ΓΡΑΦΕΙ: Η ΙΩΑΝΝΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Τὴν Παρασκευὴ 19 Ὀκτωβρίου 2012 ὁ δημοσιογράφος καὶ μεταφραστὴς Δημήτρης Τριανταφυλλίδης ἔδωσε διάλεξη στὴ βιβλιοθήκη τοῦ σχολείου μας, μὲ θέμα : Φιλοσοφία – Μαθηματικά: σχέσεις ἔρωτα καὶ μίσους. Τὴ διάλεξη παρακολούθησαν οἱ μαθητὲς καὶ οἱ φίλοι τοῦ ὁμίλου «Μαθηματικὰ καὶ Λογοτεχνία».
Ἀρχικὰ μᾶς μίλησε γιὰ τὰ παιδικὰ καὶ τὰ νεανικὰ του χρόνια τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Ὡς παιδὶ μισοῦσε τὰ μαθηματικὰ καὶ ἔμενε συνεχῶς μετεξεταστέος. Πίστευε μάλιστα ὅτι αὐτὰ καὶ ἡ φιλοσοφία εἶναι ἄχρηστα καὶ ὅτι μᾶς ἀρκοῦν οἱ τέσσερεις πράξεις καὶ ἡ ἁπλὴ μέθοδος τῶν τριῶν. Τὰ πράματα ὅμως ἐξελίχθηκαν διαφορετικὰ καὶ τελικὰ βρέθηκε νὰ σπουδάζει στὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου ποὺ ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς εἶπε θύμιζε πρωσικὴ Σχολὴ Εὐελπίδων. Στὸ Πανεπιστήμιο ἀπαγορευόταν τὸ κάπνισμα καὶ ὅταν περνοῦσε μπροστά σου καθηγητὴς ἔπρεπε νὰ στέκεσαι προσοχή. Μάλιστα ἂν σὲ συναντοῦσαν νὰ ἀκουμπᾶς μὲ τὴν πλάτη σου σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς τοίχους τῶν τεράστιων διαδρόμων σὲ ἐπέπλητταν. Ἂν τύχαινε δὲ νὰ ἀπουσιάσεις ἀπὸ τὸ μάθημα ἔπρεπε νὰ παραδώσεις ἐργασία 4.000 λέξεων πάνω στὴν ὕλη ποὺ διδάχθηκε τὴν ἡμέρα ποὺ ἀπουσίαζες. Ἀνάμεσα στὰ μαθήματα ποὺ διδάσκονταν ἦταν τὰ μαθηματικά, ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ἡ νευροφυσική, ἡ ἀστρονομία, ἡ μαθηματικὴ λογικὴ καὶ ἡ κυβερνητικὴ ποὺ εἶναι σὰν τὴ σημερινὴ πληροφορική. Πηγαίνοντας νὰ σπουδάσει φιλοσοφία δὲν περίμενε ὅτι θὰ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει τέτοιο πλῆθος μαθημάτων κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο δυσανασχετοῦσε. Ἔχει σπουδάσει καὶ θεολογία ὅμως ποτὲ δὲν συνέδεσε τὶς σπουδὲς μὲ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση, τὰ ὅσα σπούδασε τὰ σπούδασε ἐπειδὴ πραγματικὰ τὸ ἤθελε. Μᾶς εἶπε ὅτι τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως εἶναι ξεκάθαρα ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὸν νεοπλατωνισμὸ, ὅτι στὴ θρησκευτικὴ πίστη ξεκινᾶς πάντοτε ἀπὸ ἕνα ἀξίωμα καὶ ὅτι μέχρι τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ κορωνίδα τῶν ἐπιστημῶν ἦταν ἡ φιλοσοφία.
Μᾶς μίλησε ἐπίσης γιὰ τὴ σχέση μεταξὺ λογικῆς καὶ μαθηματικῶν. Καὶ τὰ δύο σὲ βοηθοῦν νὰ πάρεις ἀποφάσεις καὶ ἔχουν τοὺς ἴδιους κανόνες. Ὁ χῶρος τῆς λογικῆς διεισδύει στὸν χῶρο τῶν μαθηματικῶν καὶ ἀντιστρόφως. Ἀναφέρθηκε σὲ ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους ὅπως τὸν Σωκράτη, ὁ ὁποῖος ὅταν ἔθεσε τὸ θέμα τῆς ἠθικῆς ἡ φιλοσοφία πῆρε ἄλλη τροπή. Κατὰ τὸν Πλάτωνα ἡ πηγὴ τῆς γνώσης εἶναι ἡ ἀπορία. Στὸν κύριο Τριανταφυλλίδη δὲν ἀρέσει ὁ Ἀριστοτέλης διότι τὸν βρίσκει «στεγνό» μὰ προτιμᾶ τὸν Πλάτωνα ποὺ εἶναι πιὸ «ποιητικός».
Μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι τὸ πάθος καὶ τὸ συναίσθημα πολλὲς φορὲς μᾶς παρασύρουν διότι εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὄχι λογικὲς μηχανὲς καὶ πὼς ὁ μόνος τρόπος νὰ ἐπουλωθεῖ μία πληγὴ εἶναι νὰ ἀγαπήσεις τὸ λάθος σου. Ἡ παρόρμηση τῆς στιγμῆς εἶναι ποὺ μᾶς ὠθεῖ στὸν ἡρωισμό. Μιλώντας γιὰ τὴ σημερινὴ ἐποχὴ μᾶς εἶπε πὼς ζοῦμε τὴ μεγαλύτερη ἐπανάσταση τῆς ἀνθρωπότητας, μετὰ τὴν ἀγροτικὴ, αὐτὴ τῆς τεχνολογίας. Κάθε τρεῖς μῆνες διπλασιάζεται ἡ ἀνθρώπινη γνώση. Κατὰ τὴ γνώμη του μετὰ τὴν ἐπανάσταση τῶν κβάντα δὲν ὑπάρχει μία μονάχα ἀλήθεια. Οἱ ἀλήθειες εἶναι ὅσες εἶναι καὶ οἱ ἄνθρωποι. Διαπιστώνει πὼς οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἴμαστε φυγόπονοι καὶ συγκρίνουμε μόνο ὅταν βρεθοῦμε στὴν ἀνάγκη. Δὲν πᾶμε σχολεῖο τὰ Σάββατα ὅπως πήγαιναν τὰ παιδιὰ τῆς γενιᾶς του καὶ λόγω τῆς φυγοπονίας μας προτιμᾶμε νὰ φιλοσοφοῦμε ἀντὶ νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὰ μαθηματικά. Εἴμαστε δοκισίσοφοι καθὼς νομίζουμε ὅτι καταλαβαίνουμε. Μία ἐκ τῶν αἰτιῶν τῆς ἀνθρώπινης κρίσης εἶναι ὅτι στὸ μαθηματικὸ μοντέλο δὲν χωράει ἡ ἀνθρώπινη ἀπληστία. Οἱ περισσότεροι δὲν ἀγαποῦν τὰ μαθηματικὰ διότι μέσα ἀπὸ αὐτὰ ἐκτίθενται. Τὰ μαθηματικὰ καὶ ἡ μουσικὴ εἶναι οἱ μόνες οἰκουμενικὲς γλῶσσες.
Συνειδητοποιεῖ πὼς ὅσο ἦταν νεώτερος αὐτὸς ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦσε νὰ γράψει ἱστορία. Τώρα ποὺ μεγάλωσε προσπαθεῖ νὰ τὴν ἑρμηνεύσει. Ὁ κ. Τριανταφυλλίδης ἔκλεισε τὴν ὁμιλία του λέγοντας πὼς εἴμαστε νέοι ὅσο ἀμφισβητοῦμε τὸν κόσμο.
