ERZÄHLUNGEN
“SAGEN VONARTEMIS” (A.Seghers)
Mitten im nächtlich-finstern Wald in einer Schenke vorm offenen Feuer erzahlen der alte Jäger, der kneine Jäger mit dem rostfleckigen Haar, der jüngste Jäger und der Einäugige von ihrer Begegnung mit der Göttin. Der fünfte – das ist ein hübscher, selbstsicherer, etwa vierzig Jahre alter Jäger – fibt, außer ein paar Einwürfen, keinen eigenen Beitrag.
Der einäugige Jäger erzählt
Nach langen Jahren verfehlten Lebens bricht der Einäugige aus und sucht, von Heimweh getrieben, wandernd das Tal seiner Kindheit. Dort angelangt, kann er die Heimat kaum wiedererkennen und schlummert unterwegs abends ermattet ein. Als er erwacht, steft ein Mädchen vor ihm. Nach kurzer Bergüßung und Betrachtung erkennt der Einäugige, das kann kein Mädchen seiner Heimat sein, sondern ein Wesen, das den Gottern nahesteht. In der Tat gibt sich Artemis als Göttin zu erkennen und fragt ihn, warum er weine. Er vertruat ihr seine Lebensgeschichte an. Artemis, mit hartem Gesichtsausdruck, läst Larmoyanz night gelten. Als er zum Nachdenken über die anschließende drakonische göttliche Zurechtweisung kleintaut die Augen schließntschwindet die Göttin.
Der kleine Jager erzähtl
Bei einem Fest unter Bauern verschiedener Dörfer war der kleine Jäger von einem ihm unbekannten Mädchen zu einem Wettlauf bis zum Waldrand aufgefordert worden. Ihm war aufgefallen, dass die Läuferin anders als die ihm bekannten heimischen Bauernmädchen gewesen war, doc her war ihr trotzdem gefolgt; natürlich vergeblich. Die Göttin war dem Läufer in den Wald entwischt.
Zitat
Sie [die Götter] kommen, wenn man sie vergißt
«ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ» (A.Seghers)
«ΘΡΥΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΗ»
Στη μέση ενός σκοτεινού, αφιλόξενου δάσους σε μια μικρή ταβέρνα, μπροστά στην αναμμένη φωτιά, διηγούνται, ο ηλικιωμένος κυνηγός, ο κοντόσωμος κοκκινομάλλης κυνηγός, ο πιο νέος κυνηγός και ο μονόφθαλμος, κάποια μικρή ιστορία που έχει σχέση με τη συνάντησή τους με τη θεά. Ο πέμπτος – που είναι ένας όμορφος, με αυτοπεποίθηση κυνηγός – δεν παίρνει μέρος στην συζήτηση εκτός από κάποια σχόλα που πότε πότε κάνει.
Ο μικρός κυνηγός διηγείται
Κατά τη διάρκεια μιας γιορτής που γίνεται μεταξύ των χωρικών από διάφορα χωριά της περιοχής, του πρότεινε ένα άγνωστο κορίτσι να συναγωνισθούν στο τρέξιμο έως την άκρη του δάσους. Αμέσως κατάλαβε, ότι αυτό το κορίτσι ήταν πολύ διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα συνηθισμένα κορίτσια του χωριού, παρ’ όλα αυτά την ακολούθησε φυσικά κρυφά. Η θεά εξαφανίστηκε στο δάσος.
Ο μονόφθαλμος κυνηγός διηγείται ύστερα από πολλά χρόνια ταλαιπωρημένης και άστατης ζωής, επιστρέφει ο μονόφθαλμος κυνηγός στην κοιλάδα που έζησε τα παιδικά του χρόνια. Φτάνοντας λοιπόν, δεν μπόρεσε ν’ αναγνωρίσει ότι είναι η πατρίδα του και καθ’ όσον αποκοιμήθηκε από μεγάλη κούραση. Όταν ξύπνησε, στεκόταν μπροστά του ένα νέο κορίτσι. Μετά από σύντομο χαιρετισμό μεταξύ τους, παρατηρώντας το, αναγνώρισε ο μονόφθαλμος πως δεν μπορεί να είναι ντόπιο το κορίτσι αυτό, αλλά κάποιο θεϊκό πλάσμα. Πράγματι, αφού η θεά του ομολόγησε στη συνέχεια ότι η ίδια είναι η Άρτεμης, τον ρώτησε γιατί έκλαιγε. Της εκμυστηρεύτηκε λοιπόν την ιστορία της ζωής του. Η Άρτεμης με σκληρή έκφραση αποτυπωμένη στο πρόσωπό της, αδιαφόρησε για το κλάμα του και θύμωσε μαζί του.
Όταν αυτός άρχισε να σκέφτεται με μισόκλειστα μάτια τις θεϊκές επιπλήξεις, η θεά εξαφανίστηκε.
Απόφθεγμα
-Οι θεοί εμφανίζονται, όταν τους ξεχνάμε.
2. Ναυσικά (τρίτη σκηνή) (W. Goethe)
3. Ναυσικά (τέταρτη σκηνή) (W. Goethe)
4. Ύμνος στην ομορφιά – Μούσες (F. Hőlderlin)
5. Η σιωπή των Σειρήνων (Franz Kafka)
6. Θρύλοι για την Άρτεμη (A.Seghers)
