Αποχαιρετισμός με Κερκυραϊκές καντάδες!
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 1 Νοεμβρίου 2016
Το σχολικό έτος 1987-1988 ήμουν δάσκαλος στο 3/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κάτω Γαρούνα Κέρκυρας, στις τάξεις Ε` και ΣΤ`. Όπως πάντα και σ` αυτό το σχολείο, είχα μια πολύ καλή επικοινωνία με τους μαθητές και τους γονείς.
Για τους Κερκυραίους μερικές φορές δεν άκουγα καλά λόγια απ` τους συναδέλφους μου. Τους θεωρούσαν ανθρώπους του συμφέροντος και τους κατέκριναν με μεγάλη ευκολία. Θυμάμαι μια κυρία, που δεν ήταν Κερκυραία, να λέει: «Οι Κερκυραίες πίνουν το κρασί με τις κούπες κι από εργόχειρο δεν ξέρουν τίποτε.»
Όλοι αυτοί, που κατέκριναν με τόση ευκολία τους Κερκυραίους, πιστεύω ότι κατά βάθος τους ζήλευαν, που ζούσαν σ` ένα τόσο όμορφο και τουριστικό μέρος! Βέβαια, ουδέποτε έδωσα σημασία σ` αυτούς τους αφορισμούς. Οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι. Το έργο τους χαρακτηρίζει την προσωπικότητά τους κι όχι ο τόπος καταγωγής τους. Όταν κάποιος είναι καλός στη δουλειά του, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη κι αν βρεθεί, κερδίζει την αναγνώριση των συνανθρώπων του. Οι δογματικές απόψεις πάντα ανατρέπονται απ` την ίδια τη ζωή.
Στο χωριό Κάτω Γαρούνα είχα μια δημιουργική σχολική χρονιά, που άφησε στη μνήμη μου πολλές ωραίες εικόνες! Θυμάμαι έντονα τους ηπειρώτικους χορούς, που χόρεψαν οι μαθητές μου στην πλατεία του χωριού, την 25η Μαρτίου. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού εκείνη την ημέρα ευχαριστήθηκαν την εκδήλωση! Το έβλεπες στα πρόσωπά τους! Έλαμπαν από χαρά! Τότε επιβεβαίωσα, αυτό που άκουγα στις καφετέριες της πόλης, ότι οι Κερκυραίοι αγαπούν τη μουσική και το τραγούδι.
Τους πρώτους οκτώ μήνες έμενα στην πόλη, στα ενοικιαζόμενα δωμάτια της οδού Λιστών. Πηγαινοερχόμουν στο σχολείο με το αυτοκίνητό μου, ένα κόκκινο Μίνι Κούπερ. Τους τελευταίους δύο μήνες μετακόμισα στην παραλία στον Άγιο Γόρδιο, τρία χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το χωριό Κάτω Γαρούνα. Έμενα σε μια ωραία μονοκατοικία, χτισμένη μέσα στα δέντρα, με φόντο τη θάλασσα. Κάθε μεσημέρι, μετά το σχολείο, χαλάρωνα στην πεντακάθαρη παραλία. Μόλις άρχισε να βραδιάζει, ανηφόριζα στο χωριό. Γευμάτιζα στην ωραία ταβέρνα του «Τεό» παρέα με τους γονείς. Έπινα μαζί τους και καμιά κούπα λευκό κρασί δικής τους παραγωγής. Η πολυτελής διαμονή μου στον Άγιο Γόρδιο, ήταν προσφορά των γονέων. Μάταια προσπαθούσα να εντοπίσω τον ιδιοκτήτη της μονοκατοικίας για να τον πληρώσω. Αθόρυβα και ταπεινά, οι γονείς τα είχαν ρυθμίσει όλα!
Η σχολική χρονιά έφθανε στο τέλος της. Η μέρα του αποχαιρετισμού πλησίαζε. Μία ομάδα γονέων οργάνωσε – εκτός ωρολογίου προγράμματος – μια αποχαιρετιστήρια εκδρομή στο παραθαλάσσιο χωριό Ρόδα, βόρεια της Κέρκυρας. Όλοι οι μαθητές και οι γονείς δήλωσαν συμμετοχή.
Ένα λεωφορείο γεμάτο χαρούμενους ανθρώπους, ένα Σάββατο πρωί, στα μέσα Ιουνίου, ξεκίνησε για τη Ρόδα. Προσωπικά, ένιωθα μια συναισθηματική φόρτιση. Σε μερικές ημέρες θα εγκατέλειπα την Κέρκυρα και θα επέστρεφα στην Αθήνα. Το μυαλό μου διαρκώς ταξίδευε έξω απ` το λεωφορείο. Ξαφνικά, η διάθεσή μου άλλαξε, όταν μια μητέρα είπε φωναχτά: «Ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε μερικές καντάδες στο δάσκαλο.» Έβλεπα μια διάθεση όλων να μ` ευχαριστήσουν! Σε χρόνο μηδέν, εξαιρετικές φωνές συντονίστηκαν, γυναικείες, αντρικές και παιδικές κι άρχισαν να τραγουδούν! Εντυπωσιάστηκα! Είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε ωδείο και όχι σε λεωφορείο. Συνειρμικά, ήρθαν στο νου μου οι πικρόχολες κουβέντες εκείνης της κυρίας, ότι «οι Κερκυραίες πίνουν το κρασί με τις κούπες κι από εργόχειρο δεν ξέρουν τίποτε.» Πόσο άδικες ήταν! Αγνοούσε η εν λόγω κυρία, ότι οι Κερκυραίες έχουν το δικό τους «εργόχειρο», τη μουσική και το τραγούδι! Φθάσαμε στη Ρόδα και τότε μόνον σταμάτησαν οι Κερκυραϊκές καντάδες.
Μόλις κατεβήκαμε απ` το λεωφορείο, οι μαθητές έτρεξαν στην παραλία να νοικιάσουν θαλάσσια ποδήλατα. Παρότρυναν και μένα να κάνω το ίδιο. Εγώ ως βουνίσιος φοβόμουν τα βαθιά νερά και αρνήθηκα να τους ακολουθήσω. Ένας πατέρας όμως με καθησύχασε. «Είμαστε εμείς εδώ δάσκαλε, μην ανησυχείς. Γεννηθήκαμε στη θάλασσα.» Ξεθάρρεψα λίγο, κι έκανα κι εγώ μια βόλτα. Μετά οι μαθητές σχημάτισαν έναν κύκλο στη θάλασσα κι έπαιζαν με μια πλαστική μπάλα. Μ` άρεσε αυτό το παιχνίδι και μπήκα κι εγώ στον κύκλο. Οι μαθητές χαιρόταν πολύ, που έπαιζα μαζί τους! Ύστερα από λίγη ώρα, το παιχνίδι μεταφέρθηκε στην παραλία. Άλλοι μαθητές έπαιζαν με τις ρακέτες, άλλοι με την μπάλα κι άλλοι με την άμμο. Μετά ριχνόταν στη θάλασσα να ξεπλυθούν. Σταματημό δεν είχαν!
Οι μαθητές επειδή γνώριζαν ότι θα επιστρέψω στην Αθήνα, ερχόταν συνέχεια δίπλα μου. Όλοι ήθελαν να μου πουν κάτι. Τους άκουγα όλους με ευχαρίστηση. Κάποια στιγμή ο οδηγός του λεωφορείου μού λέει: «Καλά, πώς τους αντέχεις; Σ` έχουν τρελάνει! Δεν σ` έχουν αφήσει ούτε λεπτό ήσυχο!» Εκείνη τη στιγμή όμως, γινόταν ένα άλλο «μάθημα», που ο οδηγός δεν μπορούσε να καταλάβει.
Ήρθε το μεσημέρι. Οι γονείς έστρωσαν κιλίμια κάτω απ` τα δέντρα. Όλες οι παρέες είχαν πάρει μαζί τους το μεσημεριανό φαγητό, εκτός από μένα, που είχα την πολυτέλεια να είμαι καλεσμένος σε όλα τα τραπέζια. Κάθε στρωσίδι και το δικό του κουμάντο. Μου άρεσε πολύ η απλότητα αυτών των ανθρώπων! Οι πλάκες που έκαναν μεταξύ τους! Χαιρόταν πραγματικά τη ζωή! Εισέπραττες τη θετική τους ενέργεια! Ενθουσιάστηκα! Κάποια στιγμή τους λέω φωναχτά: «Ξέχασα να σας πω να φέρετε κάτι!» Όλοι με κοίταξαν με απορία. «Δεν σας είπα να φέρετε λίγο κρασί για τα ξεχωρίσματα.» Έπεσε ομαδικό γέλιο! «Τι λες δάσκαλε!», μου λέει μια μητέρα, «τι θέλεις να πιείς; κόκκινο; λευκό; ροζέ; απ` όλα έχουμε!» Όπα! να τες κι οι κούπες της κυρίας! Άργησαν λίγο να πέσουν, αλλά έπεσαν όλες μαζί! Δοκίμασα και τα τρία είδη κρασιού. Όλα ήταν εξαιρετικά! Δεν ήξερες ποιο να διαλέξεις! Σε όλες τις παρέες υπήρχε κι ένα μπουκάλι κρασί. Μια συνήθεια που έρχεται στο ελληνικό τραπέζι απ` την αρχαιότητα και συνεχίζεται στην Ορθόδοξη παράδοσή μας. «Οίνος ευφραίνει καρδίαν», λέει ένας ψαλμός του Δαυίδ, όταν φυσικά δε χάνεται το μέτρο. Κι ένα μπουκάλι κρασί που έβλεπα σε κάθε στρωσίδι, ήταν ο ορισμός του μέτρου. Η εν λόγω κυρία, που κατέκρινε τις Κερκυραίες, γνώριζε πολύ καλό εργόχειρο! Δε γνώριζε όμως από κούπες! Δε γνώριζε να χαίρεται τη ζωή! Κάτι που γνώριζαν πολύ καλά οι κάτοικοι στο χωριό Κάτω Γαρούνα!
Μετά το φαγητό ήρθε η ώρα για κυκλωτικούς χορούς. Οι μαθητές μου χόρεψαν τους ίδιους ηπειρώτικους χορούς, που είχαν χορέψει στην πλατεία του χωριού, την 25η Μαρτίου. Οι γονείς για άλλη μια φορά ευχαριστήθηκαν τους χορούς και χάρηκαν τα παιδιά τους! Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να προσφέρω κι εγώ εκείνη την ημέρα.
Στο δρόμο της επιστροφής, οι γονείς πάλι τραγούδησαν Κερκυραϊκές καντάδες και πάλι αφιερωμένες στο δάσκαλο. Φθάσαμε στο χωριό με τη συναισθηματική φόρτιση να επανέρχεται. Με αποχαιρέτησαν όλοι με μεγάλη εγκαρδιότητα! Το ίδιο κι εγώ! Απομακρύνθηκα απ` το λεωφορείο, αποφεύγοντας να κοιτάξω προς τα πίσω. Οι σπουδές μου στην Αθήνα με περίμεναν. Φεύγοντας πήρα μαζί μου την αγάπη των μαθητών μου και τη μεγάλη εκτίμηση των γονιών τους! Συναισθήματα που ο χρόνος φάνηκε ανήμπορος να σβήσει!
Πέρασαν 28 χρόνια από τότε! Ποτέ δεν ξέχασα τον αποχαιρετισμό με τις Κερκυραϊκές καντάδες!
Ιωάννινα 1 Νοεμβρίου 2016
Αφήστε μια απάντηση