Διαβάστε το άρθρο της Άννας Τσιμπουκλή, (συμμετοχή στις “Γνώμες” του NEWS247, 09/08/2012 18:57), για τη νέα μόδα μιας ζωής αποστειρωμένης, χωρίς φασαρία, παιδιά και πραγματική επικοινωνία, το οποίο είναι διαθέσιμο και στη διαδικτυακή θέση: http://news247.gr/eidiseis/gnomes/anna-tsimpoukli/ksenodoxeio_xwris_paidia.1887407.html
Τα πιτσιρίκια μας τσιρίζουν και χοροπηδάνε όπως πάντα. Απελπισμένη γυρίζει και με κοιτάζει η φίλου μου «θυμάσαι όταν δεν είχαμε παιδιά, μόλις ερχόταν οικογένεια με παιδιά δίπλα μας αλλάζαμε θέση». Εννοείται πως φεύγαμε γιατί κάτι μας χαλούσε το σκηνικό, το ηλιοβασίλεμα, το φλέρτ, την παρέα αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε να πάμε σε ξενοδοχείο όπου απαγορεύονται τα παιδιά. Το πολύ-πολύ να φτύναμε την τύχη μας εάν μας τύχαινε παιδοπαρέα αλλά τα κάναμε και γούστο, τα βλέπαμε με χιούμορ, κριτικάραμε την παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, λέγαμε ότι εμείς θα τα κάναμε αλλιώς, θαυμάζαμε τους ξένους με τα παιδάκια τους και τι ωραία που τα έχουν αλλά δεν σκεφτήκαμε ποτέ πώς θα θέλαμε να ζούμε μια ζωή χωρίς παιδιά, μια ζωή στην αποστείρωση.
Τη διάβασες τη νέα μόδα, μου λέει ο άντρας μου «ξενοδοχεία χωρίς παιδιά», «ξαπλώστρες χωρίς παιδιά», «παραλίες χωρίς παιδιά» κλπ. Ωραία! Πήξαμε στις νευρωσούλες!
Μην ακούω φασαρία, μη μου χαλάσει το μέικ –απ, μη μου σπάσει το νύχι, δεν ίσιωσε το μαλλί, μην χαλάσει το ίματζ και μαζί με αυτό το ηλιοβασίλεμα, η θάλασσα, η ατμόσφαιρα του πρωινού, η γοητεία της βραδιάς… .μια κοινωνία του ατομισμού που στηρίζεται στο έξω, παίρνει ικανοποίηση από το έξω, επηρεάζεται από το περιβάλλον, παθαίνει κατάθλιψη από ότι συμβαίνει έξω και έχει ξεχάσει το μέσα, τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες για παρέα, φιλία, ζεστασιά, για το γέλιο των παιδιών, τις αντιρρήσεις, τους καβγάδες, τα κλάματα τους και την αλήθεια που σου πετάνε κάθε δυο και τρεις στα μούτρα και ότι γίνει. Και μην αρχίσει η ιστορία με τα κακομαθημένα παιδιά, πόσο ποιο κακομαθημένος είναι ένας ενήλικας που δεν αντέχει γύρω του παιδιά, πόσο πιο νάρκισσος και κλεισμένος στα θέλω και στις προσωπικές του μικρές και μίζερες ανάγκες που τις θεωρεί σημαντικές και τόσο σπουδαίες που όλοι θα πρέπει να υποκύπτουν σε αυτές.
Τα ‘ξενοδοχεία χωρίς παιδιά’, αυτό και εάν είναι ρατσισμός, μου θυμίζουν την εποχή που γύρναγε η μάνα μου για να νοικιάσει σπίτι και τη ρώταγαν «έχετε παιδιά», «ναι, έχω αυτό το κοριτσάκι, μικρό αλλά πολύ ήσυχο» και έκρυβε τα δυο αγόρια γιατί φοβόταν πως σπίτι δε θα βρει. Μου θυμίζει το Μάικλ Κέιν, που όταν ήταν νέος ηθοποιός στην Αγγλία και έψαχνε και αυτός να νοικιάσει σπίτι, οι εγγλέζοι είχαν ταμπέλες μαζί με το ενοικιαστήριο που έλεγαν «αποκλείονται ως ενοικιαστές ηθοποιοί και σκυλιά».
«Ξενοδοχεία χωρίς παιδιά»! Παιδιά μην αγχώνεστε. Ποια οικογένεια με παιδιά θα έρθει σε αυτά τα ξενοδοχεία; Εάν έχει τα λεφτά για να έρθει, έχει και τρόπο «καταστολής» της φασαρίας των μικρών. Και μην αρχίσει η ‘ιδεολογικοποίηση΄ του αποκλεισμού και της απενεχοποίησης του ότι «δήθεν κουραζόμαστε», ότι «μας αξίζει» κλπ. Το «pampering” όπως λένε και οι Εγγλέζοι τελειώνει στα τρία. Στους ενήλικες μένει ο ναρκισσισμός, ο κακομαθημένος και η κακομαθημένη και θέλει λίγο ψάξιμο γιατί. Δε μας φτάνει η κρίση τώρα αρχίζει και η «ζωή» χωρίς παιδιά, δικά μας, των φίλων μας, των γειτόνων μας, των άλλων που είναι και δικά μας εάν θέλουμε να χτίσουμε μια ζωή χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ρατσισμό, στηριγμένη σε ανθρώπινες αρχές και αξίες με προοπτικές για το αύριο. Οι άνθρωποι κρίνονται από το πώς φέρονται στα παιδιά τους και οι κοινωνίες το ίδιο!