Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας καθιερώθηκε με τον θάνατο του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού η 9^η Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την υπ. αριθμ. 17889 κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β’ 1384/24/04/2017).

Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε με βασικό σκοπό ν’ αναδείξει τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός στο πέρασμα των χρόνων συμβάλλοντας σημαντικά στην εδραίωση του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου πολιτισμού. Ειδικότερα, η ελληνική γλώσσα αποτέλεσε φορέα μεταβίβασης σημαντικών επιστημονικών θεωριών, φιλοσοφικών θεωρήσεων και λογοτεχνικών και θρησκευτικών κειμένων. Σύμφωνα με την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, αποτελεί μία από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες παγκοσμίως.

Επομένως, η διαχρονική συμβολή της ελληνικής σε άλλες γλώσσες είναι φανερή. Χρειάζεται όλοι μας να τη διατηρήσουμε όπως της αρμόζει.

• Η ελληνική γλώσσα είναι το πιο ζωντανό κομμάτι της εθνικής ταυτότητας και του πολιτισμού της Ελλάδας.
• Συγκεκριμένα, ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα της δημιουργίας των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Σ’ αυτό το πλαίσιο κι εμείς με τη σειρά μας στο σχολείο μας μιλήσαμε για την ελληνική γλώσσα και τη σημασία της. Μάθαμε ότι η μεγαλύτερη λέξη στον κόσμο είναι ελληνική.

Ακούσαμε ελληνικές λέξεις που υπάρχουν σε άλλες γλώσσες

Μιλήσαμε και για την αρχαία ελληνική γλώσσα. Ακούσαμε το μύθο ο λαγός και η χελώνα στα αρχαία ,

και συγκρίναμε κάποιες αρχαίες λέξεις  με νεοελληνικές.

Χελώνη                                        Χελώνα

Λαγωός                                      Λαγός

ἐκοιμᾶτο                                    κοιμάται

ὁδόν                                            οδός

τρέχουσα                                  τρέχει

βραβεῑον τη̄ς νίκης               βραβείο της νίκης

Για να τιμήσουμε και τον ποιητή μας Δ.Σολωμό διαβάσαμε το πιο γνωστό του ποίημα και το ζωγραφίσαμε

Η Ξανθούλα
Την είδα την ξανθούλα,
την είδα ‘ψες αργά
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάει στην ξενιτιά.
Εφούσκωνε τ’ αέρι
λευκότατα πανιά
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.
Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη με χαρά
κι αυτή με το μαντίλι τους αποχαιρετά.
Και το χαιρετισμό της εστάθηκα να ειδώ,
ως που η πολλή μακρότης μου το ‘κρυψε κι αυτό.
Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
δεν ήξερα να πω
αν έβλεπα πανάκι ή του πελάγου αφρό.
Και αφού πανί, μαντίλι εχάθη στο νερό
εδάκρυσαν οι φίλοι
εδάκρυσα κ’ εγώ.
Δεν κλαίγω για τη βαρκούλα
δεν κλαίγω τα πανιά
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
που πάει στην ξενιτιά.
Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
με τα λευκά πανιά
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα με τα ξανθά μαλλιά.

Από Ζουμπουλή-Ματέλη Μυρσίνη