Σε μια δραστηριότητα αξιολόγησης στην οποία ο στόχος ήταν να δούμε αν τα παιδιά μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στην καθημερινότητά τους, να ανακαλέσουν περιστατικά και να τα διηγηθούν σε συνδυασμό με την έκφραση του συναισθήματος που ένιωσαν τότε, να μετρήσουν και να καταγράψουν δεδομένα, τους δείξουμε εικόνες από πέντε γωνιές της τάξης μας (οικοδομικό υλικό, κουκλόσπιτο, παρατήρηση, βιβλιοθήκη και αυλή). Τους ζητήσαμε να μας πούνε σε ποια γωνιά τους άρεσε να παίζουν περισσότερο κατά τη διάρκεια της χρονιά και γιατί. Ο καθένας, αφού τελείωνε την τοποθέτησή του, άφηνε κάτω από τη συγκεκριμένη εικόνα το αντίστοιχο εικονίδιο που κρατούσε στο χέρι του. Στο τέλος μετρήσαμε τα εικονίδια κάτω από την κάθε εικόνα και τοποθέτησαν τον κατάλληλο αριθμό. Με την ίδια λογική ρωτήθηκαν να θυμηθούν κάποια στιγμή που ένιωσαν λύπη ή ακόμη και θυμό με κάποιον φίλο τους σε κάποια από αυτές τις γωνιές και να τοποθετήσουν το αντίστοιχο εικονίδιο από κάτω. Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι είχαν να θυμηθούν κάποια στιγμή που “ενοχλήθηκαν” από τη συμπεριφορά κάποιου φίλους και δικαιολόγησαν ακριβώς το συναίσθημα που ένιωσαν (για παράδειγμα ένα νήπιο είπε ότι θα βάλει το “όχι” στα τουβλάκια γιατί ενώ έπαιζαν εκεί κατά λάθος τον πάτησε ο φίλος του ο τάδε κι ένιωσε πόνο, άλλο είπε ότι θα το βάλει στο κουκλόσπιτο, γιατί μια φορά ήθελε να μπει να παίξει αλλά δε χωρούσε κι ο τάδε φίλους του τού είπε ότι δεν μπορεί να παίξει μαζί τους γιατί δεν είχε χώρο για την καρτέλα του)

Στο τέλος συμπλήρωσαν πίνακα διπλής εισόδου όπου καταχώρησαν τα δεδομένα κι ο καθένας “διάβασε” τα όσα είχε συμπληρώσει στο φύλλο εργασίας.

Από τη δραστηριότητα…