ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΓΕΡΓΑΤΣΟΥΛΗΣ

…Εγώ μέχρι χθες τρελαινόμουν για ποπ κορν. Σχεδόν κάθε βράδυ έριχνα στην κατσαρόλα μου μισή χούφτα απ’ τα πολύτιμα σποράκια του καλαμποκιού. Χαιρόμουν να τα ακούω να σκάνε και να τα βλέπω να χορεύουν σαν μεθυσμένα. Η κατσαρόλα μου διαθέτει γυάλινο καπάκι και επιτρέπει και την ικανοποίηση του ματιού. Αφού έσκαγαν όλα, τα έβαζα σε μια βαθιά γαβάθα, τα αλάτιζα καλά και τα απολάμβανα όσο έβλεπα αθλητικά στην τηλεόραση. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Είχα πάθει μεγάλο κόλλημα, σας λέω. Αυτά όμως γίνονταν μέχρι χθες, γιατί σήμερα αποθεραπεύτηκα απ’ αυτή την εξάρτησή μου.

…Και να πώς συνέβη! Η πανδημία του κορονοϊού και το ξέσπασμα του ρωσοουκρανικού πολέμου προκάλεσαν τους τελευταίους μήνες σοβαρά προβλήματα στο διεθνές εμπόριο, διαταράχθηκε η εφοδιαστική αλυσίδα και προέκυψαν στην αγορά μεγάλες ελλείψεις σε βασικά εμπορεύματα, σε φάρμακα και σε τρόφιμα. Καθώς εξαντλούνταν πολλά προϊόντα και άδειαζαν τα ράφια των σούπερ μάρκετς, εγώ αγχώθηκα για την επάρκεια του ποπ κορν στην αγορά και για τη δυνατότητά μου να συνεχίσω να το προμηθεύομαι απρόσκοπτα. Γι’ αυτό παράγγειλα δώδεκα τσουβάλια των είκοσι πέντε κιλών απ’ το αγαπημένο μου σνακ. Κάποιοι ίσως με πείτε υπερβολικό, μα θα σας απαντήσω πως… των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Εξάλλου, δεν είμαι εξαίρεση, πολλοί άνθρωποι σ’ αυτό τον πλανήτη, βλέποντας τις αρρυθμίες στο εμπόριο, προχώρησαν σε μαζικές αγορές προϊόντων. Άλλοι γέμισαν τις αποθήκες τους με χαρτιά υγείας, με χλωρίνες και αντισηπτικά, άλλοι με μακαρόνια, ρύζια, όσπρια και κονσέρβες, άλλοι με φάρμακα, εισπνεόμενα, παυσίπονα και βιταμίνες… Εγώ με ποπ κορν. Ένα φορτηγό τα έφερε στο σπίτι μέσα σε γιούτινα σακιά. Δυο εργάτες τα ξεφόρτωσαν και τα τακτοποίησαν στην αποθήκη μου στο υπόγειο πάνω σε ξύλινες παλέτες, όπως τους υπέδειξα.

   Μόλις νύχτωσε, ησυχασμένος πια, έπεσα να κοιμηθώ.

…Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Σήμερα είχε έναν ανυπόφορο καύσωνα. Είδα λοιπόν στον ύπνο μου έναν φοβερό εφιάλτη. Ονειρεύτηκα πως ο υδράργυρος ανέβαινε διαρκώς και χυνόταν αφρισμένος έξω απ’ τα θερμόμετρα σαν κουνημένη σαμπάνια, πως η ζέστη δυνάμωνε και γινόταν ολοένα και πιο αφόρητη, πως έλιωνε η άσφαλτος στους δρόμους και κολλούσαν τα παπούτσια των περαστικών. Και το χειρότερο… είδα πως άρχισαν να σκάνε το ένα μετά το άλλο τα εκατομμύρια σποράκια του ποπ κορν στο υπόγειό μου με ένα εκκωφαντικό κροτάλισμα, σαν να εκπυρσοκροτούσαν ταυτόχρονα δεκάδες μυδραλιοβόλα. Αμφιβάλλω αν οι βόμβες στο ρωσοουκρανικό μέτωπο δημιουργούν τέτοιο χαμό και φασαρία.

…Σύντομα τα σκασμένα καλαμπόκια γέμισαν απ’ άκρη σ’ άκρη το υπόγειό μου. Πάντα απορούσα πώς καταφέρνουν και διογκώνονται σε τέτοιο βαθμό, που με μισή χούφτα σπόρους γεμίζεις μια τσουκάλα ποπ κορν. Μετά όρμησαν προς τα πάνω. Απ’ τη σκάλα ανέβηκαν στο ισόγειο, πλημμύρισαν όλους τους χώρους, τους διαδρόμους, το σαλόνι, την κουζίνα, την τουαλέτα. Δεν άργησαν να φτάσουν και στον όροφο –μένω σε μια δίπατη μεζονέτα–, να απλωθούν στους πάνω διαδρόμους και να εισβάλλουν στα υπνοδωμάτια, γεμίζοντάς τα κι αυτά ολοκληρωτικά. Εμένα, όπως ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με σκέπασαν εντελώς, σε βαθμό που ανάπνεα με δυσκολία.

…Ξύπνησα τρομαγμένος κι άρχισα να σπρώχνω δυνατά με τα δυο μου χέρια. Ευτυχώς το ποπ κορν είναι ελαφρύ, μαλακό και συμπιέσιμο. Κάποια στιγμή κατάφερα και σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι μου. Ψάχτηκα. Μέσα στις τσέπες μου –η πιτζάμα μου διαθέτει δυο φαρδιές τσέπες– ανακάλυψα μια τσάπα κι ένα φτυάρι, σε φυσικό μέγεθος. Δεν ξέρω πώς βρέθηκαν εκεί ούτε πώς χώρεσαν -εξάλλου, στα όνειρα όλα τα παράξενα πράγματα μπορούν να συμβούν, ακόμα κι ένας ελέφαντας μπορεί να φωλιάσει φαρδύς πλατύς μέσα σε μια δαχτυλήθρα. Με τα εργαλεία μου έσκαβα όλη τη νύχτα λαγούμια για να δημιουργήσω μια δίοδο διαφυγής μέσα στο παχύ στρώμα του λευκόχρυσου καλαμποκιού. Μετά αποφάσισα πως είναι κρίμα να πάει χαμένο τόσο ποπ κορν –σας είπα πως μέχρι χθες το λάτρευα– κι έτσι άρχισα να το τρώω χούφτες-χούφτες. Στην αρχή έτρωγα με βουλιμία, μετά με όρεξη, μα, όσο περνούσε η ώρα, με το στανιό. Έσκαβα, φτυάριζα κι έτρωγα. Έτρωγα, έσκαβα και φτυάριζα… Αυτό συνεχίστηκε ως το πρωί που χτύπησε το ξυπνητήρι μου.

…Σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι. Ένιωθα πολύ εξαντλημένος και βαρύς. Σκέφτηκα πως το παράκανα, είχα καταναλώσει τεράστια ποσότητα ποπ κορν και το στομάχι μου πονούσε υπερβολικά. Κατέβηκα στο υπόγειο. Τα δώδεκα σακιά με το ποπ κορν βρίσκονταν άθικτα στη θέση που τα είχαν αποθέσει οι εργάτες χθες. Άρα τα χθεσινοβραδινά γεγονότα δεν ήταν τελικά γεγονότα, ήταν μόνο ένας εφιάλτης. Όμως εγώ ένιωθα φουσκωμένος ή, θα έλεγα καλύτερα, σκασμένος. Ακαριαία μίσησα τα καλαμπόκια και αποφάσισα πως είναι μια εξάρτηση στη ζωή μου, απ’ την οποία πρέπει ν’ αποτοξινωθώ. Και η κατάλληλη στιγμή ήταν αυτή. Ένα ένα φορτώθηκα στον ωμό μου τα τσουβάλια με το καλαμπόκι, τα ανέβασα στο ισόγειο και τα έβγαλα στο κατώφλι του σπιτιού μου.

…Διακόσια μέτρα απ’ την κατοικία μου λειτουργεί ένα δημοτικό σχολείο. Κάθε πρωί απ’ τις οχτώ παρά τέταρτο έως τις οχτώ και δέκα περνούν έξω από την πόρτα μου πολλοί μαθητές κατευθυνόμενοι στον ναό της γνώσης. Το ρολόι μου ήδη έδειχνε εφτά και είκοσι. Έπρεπε να βιαστώ, γιατί σε λίγη ώρα θα έφτανε εδώ όλο το παιδομάνι. Άνοιξα τα σακιά και με μια σέσουλα γέμισα εκατοντάδες νάιλον τσάντες με δυο τρία κιλά καλαμπόκι την καθεμιά. Σε λίγο φάνηκαν οι μαθητές. Βγήκα στον δρόμο και πρόσφερα μια τσάντα στο κάθε παιδί.

…-Πάρτε να φτιάξετε ποπ κορν όταν γυρίσετε το μεσημέρι στο σπίτι σας! τους έλεγα.

…Μαζεύτηκαν πολλά παιδιά μπροστά μου, σχεδόν ολόκληρη διαδήλωση. Ήταν ενθουσιασμένα απ’ τα ανέλπιστα δώρα μου. Από κοντά και οι μανάδες τους.

…-Μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε!

…Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου είχα αδειάσει και μοιράσει και τα δώδεκα σακιά. Μόνο τότε μπήκα στο σπίτι να ετοιμαστώ γιατί είχα αργήσει στη δουλειά μου.

…Για μένα δεν κράτησα ούτε ένα σποράκι ποπ κορν. Δε θέλω να ξαναδώ ποτέ μου καλαμπόκια. Τόσα που έφαγα την τελευταία νύχτα στον ύπνο μου… τα σιχάθηκα για μια ζωή.

…Από σήμερα όταν βλέπω αθλητικά στην τηλεόραση, θα τρώω πια μπάμιες λαδερές, με ντοματούλα, άνηθο και σκορδάκι. Νομίζω μάλιστα πως είναι πιο ωφέλιμες για την υγεία απ’ το ποπ κορν.