1. Το θυμωμένο μπαλόνι!
Φουσκώσαμε δύο μπαλόνια και εξηγήσαμε ότι το μπαλόνι είναι το σώμα μας και ο αέρας που μπαίνει μέσα είναι ο θυμός. Φουσκώσαμε τα μπαλόνια μέχρι να μη χωράει άλλο αέρας, όπως ένας άνθρωπος που έχει γεμίσει έννοιες και προβλήματα και θυμό.
Στη συνέχεια πήραμε μία καρφίτσα και σκάσαμε το ένα μπαλόνι. Ο δυνατός κρότος που κάνει ένα μπαλόνι που σκάει είναι όπως όταν εκφράζουμε τα συναισθήματα μας έντονα, με επιθετικότητα. Τότε κάνουμε τους άλλους να φοβούνται και να απομακρύνονται.
Συζητήσαμε αν ήταν αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για να βγει ο αέρας ή όχι και γιατί. Τα παιδιά συμφώνησαν ότι δεν είναι σωστό να εκφράζουμε το θυμό μας με αυτό τον τρόπο.
Συζητήσαμε με τα παιδιά πώς μπορούν να βγάλουν σιγά-σιγά τον αέρα από το άλλο μπαλόνι.
Με την τεχνική αυτή θέλουμε να δείξουμε πόσο σημαντικό είναι, να μην περιμένουμε να γεμίσει το μπαλόνι μέχρι πάνω αέρα αλλά σιγά σιγά κάθε φορά να φροντίζουμε να αφήνουμε λίγο αέρα να φεύγει. Έτσι και εμείς να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας με συζήτηση ώστε να νιώθουμε συχνότερα ανακούφιση και λιγότερο προβληματισμένοι.
2. “Η Ηρεμία θα βοηθήσει”
Υλικά:
- Ένα γυάλινο βάζο με καπάκι
- Χρωματισμένος άμμος θαλάσσης
- Χαρτάκια σε μικρά κομματάκια
- Δυο φλιτζάνια νερό
- Δυο κουταλιές λάδι
Βάλαμε την άμμο και το κομφετί σε ένα βάζο.
Προσθέσαμε το νερό και το λάδι και κλείσαμε καλά το καπάκι.
Στη συνέχεια η εκπαιδευτικός είπε την παρακάτω ιστορία:
«Ας φανταστούμε πως ένας άνθρωπος ζει σε ένα καταπράσινο δάσος. Παντού ακούγονται πουλιά να τραγουδάνε και ο αέρας μυρίζει θυμάρι και χόρτο. Ο άνθρωπος αυτός (δείτε ξανά το βάζο) ζούσε σε ένα σπίτι φτιαγμένο από ξύλα και κλαδιά δέντρων. Κάθε μέρα έβγαινε από το σπίτι του και πήγαινε να μαζέψει χόρτα και φρούτα για να φάει. Τα βράδια έπαιρνε ένα μικρό μαχαίρι και σκάλιζε πάνω ξύλινα αγάλματα, που τα πουλούσε στην πόλη. Μια μέρα έγινε κάτι τρομερό! Την ώρα που μάζευε φράουλες ξέσπασε η δυνατότερη καταιγίδα του κόσμου. Αμέσως άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του για να κρυφτεί. Όταν έφτασε εκεί, όμως, ανακάλυψε πως το σπίτι του δεν υπήρχε πια. Η δυνατή καταιγίδα είχε καταστρέψει τα πάντα και στην θέση του σπιτιού υπήρχε τώρα ένας σωρός από ξύλα και κλαδιά.
Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. Τόσο πολύ αναστατώθηκε που δεν ήξερε τι να κάνει (ανακατεύουμε το βάζο δυνατά έτσι ώστε να αναμειχθούν όλα τα υλικά). Όλα τα έβλεπε θολά.
Από την θολούρα ξέχασε πως μπορούσε να σκαλίζει όμορφα αγάλματα και κρύφτηκε σε μια σπηλιά και δεν ξαναέβγαινε. Όταν περάσανε, όμως, μερικές μέρες θυμήθηκε πως μπορούσε να φτιάχνει αγάλματα, έψαξε και βρήκε τα καλύτερα κούτσουρα και άρχιζε να τα σκαλίζει. Έβαλε τα δυνατά του και έφτιαξε τα πιο όμορφα γλυπτά, τα οποία και πούλησε και σύντομα έφτιαξε ένα σπίτι από πέτρες που δεν το χαλούσε καμιά καταιγίδα. Τώρα (στο βάζο), το χιόνι είχε κάτσει στον πάτο και όλα είναι καθαρά και ξάστερα».
Συζητήσαμε με τα παιδιά, πως όταν ζούμε κάτι άσχημο, όταν κάτι μας ταρακουνάει μέσα μας, τα βλέπουμε όλα θολά και δεν αναγνωρίζουμε τις δυνατότητές μας.
Όταν όμως ηρεμήσουμε, μπορούμε εύκολα να δούμε τα προτερήματά μας και τα καλά που συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι λοιπόν συμφωνήσαμε ότι καλύτερα πριν κάνουμε κάτι, αφήνουμε τον θυμό να καταλαγιάσει μέσα μας και να καθαρίσει το μυαλό μας.
από Δήμου Μαρία
Διαβάσαμε το παραμύθι : « Το μαγικό ξόρκι της Αποκριάς», που μας έστειλε η φίλη μας η μαγισούλα, συζητήσαμε σχετικά με την ιστορία και προτείναμε τις δικές μας λύσεις. Στο τέλος όλοι καταλήξαμε ότι η αγάπη είναι το μόνο μαγικό ξόρκι που μας κάνει να χαιρόμαστε την Αποκριά αλλά και κάθε χαρά της ζωής.
