Είχα μια συζήτηση με γνωστή μητέρα. Το θέμα μας, ένας συγκεκριμένος εκπαιδευτικός που ανέλαβε το τμήμα της κόρης της και οι βαριές φήμες που ακολουθούν το όνομά του. Φήμες που οι μαθητές του διαδίδουν συστηματικά εδώ και χρόνια. Φήμες που ανησυχούν τους γονείς. Δεν πήρα θέση, δεν γνωρίζω εξ ιδίων, οι φήμες δεν πρέπει να στηρίζουν απόψεις. Αν και, όταν είναι συστηματικές και διαδίδονται από όλους τους μαθητές επί χρόνια, ίσως έχουν μέσα τους και αλήθειες, ίσως και να είναι ολοκληρωτικά αληθείς. Πώς θα το μάθουμε; Με επίσημη έρευνα. Ποιος όμως θα τολμήσει; Κι όταν τελικά θα γίνει το κακό, απλά όλοι μας έκπληκτοι θα λέμε μεταξύ μας το ίδιο ψέμα «δεν το γνώριζα, πέφτω από τα σύννεφα!»; Γιατί στις μέρες μας και μόνον να ψελλίσεις «η αξιολόγηση ίσως είναι απαραίτητη», θα σου απαντήσουν «και ποιος θα με αξιολογήσει καλύτερα από τους μαθητές μου που με αξιολογούν καθημερινά;». Κι αν τα παιδιά σε έχουν απορρίψει με την αξιολόγησή τους, το ακούς; Η πολιτεία ακούει; Λίγοι κακότροποι εκπαιδευτικοί κρατάνε σαν βαρίδια τους υπόλοιπους που εργάζονται κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, στο «πιο όμορφο αλλά και απαιτητικό επάγγελμα του κόσμου» όπως το χαρακτηρίζει σε λόγο του ο Dumitru Chitoran. Ένας λόγος που ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2001, αλλά τον διαβάζω κάθε χρόνο και ο οποίος είναι διαθέσιμος στο έγγραφο: Dumitru_Chitoran