Ορειβατική Ομάδα

Πρότυπο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου

Όμιλος Μονοπάτια της Κρήτης

Ένα από τα πράγματα που μας στέρησε ο ανελέητος εχθρός του σήμερα, ο κορονοιος, ήταν και η επαφή με την φύση, με το πράσινο της, τον καθαρό αέρα της. Έτσι, λοιπόν μετά από δυο χρόνια αποχής , η Ομάδα του ομίλου μας μονοπάτια της Κρήτης, πραγματοποίησε την πρώτη της εξόρμηση την Κυριακή 11/21. Κατά την Ανατολή φτάσαμε στο σημείο συνάντησης , την αρχή του γνωστού φαραγγιού του αλμυρού , γεμάτοι προσμονή και περιέργεια, όπου μας εμελλε να γίνουμε μάρτυρες της της απαρχής όλων… της δημιουργίας της ζωής. Μια μητέρα προβατίνα χάριζε το δώρο της ζωής στα μικρά της, δίνοντας μας έναυσμα για συζητήσεις βαθιές για την ζωή που διήρκησαν αρκετή ώρα ως που φτάσαμε στο φαράγγι. Διασχίζοντας το φαράγγι παρατηρούσαμε την μεγαλειότητα της φύσης, πώς από τις πέτρες και το ξερό, διψασμένο χώμα κατάφερνε να φυτρώσει ένα τέτοιο φυτό; Πως γίνεται οι ρίζες της γηραιάς χαρουπιάς να είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που κι ακόμη αν τις έχει ξεσκεπάσει το χώμα ακόμη καταφέρνουν να στέκονται;… ήταν κάποιας από τις απορίες που ακούστηκαν. Μετά από 1:30 ώρα φτάσαμε στο τέλος του φαραγγιού επηρεασμένοι από τις ευωδιές των φορτωμένων πορτοκαλιών και των βοτάνων. Από το πολυμορφικό τοπίο του αλμυρού οδηγηθήκαμε στην άσφαλτο… όπου περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα φτάνοντας εντελή στο δάσος «» όπου κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για ξεκούραση κάτω από τα πελώρια πευκοδεντρα του δάσους. Στην συνέχεια συνεχίσαμε για μερικά ακόμη χιλιόμετρα την πορεία μας στην άσφαλτο όπου φτάσαμε στους πρόποδες του βουνού Στρούμπουλα, αποφασισμένοι να κατακτήσουμε την κορυφή, να φτάσουμε την γαλανόλευκη σημαία που ανέμιζε δίπλα στο εκκλησάκι. Η ανάβαση ήταν κουραστική και χρονοβόρα αλλά προκειμένου να πετύχουμε τον στόχο όλα ήταν εφικτά. Με αργά και σταθερά βήματα τα καταφέραμε, θαυμάσαμε το γόητρο της κρητικής γης. Το απέραντο γαλάζιο του κρητικού πελάγους, το καταπράσινο των εκτάσεων της περιοχής μέχρι και τα λευκά ορη, ηταν ολα μπροστά στα μάτια μας. Ποσό ασήμαντοι είμαστε μπροστά σε αυτό το θαύμα άραγε; Στη συνέχεια ήρθε η ώρα της κατάβασης. Κατεβήκαμε το απότομο βουνό αναζωογονημένοι, με τον αέρα να μας υπενθυμίζει διαρκώς την γαλήνη του τοπίου. Τέλος φτάσαμε στην περιοχή δόξα στο γνωστό καφενείο όπου ήταν και το τέλος της διαδρομής μας. Μετά από 6 ώρες είμασταν εκεί στο σημείο συνάντησης, το τέλος. Αλλά κάθε τέλος μιας περιπέτειας , δημιουργεί μια ανεξίτηλη ανάμνηση που θα κρατάμε πάντοτε μαζί μας…

Δανάη Αδαμάκη