Η γαλλική κυβέρνηση επιτέθηκε εναντίον των Ρομά πιστεύοντας ότι θα ρύθμιζε ένα απλό πρόβλημα αστυνόμευσης των συνόρων και ελέγχου των δημοτών με μετέπειτα εκλογικά οφέλη, και αυτό στράφηκε εναντίον της. Το ζήτημα των Ρομά δεν είναι αστυνομικής ή κοινωνικής ασφάλειας, αλλά πρωτίστως πνευματικής ασφάλειας. Δεν είναι γαλλο-γαλλικό, είναι ευρωπαϊκό. Δεν είναι σημερινό, είναι παντοτινό.

Μπορεί το μίσος προς τους Ρομά να φτάνει στα ύψη στην Ανατολή, δεν είναι όμως άγνωστο στη Δύση. Εδώ και αιώνες « αυτοίοι άνθρωποι που δεν ζουν όπως εμείς » κατατρέχονται από φήμες και αποδοκιμασίες και κατηγορούνται για επαιτεία, βρωμιά, κλοπές, αλλά και υποτιθέμενες αρπαγές παιδιών. Η υστερία εναντίον τους έφτασε στο απόγειό της όταν οι ναζιστές άρχισαν να ρίχνουν μαζικά τους «υπανθρώπους» στους θαλάμους αερίων του Αουσβιτς.

Θεσπίζοντας νόμους για την ελεύθερη κυκλοφορία όλων των ατόμων η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) ξύπνησε εμμέσως τους καταπιεσμένους πατρογονικούς φόβους. Απέναντι σε μια ενδημική αναταραχή οι γαλλικές αντιδράσεις αποδεικνύονται ανεπαρκείς και επιβλαβείς, όπως δικαιολογημένα επισημαίνουν οι Εκκλησίες και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Λιγότερο αμφισβητούνται οι Ρομά και περισσότερο εκείνοι που δεν μπορούν να τους ανεχτούν. Ο μεταμοντέρνος Ευρωπαίος καυχιέται ότι έχει απαλλαχθεί από όλα τα ταμπού που περιορίζουν την ελευθερία του και φρικιά ενώπιον του ξένου, του κατά παράδοσιν και κατ΄ επιθυμίαν περιπλανώμενου. Ας κατανοήσουμε ότι πρόκειται λιγότερο για απόρριψη του άλλου και περισσότερο για άρνηση του εαυτού μας.

Η άρση των συνόρων, ο εξευρωπαϊσμός των εθνών, η παγκοσμιοποίηση των ηπείρων προβάλλονται σε ένα σύμπαν χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς και αλάνθαστες νόρμες. Οπως είχε πει ο Σαρλ ντε Γκωλ το 1965, « εν μέσω γενικής προόδουένα σύννεφο απλώνεται πάνω από τους πολίτες. Την παλιά γαλήνη του λαού αγροτών διαδέχτηκε η τυφλή αγωνία των ξεριζωμένων ».

Το χαμογελαστό πρόσωπο αυτού του ξεριζωμού είναι οι 300.000 γάλλοι εκπατρισμένοι που πλουτίζουν στο Σίτι του Λονδίνου. Το τραγικό του πρόσωπο είναι οι περιπλανώμενοι που διώκονται από τον έναν υπαίθριο καταυλισμό στον άλλο, στερούμενοι εξ ορισμού το δικαίωμά τους να μετακινούνται και να ζητιανεύουν.

Οσο δεν αναγνωρίζουμε στους νομάδες τα δικαιώματα να ζουν ως τέτοιοι, όσο δεν τους παρέχουμε τη δυνατότητα να μετακινούνται υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, συντηρούμε ρατσιστικές και ξενοφοβικές εμμονές. Η ελάχιστη ευπρέπεια ορίζει τη δημιουργία κατάλληλων περιοχών στέγασης και υποδοχής (όπως ορίζει αλλά χωρίς να εφαρμόζεται ο γαλλικός νόμος) αντικαθιστώντας τους τυχαίους καταυλισμούς και τις αισχρές παραγκουπόλεις, που αποτελούν όνειδος για την Ευρώπη.

Είναι ανώφελο να στρέψουμε την προσοχή του Τύπου στους μαζικούς επαναπατρισμούς εκατοντάδων δυστυχισμένων, τη στιγμή που μόνο στη Ρουμανία υπάρχουν δύο εκατομμύρια από αυτούς και ενώ υπολογίζεται ότι η ζωή ενός επαίτη στη Γαλλία είναι λιγότερο καταστροφική από εκείνη ενός λιμοκτονούντος εξοστρακισμένου στην Ανατολική Ευρώπη.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ…