Να ζει το Μεσολόγγι (Συνθετική έκθεση)
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 16 Σεπτεμβρίου 2016
(Η συνθετική έκθεση «Να ζει το Μεσολόγγι» είναι δημιούργημα της ΣΤ`2 τάξης, του 47ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, το σχολικό έτος 1997-1998. Το θέμα έγραψαν οι μαθητές μου, μετά τη γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο.)
Από την Πρώτη τάξη του Δημοτικού είχα ένα μεγάλο όνειρο: Να παίξω στην Έκτη τάξη θέατρο! Κάθε χρόνο τα παιδιά της Έκτης τάξης παίζανε θέατρο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο. Αχ! πόσο ζήλευα! Έλεγα μέσα μου: Πότε θα έρθει και για μένα, αυτή η ευλογημένη ημέρα! Έπρεπε να περιμένω έξι ολόκληρα χρόνια! Έτσι, μεγάλωνε ο πόθος μου! Και τώρα που έφθασα στην Έκτη τάξη, δε με σταματούσε κανείς!
Είχαμε γίνει “τσιμπούρια” στο δάσκαλό μας από την πρώτη ημέρα που τον γνωρίσαμε. Μας αποκάλεσε «φαινόμενα», γιατί συνέχεια τον ζαλίζαμε με το θέατρο της 25ης Μαρτίου. Για να γλυτώσει λιγάκι ο κύριος από εμάς, είπε ότι θα σκεφτεί αυτό το θέμα στις διακοπές των Χριστουγέννων, και όταν γυρίσουμε θα μας πει τις σκέψεις του. Ήθελα να τελειώσουν γρήγορα οι διακοπές, μόνο και μόνο, για να πάρω ένα ρόλο στο θέατρο.
Μετά τις διακοπές, ο κύριος μπήκε στην τάξη μ` ένα χαμόγελο πολύ ύποπτο. Μας κοίταζε όλους στα μάτια και έκανε πως σκεφτόταν. Ξαφνικά, τον ακούσαμε να λέει: «Να ζει το Μεσολόγγι!» Ήταν το θεατρικό έργο του Βασίλη Ρώτα, που επέλεξε για να παίξουμε. Έγινε «το έλα να δεις!» Όλοι πεταχτήκαμε σαν ελατήρια! Τι ευτυχία ! Ξεφωνήματα χαράς ακούγονταν στην τάξη! Πώς να κρατηθούμε; Χρόνια ολόκληρα περιμέναμε αυτή τη στιγμή! Επιτέλους ήρθε! Ήρθε, με διπλάσια, τριπλάσια, τετραπλάσια χαρά, απ` ότι περιμέναμε!
Την ημέρα που ο κύριος μας μοίρασε τους ρόλους, θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή! Μας διάβασε πρώτα το θεατρικό έργο «Να ζει το Μεσολόγγι» και μετά μας είπε: «Η γιορτή θα περιλαμβάνει δύο μέρη: Το ποιητικό και το θεατρικό μέρος. Δε γίνεται όμως να επιλέξετε όλοι το θεατρικό μέρος. Πρέπει να τα βρούμε μεταξύ μας, γιατί αν αρχίσουν οι μουρμούρες και τα κλάματα, θα πάρετε όλοι από ένα ποίημα.»
Άντε τώρα, να δούμε ποιοι θα υποχωρήσουν. Τον καταλάβαινα τον κύριο. Δυσκολευόταν να ανακοινώσει τους ρόλους, γιατί όλα τα παιδιά ήθελαν να παίξουν θέατρο. Τη Γεωργία προσπαθούσε να την πείσει να πάρει ένα ποίημα, αλλά εκείνη ανένδοτη ήθελε ρόλο. Από το πείσμα της και μόνον, τα κατάφερε. Την Κωνσταντίνα την έπεισε να γίνει παρουσιάστρια και υποβολέας, ενώ ήθελε κι αυτή ένα ρόλο. Μερικά παιδιά, ευτυχώς, έκαναν πίσω και πήραν ποίημα, ενώ άλλα ήταν ανένδοτα και ήθελαν ρόλο. Δεν καταλάβαιναν τίποτε! Η θέση του κυρίου ήταν πολύ δύσκολη! Δεν ήθελε να στεναχωρηθεί κανένα παιδί. Προσπαθούσε να πείσει τον καθέναν, ότι κάνει για το ρόλο που τον επέλεξε.
Ο κύριος πριν ανακοινώσει τη θεατρική ομάδα, μας μίλησε για τα χαρακτηριστικά όλων των ρόλων. Τότε κατάλαβα το ρόλο που θα μου δώσει. Του ξέφυγε κάτι, εγώ όμως έδωσα μεγάλη σημασία και δεν έπεσα έξω.
Δεν πίστευα στα μάτια μου, όταν άρχισα να διαβάζω το ρόλο μου. Ένας ρόλος με πολύ τρυφερότητα! Ο κύριος μου είπε, ότι είναι ένας πολύ δύσκολος ρόλος. Ένιωσα μεγάλη ευθύνη γι` αυτό και μεγάλη περηφάνια που θα έπαιρνα μέρος στη θεατρική παράσταση.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα παιδιά του ποιητικού μέρους της γιορτής, που ενώ ήθελαν να παίξουν θέατρο, παραχώρησαν τη θέση τους σε μας. Με τις συζητήσεις που έκαναν με τον κύριο, πείστηκαν να πάρουν ποίημα.
Στην πρώτη πρόβα που κάναμε, ένιωθα περίεργα. Όλα τα παιδιά καθίσαμε γύρω απ` το δάσκαλό μας κι ακούγαμε προσεκτικά τα λόγια του. Μας μίλησε για την ιστορία του θεάτρου, που ξεκίνησε από την Αρχαία Ελλάδα. Μας τόνισε ιδιαίτερα, ότι για να γίνει μία καλή παράσταση, χρειάζεται ιδρώτας και το κυριότερο αγάπη για το θέατρο. Μας μίλησε για την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου. Ήθελε να νιώσουμε καλά αυτά τα γεγονότα, για να μπορούμε να τα παίξουμε στη σκηνή, δίχως να γελάμε.
Την πρώτη φορά που έπαιξα το ρόλο μου, έτρεμα. Είχα πολλά προβλήματα. Έβλεπα μπροστά μου πολλή δουλειά. Σιγά-σιγά όμως, βρήκα τα πατήματά μου, όπως και τα άλλα παιδιά. Είχαμε μεγάλη όρεξη για το θέατρο και στρώσαμε γρήγορα. Ο κύριος φοβήθηκε, μήπως με το θέατρο παραμελήσουμε τα μαθήματα και τα φορτώσουμε στον κόκορα. Έπεσε όμως έξω. Γράψαμε πέντε επαναληπτικά τεστ και τα πήγαμε καλύτερα απ` ότι στο πρώτο τρίμηνο.
Στις πρόβες προσπαθούσαμε να ήμαστε σοβαροί. Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα. Το ενδιαφέρον όλων μεγάλωνε. Όταν είδαμε το τζάκι και το φωτισμό της σκηνής και ακούσαμε τη μουσική του έργου, τρελαθήκαμε!
Ο κύριος πόσες φορές μας έβαλε τις φωνές, γιατί γελούσαμε, δε θυμάμαι. Πόσες φορές επαναλάβαμε μία σκηνή, πόσες φορές σταματήσαμε για παρατηρήσεις, πόσες φορές πλημμυρίσαμε από χαρά όταν ανέβαινε η απόδοσή μας, πάλι δε θυμάμαι.
Όλα τα Σαββατοκύριακα είχαν αφιερωθεί σ` αυτό το όνειρο! Σε κάθε πρόβα μαθαίναμε και κάτι καινούργιο. Δουλεύαμε εντατικά στο ύφος και στις παύσεις, που έπρεπε να έχουν τα λόγια μας. Το θέατρο είχε μπει πλέον στις λεπτομέρειες. Ο κύριος έβαλε τα δυνατά του, να παίξουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Αισθανόμασταν όλοι, λες και ήμασταν στο Μεσολόγγι, πολιορκημένοι απ` τους Τούρκους.
Η μεγάλη ώρα έφτανε! Πλησίαζε! Το απόγευμα της Δευτέρας δεν πήγαμε φροντιστήριο στα Αγγλικά, γιατί είχαμε την πρόβα τζενεράλε. Πήγαμε στο σχολείο φορώντας τις στολές της παράστασης. Ο κύριος, παρόλο ότι μας είπε, ότι στην τελευταία πρόβα δεν γίνονται παρατηρήσεις, πάλι μας έκανε μερικές. Ήθελε να γίνουν όλα όπως τα είχαμε διδαχθεί.
Όσο πλησίαζε η μέρα της γιορτής, η αγωνία μου κορυφωνόταν. Θεέ μου, τι ευτυχία! Η νύχτα της Δευτέρας μου φάνηκε ατέλειωτη! Οι ώρες φαινόταν ότι δε θα περάσουν ποτέ! Δεν το πίστευα ότι αύριο θα παίξουμε θέατρο! Ήρθε το αύριο! Η μέρα που σημάδεψε τη ζωή μου στο Δημοτικό Σχολείο! Ντύθηκα με τη στολή της παράστασης και τρέχοντας πήγα στο σχολείο, για να βοηθήσω να γίνουν όλα στην εντέλεια. Είδα τον κύριο να φκιάνει κάτι στη σκηνή και τον ρώτησα αν θέλει βοήθεια. Τον καημένο κι αυτόν, τον κουράσαμε πάρα πολύ!
Τρίτη, 24 Μαρτίου 1998, ημέρα θρυλική! που θα μείνει στην ψυχή μου, στους αιώνες των αιώνων! Την ημέρα αυτή δώσαμε δύο παραστάσεις. Η πρωινή παράσταση ήταν για τους μαθητές του σχολείου. Ήρθαν όμως και γονείς. Όλα κύλησαν ομαλά, όπως τα είχαμε σχεδιάσει. Παίξαμε πολύ καλά! Ήμασταν πολύ σοβαροί! Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία! Οι μαθητές και οι γονείς μάς χειροκρότησαν θερμά! Ξαφνιάστηκα, όταν είδα ένα παιδί του Νηπιαγωγείου δακρυσμένο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα καταλάβαινε την υπόθεση του έργου.
Μετά την πρωινή παράσταση πήγα στο σπίτι να ξεκουραστώ λίγο, γιατί θ` ακολουθούσε η βραδινή παράσταση για τους μεγάλους. Ποτέ δε φανταζόμουν, ότι θα έπαιζα δύο παραστάσεις σε μία ημέρα!
Το πρωί δεν είχα και τόση αγωνία. Καθώς όμως πλησίαζε το βράδυ, τα πράγματα άλλαξαν. Δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Φόρεσα τη στολή της παράστασης και περίμενα τα άλλα παιδιά να έρθουν σπίτι μου, για να πάμε όλοι μαζί στο σχολείο. Καθίσαμε στα παρασκήνια, ενώ έξω οι θεατές όλο και πλήθαιναν. Η απίστευτη βραδιά έφθανε στην τελική της ευθεία! Θα τα δίναμε όλα! Ανεβήκαμε στη σκηνή κι ετοιμαστήκαμε. Το σκηνικό, ο φωτισμός, το τζάκι, όλα ήταν υπέροχα! Η σκηνή έμοιαζε με αληθινό σπίτι! Ο κόσμος δε χωρούσε στην αίθουσα και μερικοί κοιτούσαν απ` τα παράθυρα. Καρφίτσα δεν έπεφτε.
Η ομιλία του κυρίου μας, ήταν η έναρξη των δικών μας Ολυμπιακών Αγώνων. Η γιορτή άρχισε με το απολυτίκιο «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιο». Στη συνέχεια η Κωνσταντίνα, παρουσίασε ένα-ένα τα ποιήματα και τα τραγούδια της χορωδίας. Μη νομίσετε ότι τα παιδιά που απήγγειλαν τα ποιήματα δεν είχαν τρακ. Όλοι είχαμε τρακ, απ` τον πολύ κόσμο! Το ποιητικό μέρος της γιορτής ήταν τέλειο! Όλα τα παιδιά είπαν το ποίημα τους αργά και δυνατά! Οι πρόβες δεν πήγαν χαμένες.
Ήρθε η στιγμή του θεάτρου. Πριν ανοίξει η σκηνή, όλα τα παιδιά έκαναν το σταυρό τους, να παιχτεί καλά το θέατρο. Ο Παναγιώτης προσευχόταν στην εικόνα της Παναγίας, που ήταν πάνω στο τζάκι.
Θεέ μου, τι αγωνία είχα! Κάθε στιγμή σκεφτόμουν τόσα πολλά! Είχα την ετοιμότητα να βοηθήσω όποιον χρειαστεί, να μπαλώσω αν γίνει κάτι στραβό. Ο δάσκαλος δεν ήταν πλέον δίπλα μας. Απολάμβανε την παράσταση ως θεατής. Είδα το Θανάση που κράταγε το όπλο του και το χέρι του έτρεμε. Όμως στη συνέχεια το ξεπέρασε, αφού συγκεντρώθηκε στο ρόλο του.
Το άνοιγμα της σκηνής ήταν εντυπωσιακό! Το μοιρολόι ξεκίνησε. Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη την ώρα, ήταν ο ρόλος μου. Όσο κυλούσαν τα δευτερόλεπτα, τόσο πιο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά μου. Η αυλαία άνοιγε σιγά-σιγά με το μοιρολόι. Ο φωτισμός αυξανόταν σταδιακά. Το τζάκι σαν αληθινό να φωτίζει τη σκηνή. Οι προβολείς να σκορπίζουν το φως και να φωτίζουν τα αγωνιώδη πρόσωπα των παιδιών. Η μουσική να χαμηλώνει. Ο παπα-Γιώργης να αρχίζει τα λόγια του. Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ. Κάθε παιδί και μια διαφορετική νότα στην παράσταση. Ο ενθουσιασμός να μεγαλώνει… Τα λόγια να βγαίνουν από τα μέσα μας.
Με την Κωνσταντίνα υποβολέα στα παρασκήνια, νιώθαμε μεγάλη ασφάλεια. Με το θεατρικό έργο στα χέρια της, παρακολουθούσε κάθε μας λέξη, έτοιμη να επέμβει, αν κάποιο παιδί ξεχνούσε τα λόγια του. Στα παρασκήνια ήταν κι ο Παναγιώτης, που ρύθμιζε τη μουσική, το φωτισμό και τις κανονιές της παράστασης.
Όλα πήγαν όπως τα θέλαμε. Τέλεια! καταπληκτικά! φανταστικά! Όλα τα παιδιά έδωσαν το καλύτερό τους εαυτό. Ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί με την απόδοσή μας. Κατά τη διάρκεια της γιορτής, δεν ακουγόταν ανάσα. Όπως λέει κι ο κύριος, ο κόσμος εκτιμάει το ωραίο! Κι αυτή η γιορτή είχε κάτι το πολύ ωραίο! Ήταν η μεγαλύτερη γιορτή που έγινε ποτέ στο σχολείο! Κι όλο αυτό, χάρη στον κύριο Τάσο.
Με το κλείσιμο της σκηνής ακούστηκε ένα δυνατό χειροκρότημα! Ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται! Εκείνη την ώρα βρέθηκα στον έβδομο ουρανό! Ένιωθα υπέροχα! Ο κόσμος μάς έκανε να πετάξουμε, να φύγουμε απ` την πραγματικότητα και να χαθούμε σ` έναν κόσμο χαράς, ενθουσιασμού και συγκίνησης!
Η σκηνή ξανάνοιξε. Ο κόσμος χειροκροτούσε συνέχεια! Ο κύριος Τάσος ανέβηκε στη σκηνή και όλοι μαζί υποκλιθήκαμε στο χειροκρότημα. Ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα τον κόσμο. Την ώρα που έπαιζα, δε σήκωσα τα μάτια μου απ` τη σκηνή, γιατί φοβόμουν μήπως ξεχάσω τα λόγια μου. Η αίθουσα εκδηλώσεων ήταν ασφυκτικά γεμάτη, όπως ακριβώς μας είχε πει ο κύριος ότι θα είναι.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν μια δακρυσμένη κυρία, που μόλις με είδε, άρχισε να μου λέει συγχαρητήρια και πως έκανα τον κόσμο να δακρύσει. Δεν την ήξερα, όμως μου μίλησε, σαν να με ήξερε χρόνια! Κάποια άλλη κυρία μάς είπε ότι παίξαμε σαν πραγματικοί ηθοποιοί!
Το πιο ωραίο ήταν, όταν μετά την παράσταση μας μοίρασαν από ένα τριαντάφυλλο, γιατί λέει “ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας”. Το λουλούδι αυτό θα το αποξηράνω και θα το κρατήσω για όλη μου τη ζωή. Τα συγχαρητήρια του κόσμου δεν τα προλαβαίναμε. Όλοι περνούσαν απ` τη σκηνή για να μας σφίξουν το χέρι. Ήταν η δική μας ώρα! Η ώρα της επιβράβευσης! Ο κύριος έλαμπε από χαρά! Ο ιδρώτας που ρίξαμε όλοι, δεν πήγε χαμένος. Έπιασε τόπο. Πράγματι, αυτή η δουλειά άξιζε τα πολλά συγχαρητήρια που μας έδωσαν! Χαλάλι, οι θυσίες που κάναμε!
Αυτό το θέατρο μ` έμαθε, ότι για να γίνει κάτι καλό, πρέπει να το νιώσεις και να το αγαπάς. Να έχεις όση υπομονή χρειάζεται. Να πιστεύεις σ` αυτό που κάνεις και να προσπαθείς.
Η γιορτή είχε επιτυχία, γιατί όλα τα παιδιά ήμασταν αγαπημένα, δίχως να ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον. Για παράδειγμα, η Εύη, ο Γιώργος και η Γεωργία, ενώ έπαιζαν έναν βουβό ρόλο, στις πρόβες έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό. Μπορεί να μη μιλάγανε, αλλά δε σημαίνει ότι δεν έκαναν και τίποτε. Μιλούσαν με τις γκριμάτσες, έφκιαναν τα φυσέκια και παρακολουθούσαν τα λόγια των άλλων. Ακόμη, η γιορτή μας πέτυχε, γιατί υπήρχε τέλεια συνεργασία γονέων, μαθητών και δασκάλου.
Όταν γύρισα στο σπίτι, ένιωθα μεγάλη χαρά και περηφάνια, που τελικά πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου. Η βραδιά ήταν δική μου. Το σπίτι δε με κρατούσε μέσα. Βγήκα έξω να γιορτάσω την εκπλήρωση του ονείρου μου.
Το βράδυ κοιμήθηκα σε πελάγη ευτυχίας. Το πρωί όμως που ξύπνησα, ένιωσα θλίψη. Θυμήθηκα τις πρόβες, τις προσπάθειές μας, τα πάντα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα, ότι το μεγάλο όνειρο είχε τελειώσει. Πόσο θα ήθελα να γινόταν όλα πάλι απ` την αρχή! Αχ! να μπορούσαμε να κάνουμε μια τέτοια εκδήλωση και το Καλοκαίρι! Τι θα κάνω τώρα τα Σαββατοκύριακα; Κάθε ημέρα ξυπνούσα μ` ένα σκοπό. Τώρα πια… όλα τελείωσαν. «Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο!» Τώρα κατάλαβα, τι πάει να πει αυτή η φράση!
Μετά τη γιορτή, οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν στην τάξη. Μερικά παιδιά το μετάνιωσαν, που έκαναν πίσω στο θέατρο και πήραν ποίημα.
Ιωάννα: « Είμαι πολύ λυπημένη και μετανιωμένη που δε θέλησα να παίξω κι εγώ θέατρο. Θα ήθελα να παίξουμε άλλη μια φορά θεατρικό και να παίξω και εγώ. Ακόμη κι αν δεν γίνει αυτό, θέλω να ονειρευτώ ότι παίζω και δίνω τον καλύτερο εαυτό μου….»
Παναγιώτα: «Το όνειρό μου ήταν να πάω στο θεατρικό, αλλά επειδή πήγαν πολλά παιδιά, επέλεξα το ποιητικό μέρος της γιορτής.»
Φωτεινή: «Εγώ στεναχωρήθηκα που πήρα ποίημα, γιατί ήθελα να παίξω ένα ρόλο. Αλλά μετά, είπα στον εαυτό μου ότι αυτό που έκανα ήταν το σωστό, γιατί δεν μπορούσαν να πάνε όλα τα παιδιά στο θεατρικό.»
Κωνσταντίνα: «Μερικά παιδιά το μετάνιωσαν που δεν έπαιξαν θέατρο. Εγώ δε θέλω να απαντήσω αν το μετάνιωσα, γιατί αν το κάνω, τι θα βγει;»
Αυτή τη στιγμή τα μάτια μου έχουν βουρκώσει. Θεέ μου, γιατί όσα αγαπάς να τελειώνουν τόσο γρήγορα! Γιατί να βγαίνουν πάντα αλήθεια, αυτά που είχαν πει, πριν χιλιάδες χρόνια οι σοφοί. Τόσα χρόνια περίμενα αυτή τη γιορτή και τώρα έχει τελειώσει. Σε λίγο καιρό θα έρθει το Καλοκαίρι. Θα πάω στο Γυμνάσιο. Οι εικόνες όμως του θεάτρου, θα μένουν ζωντανές αναμνήσεις μες την καρδιά μου!
Την εξαιρετική αυτή γιορτή, τη γράψαμε και σε βίντεο. Ο κύριος μας είπε, ότι απ` τα παιδικά του χρόνια έχει τρεις φωτογραφίες που παίζει θέατρο και χαίρεται γι` αυτό! Κι εγώ θα έχω μια ολόκληρη κασέτα! Όσος καιρός κι αν περάσει, θα φυλάω αυτή την κασέτα, σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό! Θα την βλέπουν τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τα παιδιά των εγγονών μου και πάει λέγοντας.
Τώρα νιώθω μεγάλη λύπη, γιατί πιστεύω ότι δεν θα ξαναπαίξω θέατρο. Εγώ που έπαιξα θέατρο, δίνω πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά που είπαν τα ποιήματα, γιατί αν δεν υποχωρούσαν, όλοι θα παίρναμε από ένα ποίημα και θα τέλειωνε η ιστορία! Η γενναιοδωρία τους ήταν συγκινητική!
Γκαπ ! Γκουπ ! Αχ ! σήμερα χαλάνε τη σκηνή [το σχολείο δεν είχε μόνιμη σκηνή] και όλα τα παιδιά, με πόνο στην καρδιά και βουρκωμένα τα μάτια, κάνουμε μάθημα. Είναι θλιβερό, δεν μπορώ να το ακούω.
Σήμερα, ο κύριος μας ανακοίνωσε ότι θα γράψουμε μερικά επαναληπτικά τεστ. Θέλει να δει, αν έχουμε αφομοιώσει βασικούς κρίκους των μαθημάτων. Σίγουρα θα διαπιστώσει, ότι το θέατρο δεν μας επηρέασε αρνητικά. Ίσα-ίσα. Ήταν μια όαση στην καθημερινότητα των μαθημάτων. Ένα οξυγόνο, που μας έκανε καλύτερους, απ` ότι ήμασταν στο πρώτο τρίμηνο.
Το θέατρο «Να ζει το Μεσολόγγι» θα είναι για μένα, μια αξέχαστη, ανεπανάληπτη και συναρπαστική εμπειρία. Θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου! Σας ευχαριστώ κύριε Τάσο, που με βοηθήσατε να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου! Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ!
Ιωάννινα 16 Σεπτεμβρίου 2016
Σημείωση: Τη γιορτή στην οποία αναφέρεται η συνθετική έκθεση, μπορείτε να τη δείτε στο κανάλι μου στο YouTube. Οι τίτλοι των βίντεο είναι: 1) ΝΑ ΖΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (Θεατρική παράσταση) 2) ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Ο τρόπος δημιουργίας της συνθετικής έκθεσης περιγράφεται λεπτομερώς στο άρθρο μου «Άκου όταν μιλάς δάσκαλε!».
Αφήστε μια απάντηση