Συνεχίζω να δημοσιεύω περιπτώσεις μελέτης των ομάδων εργασίας των σεμιναρίων που πραγματοποιήθηκαν το σχολικό έτος 2012-13, με τους παρακάτω τίτλους:
- «Μια ήρεμη τάξη δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται»,
- «Η φυλακή του φύλου: Φέρσου ως αγόρι, φέρσου ως κορίτσι»,
- «Διαπροσωπικές σχέσεις και επικοινωνία των εφήβων στη σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία»
- «Σχεδιάζοντας μαθησιακά σενάρια για μαθητική ομάδα εξωδιδακτικών δραστηριοτήτων»
- «Εκπαίδευση στις αρχές καλής λειτουργίας της μαθητικής ομάδας μάθησης»
Όλες οι δημοσιεύσεις που αναφέρονται σε μελέτη περίπτωσης είναι διαθέσιμες στην κατηγορία «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ» του παρόντος blog.
Στο κάθε σεμινάριο συμμετείχαν 110-140 εκπαιδευτικοί, οι οποίοι κατανεμήθηκαν σε ομάδες των 20 περίπου μελών, με διάρκεια 5 ώρες ανά ομάδα.
Παρακάτω παραθέτω περίπτωση, στην οποία εργάστηκαν οι 5 υπο-ομάδες των συμμετεχόντων εκπαιδευτικών. Η εργασία των υπο-ομάδων ήταν να «προετοιμάσουν» την υποδιευθύντρια στη συζήτησή της με την Ελπίδα. Με την ολοκλήρωση των εργασιών τους, τα μέλη των 5 υπο-ομάδων είχαν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν το αποτέλεσμα της εργασίας τους πολλούς τρόπους όπως με παίξιμο ρόλων, με γραπτό περιγραφικό κείμενο, με αφήγηση, κά.
Ελπίδα, 15
Η Ελπίδα είναι μαθήτρια στη Β΄ τάξη του Επαγγελματικού Λυκείου και ζει στην άκρη της πόλης, σε ένα υπέροχο σπίτι που έκτισαν πρόσφατα οι γονείς της, δίπλα στο πατρικό της μητέρας της.. Δεν έχει αδέλφια αλλά πάντα είχε πολλούς φίλους, αγόρια και κορίτσια. Οι φίλες της τη ζηλεύουν επειδή τη θεωρούν ιδιαίτερα όμορφη. Πράγματι, η Ελπίδα είναι ψηλή κι έχει αρμονικά σωματικά χαρακτηριστικά. Τελευταία όμως είναι όλο και πιο ατημέλητη. Δεν έχει τη διάθεση να περιποιηθεί τον εαυτό της. Φέτος παράτησε και το βόλεϊ που το αγαπάει. Ξέκοψε από τις παρέες της. Δε βγαίνει καθόλου ούτε και τα Σαββατοκύριακα.
Η Ελπίδα τώρα έχει δύο σημαντικά γεγονότα που την απασχολούν.
Το πρώτο γεγονός είναι η σχέση των γονιών της. Ενώ πρόκειται για ένα αξιοζήλευτο ζευγάρι – ο πατέρας αστυνομικός, η μητέρα δασκάλα – άρχισε μεταξύ τους τελευταία ένας μεγάλος πόλεμος, επειδή η μητέρα αρνιόταν πεισματικά να ζητήσει μετάθεση στην πόλη τους και προτιμούσε να πηγαινοέρχεται σε ένα χωριό, 20 χιλιόμετρα μακριά, χάνοντας έτσι χρόνο και χρήμα. Η μητέρα εξηγούσε ότι το κλίμα στο σχολείο αυτό ήταν πολύ καλό, είχε καλούς συναδέλφους και καλό διευθυντή, και ότι δεν την κούραζε το πήγαινε-έλα. Όσο για τα έξοδα, τα μοιράζονταν με το Διευθυντή του Σχολείου, μιας και χρησιμοποιούσαν τα αυτοκίνητά τους εναλλάξ. Ο πατέρας όμως, κατηγορούσε τη μητέρα της ότι σπαταλούσε πολύ χρόνο, μέχρι που μια φορά αναφέρθηκε στο Διευθυντή της με υπονοούμενα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υποψιαζόταν ιδιαίτερη συμπάθεια μεταξύ τους. Τότε έγινε ο σεισμός. Η μητέρα του απάντησε για πρώτη φορά με πολύ δυνατές φωνές. Από τότε το ζευγάρι ή δεν μιλούσε καθόλου ή φώναζε, δεν υπήρχε ενδιάμεση κατάσταση. Ώσπου κάποια μέρα, ο πατέρας ανακοίνωσε ότι υπέβαλε στην υπηρεσία του αίτηση για μετάθεση κοντά στην πατρίδα του. Η μητέρα απαίτησε να μάθει το λόγο, και αντ΄ αυτού ο πατέρας σήκωσε το χέρι του και τη χτύπησε για πρώτη φορά. Αυτό ήταν, η μητέρα του ζήτησε να φύγει και να μην την ξαναπλησιάσει. Όλες σχεδόν τις σκηνές, η Ελπίδα τις έζησε επειδή οι γονείς της αδιαφορούσαν αν η θυγατέρα τους ήταν παρούσα,
Το δεύτερο γεγονός είναι ότι ο Νίκος, μέλος της ομάδας βόλεϊ του σχολείου, με τον οποίο η Ελπίδα είναι κρυφά ερωτευμένη, είχε πρόσφατα ένα ατύχημα με δίκυκλο, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να χάσει τον αντίχειρα και τον δείκτη του δεξιού του χεριού. Από τότε ο Νίκος δεν βγαίνει, απομονώθηκε στον εαυτό του κι έκοψε το βόλεϊ.
Η Ελπίδα νιώθει μπερδεμένη. Πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Ίσως με την υποδιευθύντρια του σχολείου, που είναι καθηγήτριά της και της έχει εμπιστοσύνη.
Σημείωση: Τα προϊόντα της εργασίας των ομάδων τα συγκέντρωσα, τα κωδικοποιώ και τα αναλύω. Όταν ολοκληρωθεί η όλη η διαδικασία, θα ανακοινώσω τα αποτελέσματα στο παρόν blog.