Αθηνά, θεά της σοφίας, της στρατηγικής και του πολέμου.
Άρπυιες, θηλυκά τέρατα, κόρες του Θαύμαντα και της θαλάσσιας Νύμφης Ηλέκτρας και αδελφές της αγγελιαφόρου των θεών Ίριδας.
Άρτεμη, κόρη του Δία και της Λητούς, δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα, βασίλισσα των βουνών και των δασών, θεά του κυνηγιού, προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων.
Αυγή, ή Ηώς (αρχ. Έως ή Αύως), η Αουρόρα των Λατίνων, στην Ελληνική Μυθολογία ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της αυγής, κόρη του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτανίδας Θείας, επομένως αδελφή του Ήλιου, του οποίου προηγείται κάθε μέρα στο ουράνιο ταξίδι του και της Σελήνης.
Αφροδίτη, θεά του έρωτα, της ομορφιάς, της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της τεκνοποίησης.
Δήμητρα, η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας, δηλαδή της γεωργίας, αλλά και της ελεύθερης βλάστησης, του εδάφους και της γονιμότητας αυτού συνέπεια των οποίων ήταν να θεωρείται και προστάτιδα του γάμου και της μητρότητας των ανθρώπων.
Ήρα, σύζυγος του Δία, κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν η θεά του γάμου.
Ινώ ή Λευκοθέα, η Ινώ ήταν κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου και της Αρμονίας, γνωστή και ως Λευκοθέα όταν αργότερα έγινε θεότητα.
Καλυψώ, Νύμφη κόρη του Άτλαντα και της Πλειόνης ή του θεού Ηλίου και της Περσηίδας. Ζούσε στη νήσο Ωγυγία, που οι αρχαίοι συγγραφείς την τοποθετούν στη δυτική Μεσόγειο (συγκεκριμένα έχει προταθεί μεταξύ άλλων ότι ήταν στη Θέουτα, απέναντι από το Γιβραλτάρ, ή το νησί Γκόζο δίπλα στη Μάλτα), ενώ αναφέρεται συχνά και απλώς ως «το Νησί της Καλυψώς».
Μοίρες, οι τρεις Μοίρες, θεότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, παριστάνονται συνήθως ως τρεις γυναικείες μορφές που γνέθουν. Το νήμα που κρατούν στα χέρια τους, συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή, δείχνοντας πόσο μικρή και αδύναμη μπορεί αυτή να είναι. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ “αυτή που κλώθει”, γνέθει το νήμα της ζωής, (συμβολίζει το παρόν), η δεύτερη, η Λάχεσις (το παρελθόν) το ξετυλίγει, (μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα «λάχει» στον καθένα, εξ ού και λαχείο), ενώ η τρίτη η Άτροπος το κόβει, όταν έρθει η ώρα (συμβολίζει το μέλλον).
Μούσες, είναι εννέα αρχαίες θεότητες. Ο Απόλλωνας ήταν ο ηγέτης τους (Απόλλων Μουσηγέτης). Αρχικά οι θεότητες αυτές ήταν νύμφες του βουνού και των νερών.
- Καλλιόπη (εκ του: καλή + ωψ = αυτή με την ωραία όψη), η Μούσα της Επικής ποιήσεως από την οποία εμπνέονταν και ο Όμηρος.
- Κλειώ (εκ του: κλέος=δόξα), η Μούσα της Ιστορίας.
- Ευτέρπη (εκ του: ευ + τέρπω, καλώς τέρπω, ευχαριστώ), Η Μούσα της Μουσικής και της Λυρικής ποιήσεως.
- Θάλεια (εκ του: θάλλω= ανθίζω, βλασταίνω, ακμάζω), Η Μούσα της βουκολικής ποιήσεως και της Κωμωδίας.
- Μελπομένη (εκ του: μέλπω=μελωδώ + μένος), Η Μούσα της Τραγωδίας.
- Τερψιχόρη (εκ του: τέρπω + χορός,τέρπουσα δια του χορού), Η Μούσα της Ορχήσεως.
- Ερατώ (εκ του: έρως), Η Μούσα της Λυρικής και ειδικότερα της Ερωτικής ποιήσεως.
- Πολύμνια (εκ του: πολύς + ύμνος), Η Μούσα της Ιερής ποιήσεως και των Ύμνων.
- Ουρανία (εκ του: ουρανός), Η Μούσα της Αστρονομίας.
Νύμφες, γυναικείες ιδεατές μορφές θεϊκής καταγωγής, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν μέσα στην άγρια φύση, τριγύριζαν στα βουνά, συνοδεύοντας την Άρτεμη και παίζοντας μαζί της.
| Θάλασσας | Ορειάδες | Δασών | Ποταμών – Πηγών- Λιμνών |
Πλειάδες, κόρες του τιτάνα Άτλαντα και της Πλειόνης, αδελφές της Καλυψώς και των Υάδων. Την ύπαρξή τους οι αρχαίοι Έλληνες εμπνεύσθηκαν απ’ τον ομώνυμο αστερισμό, που στα νεώτερα χρόνια έγινε γνωστός σαν Πούλια. Γεννήθηκαν στο όρος Κυλλήνη και θεωρούνταν θεότητες του βουνού. Από την ένωσή τους με το Δία, τον Ποσειδώνα και τον Άρη γεννήθηκαν θεοί και ήρωες.
Οι Πλειάδες ήταν εφτά, όπως και τα αστέρια του αστερισμού που είναι ορατά με γυμνό μάτι:
- Η Μαία, η πρώτη και ομορφότερη, μητέρα του Ερμή από τον Δία.
- Η Ταϋγέτη, μητέρα του πρώτου βασιλιά της Σπάρτης Λακεδαίμονα από τον Δία.
- Η Ηλέκτρα, μητέρα του Δαρδάνου, γενάρχη των Τρώων και του Ιασίονος από τον Δία.
- Η Στερόπη, σύζυγος (ή μητέρα) του ήρωα Οινόμαου από τον Άρη.
- Η Κελαινώ, μητέρα του ήρωα Λύκου και του Ευρύπυλου βασιλιά της Κυρήνης από τον Ποσειδώνα.
- Η Αλκυόνη, μητέρα του Υριέα και της Αιθούσης από τον Ποσειδώνα.
- Η Μερόπη, σύζυγος του Σίσυφου και μητέρα του Γλαύκου.
Σειρήνες, γυναικείες θεότητες που σχετίζονταν με το νερό, τον έρωτα και το θάνατο. Ακριβέστερα όμως φέρονται ως θαλάσσιοι δαίμονες της Ελληνικής Μυθολογίας. Απεικονίζονταν με ανθρώπινο γυναικείο κεφάλι και σώμα αρπακτικού πουλιού.
