Πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσεις; Πόσο αναγκαίο είναι;

Οι μαθητές, όλοι οι άνθρωποι, χρειάζονται λίγη ποίηση στη ζωή τους!

Ιδού λοιπόν!

Άνοιξη και άνθιση

της φύσης και της ψυχής.

Μυρωδιές, ήλιος και θάλασσα

Αυτό σημαίνει ευτυχία

Ώρες με την οικογένειά μου

Χάδια με το σκυλί μου

Ένας καφές με την γιαγιά μου

Κι αυτό σημαίνει ευτυχία!

Σ’ αυτούς κι αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη

“Όλα ξεχάστηκαν πριν ειπωθούν

κι η σιωπή δεν ήταν καταφύγιο.”

Γ. Ρίτσος

Μια στιγμή της ζωής είναι τόσο πολύτιμη. Ό,τι δεν φέρνει ο χρόνος το φέρνει το λεπτό. Προτιμότερο να κάνουμε κάτι και να το μετανιώσουμε παρά να μην το κάνουμε ποτέ.

Για την κοινωνία

Της ζωής τα σκαλιά είναι αμέτρητα.

Κάποια τα πατάς και ανεβαίνεις.

Σε κάποια γλιστράς, πέφτεις, κατεβαίνεις.

Μα πρέπει να πατάς κάθε σκαλί,

να παίρνεις φόρα, να πεισμώνεις.

Γιατί αυτή είναι η ζωή

κι ό,τι αρχίζεις μάθε να τελειώνεις.

Σε όλους όσου καθημερινά παλεύουν να ανεβούν ένα σκαλί πιο ψηλά.

Η ζωή, τα αστέρια

η θάλασσα, το σύμπαν,

ο ήλιος, όλος ο γαλαξίας.

Μα μάτια μου τα μάτια σου το ίδιο πάλι βλέπουν

και με μιας καταδικάζουν όλα όσα ως προς αυτά

μπορεί να μην ταιριάζουν.

Στους μη διαφορετικούς

Αν η αγάπη είναι Μαθηματικά

κι ο έρωτας Χημεία,

τότε αγάπη μου ασ’ το

μεγάλη ιστορία.

Με μπερδεύουν πολύ αυτά,

ίσως επειδή είμαι μικρή.

Πάντως το αποφάσισα,

θα διαλέξω θεωρητική!

Στην κα Γιαρίμπαπα

Κάθε μέρα όλη μέρα είμαστε μαζί.

Μοιάζει η κάθε μέρα σαν γιορτή.

Μπορεί να νευριάζεις, μπορεί να κλαις.

Για μένα θα ‘σαι η αυταρού

που θα με καις.

Για το Μαράκι

Όταν τα χρόνια σου περάσουν

Κι όταν οι νύχτες σε γεράσουν

Εσύ θα ‘χεις εμένα.

Κι όταν θα δεις ότι σου λείπω

Βάλ’ το πορτρέτο μου στον τοίχο.

Μην κλαις για μένα.

Στους γονείς μου

Χάθηκες και μαζί σου χάθηκε η ελπίδα.

Η ελπίδα πως κάτι, κάποις υπάρχει και μας προστατεύει

εκεί απάνω. Όχι! Εσύ έφυγες.

Τίποτα δε μας προστατεύει! Έφυγες!

Τα χαμόγελα πλέον είναι προσποιητά.

Κανένας χαρούμενος μετά το χαμό σου.

Το “κανένας” είναι απόλυτο. Λίγοι, λοιπόν, όχι κανένας!

Αυτοί οι λίγοι δυσκολεύονται να συνεχίσουν. Δυσκολεύομαι!

Χάθηκες και μαζί σου χάθηκε η ελπίδα.

Η ελπίδα πως κάτι κάποιος υπάρχει και μας προστατεύει

εκεί απάνω. Όχι! Εσύ έφυγες!

Και μαζί σου έφυγε η χαρά.

Για τον Πεξαρά.

Το σκοτάδι σκέπασε τη Γη.

Οι θάλασσες κοκκίνισαν

και τα βουνά μελάνιασαν.

Τα πουλιά δεν πετούν στον ουρανό.

Παιχνίδι για τα παιδιά οι σφαίρες

το πάρκο με τις κούνιες παρελθόν.

Η μάνα φωνάζει τα παιδιά για φαγητό

Μα δεν υπάρχει φαγητό, ούτε και η μάνα.

Μα θα ανοίξουν οι ουρανοί.

Θα ξεπροβάλει πάλι ο ήλιος

Θα σβήσουν τελείως οι φωτιές.

Κι η αγάπη θα ξαναμπεί στις καρδιές.

Αφιερωμένο στα θύματα των πολέμων

Ψάχνω τώρα να σε βρω

Προσπαθώ. Παραπατώ.

Ψάχνω μέσα στο κενό

Και δεν είσαι πάλι εδώ.

Και όσο κι αν μονολογώ

πασχίζω και ακροβατώ

σε σχοινί πολύ λεπτό

Και ψάχνω ακόμα να σε βρω.

Κάθομαι και σκέφτομαι να δω

Αν ακόμα σ’ αγαπώ

Και όσ ομόνος και αν ζω

Αυτό είναι το ριζικό.

Αφού ακόμα σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.

Αφιερωμένο σε αυτούς που αγάπησαν ανεκπλήρωτα

“Τα ιδιαίτερα του αδελφού”

Αδελφέ μου, αδελφούλη μου,

σε κάθε βήμα εσύ δίπλα μου,

“μαζί σου για πάντα” μου λες όλα τα χρόνια.

Ευχαριστώ τον Θεό που έχω τέτοια συμπόνοια.

Χαρούλα, Χαρουλίνι, εσύ είσαι εκείνη.

Χαρούλα μου γλυκιά, με τα όμορφα μαλλιά.

Περπατάς και όλοι αναστενάζουν,

στα πράσινά σου μάτια σε κοιτάζουν.

Είσαι εσύ και άλλη καμία,

στον κόσμο μόνο ΜΙΑ!!!

Αφιερωμένο στην φίλη μου, την Χαρά