο φωτογραφικός φακός, φτάνει σε όλη την Ελλάδα και ο μεγάλος ποιητής κλονίζεται από το δράμα του Τάσου Τούση και της μάνας του Κατίνας. Μέσα σε τρεις μέρες γράφει 14 από τα 20 ποιήματα και δημοσιεύει κάποια εξ αυτών στον Ριζοσπάστη στις 12 Μαΐου.

Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος:

«Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,
πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;
Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Που μάντευες τι πέρναγα κάτου απ’ το τσίνορό μου,
τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα
και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;
Πουλί μου, εσύ που μου φερνες νεράκι στην παλάμη
πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι;
Στη στράτα εδώ καταμεσίς τ΄ άσπρα μαλλιά μου λύνω
και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.
Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει
κι είναι σα να μου θύμωσε και σφαλιγμένο μένει.
Δε μου μιλείς κι η δόλια εγώ τον κόρφο δες, ανοίγω
και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιέ μου μπήγω».