ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ
Οκτώβριος_ Νοέμβριος 2025
Το πρώτο εργαστήριο δεξιοτήτων που έτρεξε στο σχολείο μας από το 1ο και 2ο πρωινό τμήμα επιλέχθηκε από τη θεματική ενότητα ΖΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ – ΕΥ ΖΗΝ και εστιάζει στην
Ευαισθητοποίηση σε θέματα αναπηρίας και ευαλωτότητας.
Ο Τίτλος του
Είμαι εγώ! Είμαι μοναδικός !!
Στόχος του συγκεκριμένου προγράμματος ήταν να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές/ριες πως η αξία όλων μας δεν σχετίζεται με την κατάσταση της υγείας ή με οποιοδήποτε γενετικό ή άλλο προσωπικό χαρακτηριστικό μας (UNESCO, 2009). Το σχολείο προϋποθέτει την ενσωμάτωση όλων, χωρίς αποκλεισμούς, μέσω της αποδοχής της διαφορετικότητας, της κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων κάθε μαθητή/ριας, που μπορεί να αφορούν την σωματική, γνωστική, πολιτισμική, κοινωνική και συναισθηματική του/της ανάπτυξη. Αποσκοπούμε μέσα από το παρόν σχέδιο να ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη και την κατάκτηση των δεξιοτήτων της ενσυναίσθησης και της αποδοχής του διαφορετικού. Κάθε άτομο είναι μοναδικό και δεν μπορεί να αντικατασταθεί ή να αντιγραφεί με κανένα άλλο. Όλα τα άτομα έχουν το δικαίωμα σεβασμού και η διαφορετικότητα δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά δύναμη. Μέσα από την αλληλεπίδραση και τη συλλογική δράση της σχολικής τάξης πρέπει να περάσουμε στα παιδιά το μήνυμα, ότι όλοι έχουμε στοιχεία που μας διαφοροποιούν, αλλά και στοιχεία που μας κάνουν ίσους και όχι ίδιους.
Προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα:
*Να αναπτύξουν ικανότητες αυτογνωσίας και δεξιότητες ενσυναίσθησης. *Να συνειδητοποιήσουν την διαφορετικότητά τους, να μάθουν να σέβονται και να αποδέχονται την ιδιαιτερότητα του άλλου. *Να κατανοήσουν ότι είμαστε διαφορετικοί αλλά και μοναδικοί. *Να συνειδητοποιήσουν την μοναδικότητα, αλλά και να εντοπίσουν ομοιότητες και διαφορές που μπορεί να υπάρχουν καθώς και να αντιληφθούν ότι έχουμε κοινά και διαφορετικά χαρακτηριστικά. *Να αναπτύξουν μεταξύ τους σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας. *Να εκφραστούν εικαστικά τόσο σε ατομικό όσο και ομαδικό επίπεδο και να νιώσουν τη χαρά της δημιουργίας. *Να ενθαρρυνθούν για την υιοθέτηση συμπεριφορών που προάγουν την αποδοχή του διαφορετικού. *Να προβληματίζονται σε ποικίλες καταστάσεις, να κάνουν υποθέσεις και να καταλήγουν σε συμπεράσματα. *Να αναπτύξουν το συναίσθημα και τη φαντασία τους, υποδυόμενοι άλλα πρόσωπα. *Να εκφραστούν εικαστικά και να νιώσουν τη χαρά της δημιουργίας.
Τα εργαστήρια που έτρεξαν:
«Είμαι εγώ! Είμαι μοναδικός!»: Παροτρύναμε τα παιδιά να μιλήσουν για τον εαυτό τους και να τον περιγράψουν. Παρατηρήσαμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Διαπιστώσαμε ότι κανένας και καμία δεν είναι ίδιος/α με τον/την άλλον/η. Ανατρέξαμε στους κανόνες της τάξης μας. Είναι όλοι οι κανόνες για όλη την ομάδα μας. Κανένας και καμιά δεν εξαιρείται. Παρακινήσαμε τα παιδιά να εκφραστούν: Τι μπορεί να μας κάνει χαρούμενους/ες; Τι μπορεί να μας κάνει λυπημένους/ες;
«Το αποτύπωμά μου»: «Ζωγραφίσαμε το χέρι μας». Αποτυπώσαμε το περίγραμμα της παλάμης μας σε ένα χαρτί με την βοήθεια τέμπερας και σχηματίσαμε μια «γλάστρα» με λουλούδια που είναι οι παλάμες των χεριών μας.

«Εγώ και εσύ μαζί μπορούμε καλύτερα!»: Διαβάσαμε το παραμύθι «ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ» WENINGER BRIGITTE. Ο Μαξ το ποντικάκι έχει γεννηθεί με το ένα πόδι του μεγαλύτερο από το άλλο. Θέλοντας να γνωρίσει τον κόσμο έχει συνεχώς στο μυαλό του τη συμβουλή της μαμάς του: «Να ακολουθείς πάντα τα όνειρα σου, Μαξ, και να μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι ξεχωριστός». Επεξεργαστήκαμε την ιστορία του παραμυθιού. Είναι εύκολο να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας; Χρειαζόμαστε φίλους στη ζωή μας; Πώς θα νιώθει ο Μαξ όταν είναι μόνος; Πώς είναι να έχεις κάποιον να σε βοηθάει; Όλοι χρειαζόμαστε την βοήθεια των άλλων. Αναρωτηθήκαμε πως νιώθουν όσοι αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Τα παιδιά κλήθηκαν να βρουν τρόπους να φτάσουν σε συγκεκριμένο σημείο στην αίθουσα χρησιμοποιώντας το ένα τους πόδι. Βαδίζοντας «κουτσό».
Πώς θα συμβολίζαμε τη λέξη “Άνθρωπος;”, τη Λέξη ¨΄Ήλιος;”, τη λέξη “Καρδιά”, τη λέξη “Φεγγάρι;” Πώς θα βοηθούσαμε τους ανθρω΄πους με προβλήματα όρασης; και πως εκείνη θα μπορούσαν να διαβάσουν λέξεις και κείμενα;

«Μπορώ να σε καταλάβω»: Χωρίσαμε τα παιδιά σε ζευγάρια. Το ένα παιδί ήταν ο «οδηγός». Δέσαμε με μαντήλι τα μάτια του ενός και τα καλέσαμε να βαδίσουν στον χώρο της τάξης μας μόνοι τους χωρίς την βοήθεια του «οδηγού». Στη συνέχεια έκαναν το ίδιο με την βοήθεια του «οδηγού». Στο τέλος του παιχνιδιού καλέσαμε τα παιδιά να μας εκφράσουν πως ένιωσαν. Είναι εύκολο να περπατάμε μόνοι αν δεν μπορούμε να δούμε; Τι δυσκολίες μπορεί να συναντήσουμε;

Σε ένα κουτί, τοποθετήσαμε διάφορα αντικείμενα από την τάξη μας. Κλείσαμε τα μάτια μας και προσπαθήσαμε να μαντέψουμε τα πράγματα που πιάνουμε μέσα στο κουτί χρησιμοποιώντας τις υπόλοιπες αισθήσεις μας.

Μπορούμε να αντιληφθούμε τι έχει μέσα το κουτί μόνο με την αφή; Ποια συναισθήματα μάς γεννιούνται; Πως νιώθουν άραγε όσοι δεν έχουν την όρασή τους; Προσπαθήσαμε να ζωγραφίσουμε ομαδικά χρησιμοποιώντας τους μαρκαδόρους με τα μάτια κλειστά. Όταν τελειώσαμε παρατηρήσαμε τις δημιουργίες μας και εκφράσαμε τα συναισθήματα που νιώσαμε κατά την διάρκεια της ζωγραφικής. Δώσαμε στο έργο μας τον τίτλο «Με τα μάτια κλειστά».

Το μήνυμα μας:
Μπορεί Εγώ να είμαι Μοναδικός
αλλά Εγώ κι Εσύ μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά!