Παίρνετε βούτυρο, φύλλο μπακλαβά, μπόλικο αμύγδαλο, ζάχαρη πολλή, καρύδι μπέικιν πάουντερ, τα ζυμώνετε και τα ψήνετε. Οταν είναι έτοιμα, τα περιχύνετε με πολύ σιρόπι. Λίγη φλούδα πορτοκαλιού για ντεκορασιόν και ιδού στο ταψί σας το γλυκό «Κοπεγχάγη».Το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λένε έτσι, τέτοιο γλυκό στην Κοπεγχάγη δεν υπάρχει πουθενά. Λογικό, γιατί η Δανία δεν φημίζεται για τους σιροπιαστούς μπακλαβάδες (λάθος χώρα, λάθος θερμοκρασία, λάθος ήπειρος, γενικότερα).Κάπως έτσι μου φαίνεται και ο κωδικός «Κοπεγχάγη», όπως ακούγεται τόσους μήνες. Σαν να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε για κάτι που δεν είναι ένα πράγμα, αποτελείται από διαφορετικά υλικά και έχει εντελώς παραπλανητικό όνομα που άσχετο με την πραγματική του φύση.Πρώτα πρώτα, η Σύνοδος της Κοπεγχάγης δεν είναι διαδήλωση περιβαλλοντολόγων. Είναι ένα μόνο από τα πρώτα νηπιακά βήματα που κάνει η ανθρωπότητα, σε μια απόπειρα να συνεννοηθεί πριν αυτοκαταστραφεί. Η Κοπεγχάγη δεν θα είναι το επόμενο «Κιότο» ή το επόμενο Ρίο. Μπορεί, ας πούμε, να έχει γίνει η συντέλεια του κόσμου, ενώ θα ψάχνουμε ακόμα να βρούμε την πόλη που θα φιλοξενήσει το «επόμενο Κιότο». Μπορεί και όχι.Είναι μεγάλη ανακούφιση ότι αυτήν τη φορά η Ελλάδα συμμετέχει, δυναμικά, με επίσημη αποστολή (και δεν μπορώ ν ακούω αηδίες ότι πάνε, λέει, πολλοί και χαλάνε λεφτά. Εως ένα σημείο ο λαϊκισμός). Αλλά μη νομίζετε και άλλες χώρες δεν τρελαίνονται να σύρονται σε «άβολες» συζητήσεις:Η Κίνα ακούει μέτρα για το «περιβάλλον» και ανεβάζει πυρετό. Η Ινδία, επίσης. Οσο για τον Ομπάμα, μεγάλα ζόρια τραβάει, καθώς θα κληθεί να αποδείξει ότι είναι ο αληθινός Ομπάμα, της «ελπίδας» και όχι απλώς ο Μπους (και όλοι οι προηγούμενοι πλανητάρχες) πασαλειμμένος με φούμο. Δύσκολο το ψήσιμο, πολλά τα υλικά, σε λιγώνουν και τα σιρόπια των ευχολογίων.Θα πετύχει η «Κοπεγχάγη»; Εξαρτάται – από τι εκπομπές αερίων βγάζει ο… φούρνος σας.Απο “ΕΘΝΟΣ”, ΤΗΣ ΡΙΚΑ ΒΑΓΙΑΝΗ