Είδα το φως της ζωής κάπου στην «Μακαρία Γη» τη χρονιά που «αναχώρησαν» ο θείος Αλβέρτος ο Τζέιμς Ντιν και υπεγράφη το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Γνήσιο τέκνο της «μεταπολίτευσης καϋμένης γενιάς» σπούδασα αυτό που ήθελα στο τετράγωνο Σόλωνος, Χ. Τρικούπη, Ναυαρίνου και Μαυρομιχάλη. Αξιοποίησα τις γνώσεις που απέκτησα στο να εποπτεύω επί τρία χρόνια την κατασκευή κεραμικών οικιακών ειδών. Το μεράκι όμως του δασκάλου με έφερε στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Την υπηρετώ επί 28 συναπτά έτη από την θέση του καθηγητή, του υποδιευθυντή, του διευθυντή και του προϊσταμένου γραφείου. Από το 2007 την υπηρέτησα ως σχολικός σύμβουλος με αρμοδιότητα την περιοχή όπου κάποτε «φύτρωνε φλυσκούνι και άγρια μέντα» και το 2012 συνεχίζω να την υπηρετώ με την ίδια ιδιότητα με αρμοδιότητα τη “γη των Μαγνήτων”. Εχω αφιερώσει πολύ χρόνο διαβάζοντας βιβλία, επιστημονικά άρθρα, συγγράφοντας βιβλία ή άρθρα για δημοσίευση σε επιστημονικά περιοδικά σε ανακοινώσεις συνεδρίων και σεμιναριών. Αντίστοιχο χρόνο έχω αναλώσει δημιουργικά σε επιμορφωτικό έργο ως επιμορφωτής ή επιμορφούμενος. Όλη αυτή η δραστηριότητα με έμαθε να έχω τα αυτιά μου ανοικτα για να «ακούω» το οποίο δεν συνεπάγεται κατ΄ανάγκη το «υπακούω» και μου απέφερε ένα διδακτορικό στην διδακτική των φυσικών επιστημών. Αγωνίζομαι από το εκάστοτε μετερίζι μου να βάλω ένα λιθαράκι σ’ αυτό που λέμε «ΠΑΙΔΕΙΑ», εν γνώσει μου ότι ο αγώνας είναι άνισος, αφού κάποιοι άλλοι, ανεξάρτητα αν είναι πάνω ή κάτω, βγάζουν κοτρώνες ή υψώνουν κορώνες. Ως δον Κιχώτης όμως δεν απελπίζομαι και επιμένω να βρώ την Δουλτσινέα. Εξ άλλου όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.
