Το δικαίωμα στην Εργασία ;
Είναι καιρός να βγούμε από τον αστερισμό του καταναλωτικού ευδαιμονισμού , και μάλιστα με δανεικά , και να δούμε την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να ήταν ! Το βλέπουμε ότι η κατάσταση είναι ζοφερή. Οι άνεργοι πλησιάζουν περίπου το 1/5 του ενεργού πληθυσμού της Χώρας! Επειδή προέρχομαι από αγροτοκτηνοτροφική οικογένεια , γνωρίζω ότι ο αγροτοκτηνοτρόφος έχει τουλάχιστον την αυτάρκεια για την επιβίωσή του. Ο άνθρωπος της πόλης όμως , αν χάσε την εργασία του βρίσκεται αντιμέτωπος στο εφιαλτικό φάσμα της πείνας . Ως συνδικαλιστής, ήθελα ο οργανωμένος εργαζόμενος, αφ΄ενός μεν να διεκδικούσε συνθήκες εργασίας καλύτερες, βελτίωση των αποδοχών , αλλά και ανάπτυξη της επιχείρησης για εξασφάλιση και άλλων θέσεων εργασίας .
Με είχε ενθουσιάσει η προσπάθεια που είχε ξεκινήσει το 1982, αν θυμάμαι καλά, για ενημέρωση των συνδικαλιστικών στελεχών σε μια κατεύθυνση Κοινωνικής Αλληλεγγύης για « ανύψωση του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των εργαζομένων , για αναπαραγωγή αξιόμαχου στελεχιακού δυναμικού, για καλλιέργεια υπευθυνότητας και διαμόρφωση συμμετοχικής νοοτροπίας» ( Απ΄το βιβλίο του Λουκά Αποστολίδη : ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ , ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ και σοσιαλιστικός μετασχηματισμός). Τρεις συναντήσεις έγιναν , στην Αθήνα, και κρίνοντας από τη συμμετοχή υπήρχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τα στελέχη. Εκείνη όμως η εξαιρετική προσπάθεια σταμάτησε χωρίς διευκρινίσεις . ΄Ηταν στην αρχή ακόμη η «προσπάθεια» για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό ». Πίστευα ότι η συνέχιση εκείνων των προσπαθειών θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατά το δυνατόν ομογενοποίηση των θέσεων προς το κοινωνικότερο. Θεωρούσα αναγκαία την προσέγγιση των αιτημάτων μέσα από τη ματιά της ανθρωπιάς , « όλοι για όλους» .
Πάντα η ανεργία μου προκαλούσε εφιάλτη, και σε μια σύναξη συνδικαλιστών στο Εργατικό Κέντρο ΄Αργους , το 1983, είχα προτείνει : Στη Γ.Σ.Ε.Ε. να εκπροσωπούνται με ανάλογο αριθμό μελών και οι άνεργοι . Είχα καταθέσει μάλιστα το επιχείρημα ότι δεν το θεωρούσα κοινωνικά δίκαιο, κάποιοι να διεκδικούν « παντεσπάνι» , ενώ δίπλα τους κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί να φάνε ! Με κατηγόρησαν ότι επιδίωκα να στήσω απεργοσπαστικό μηχανισμό . Κι όμως όλοι υποστηρίζαμε ότι επιθυμία μας ήταν να οργανώσουμε έναν συνδικαλισμό «Κοινωνικά ευαίσθητο και έντονα πολιτικοποιημένο» .
Το 1984 , πάλι με τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους καημούς έγραψα ένα κείμενο με τον τίτλο : « ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΔΟΧΩΝ» . Τούτο το κείμενο το έστειλα σε απογευματινή εφημερίδα της Πρωτεύουσας περιμένοντας τη δημοσίευσή του . Μάταια ! Το δημοσίευσα , βέβαια, στο φιλόξενο τοπικό Τύπο. Δεν είδα πολλούς να συμφωνούν . Ούτε εκείνοι που θα είχαν κάθε λόγο να το απαιτούν ! Με παρηγόρησε μόνο μια προεκλογική ομιλία του Λεωνίδα του Κύρκου , το 1981 στο ΄Αργος , που είπε : « Φοβάται και δε θέλει τον Κομμουνισμό και εκείνη η γριούλα που έχει μια κατσικούλα και την πηγαίνει από το ένα ξένο πεζούλι στο άλλο να βοσκήσει, γιατί θα χάσει την…ιδιοκτησία της !» Σ΄εκείνο το κείμενο ζητούσα : Η Πολιτεία, όποτε κάποιος κλάδος εργαζομένων εξήγγειλλε απεργιακή κινητοποίηση , να δημοσιεύει Συγκριτικό Πίνακα Αποδοχών όλων των εργαζομένων το Δημόσιο και σ΄όλους τους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας , με πραγματικές αποδοχές (στο χέρι) , υπαλλήλου πρωτοδιόριστου , με 5 , 10 , 15 , 20 , 25, 30 , 35 χρόνια , και με επίδομα δύο παιδιών, καθώς επίσης και με ποια σύνταξη βγαίνει ο καθένας και με ποιο εφάπαξ . Η ένσταση των διαφωνούντων ήταν : « Μην προσπαθείς να μειώσεις τις αποδοχές των άλλων εργαζομένων ,που με τους αγώνες κατάκτησαν , αλλά να προσπαθήσεις κι εσύ με τους αγώνες σου να φτάσεις εκείνες τις αποδοχές !» Κι όταν τους έλεγες , αφού την πίτα τη φάγανε αυτοί , πώς θα περισσέψει και για μένα , σου ΄λεγαν ότι είσαι σκοταδιστής !
Το 1992, στο Εργατικό Κέντρο του ΄Αργους είχαν φέρει διάφορους ομιλητές και τον τότε πρόεδρο τον κ Κωνσταντόπουλο, ο οποίος μίλησε για την «ανάλγητη πολιτική». Στην τοποθέτησή μου υποστήριξα ότι το Σωματείο έπρεπε να γνωρίζει τον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησης και να μην εξοντώνει διεκδικητικά την επιχείρηση . Και με τις πιέσεις μας κλείσαμε τη ΝΑΜΚΟ, την ΠΙΡΡΕΛΙ , τον Λαδόπουλο, την Πειραϊκή –Πατραϊκή, τη συναρμολόγηση των Καντετ , τη συναρμολόγηση της Μερσεντές, την Γκουντ γίαρ, και τόσες άλλες επιχειρήσεις ! ΄Όλα έγιναν για το «Γαμώτο»; Και οι άνεργοι;; Θεωρήθηκε αντεργατική τοποθέτηση ! Η άλλη που κλείνει τις επιχειρήσεις , αποβιομηχανοποιεί τη Χώρα και δημιουργεί στρατιές ανέργων , χαρακτηρίζεται … «φιλεργατική» !!! Οι επιχειρήσεις «Λαδόπουλος» , «Πειραϊκή-Πατραϊκή», «Αθηναϊκή Χαρτοποιία» και άλλες που μου διαφεύγουν , ήσαν στην ευθύνη των εργαζομένων , «κοινωνικοποιημένες» γαρ , αλλά …πάνε και αυτές!
Είναι καιρός τώρα πια, που οι πολιτικοί οδήγησαν τη Χώρα στη χρεοκοπία είτε στα πρόθυρά της, να παλέψουμε για το μεγάλο αγαθό ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ . Καιρός να αποκατασταθεί και η έννοια της ΕΡΓΑΣΙΑΣ , ότι είναι Εργασία και όχι δουλεία ! Είτε αυτοαπασχολούμενοι είμαστε είτε σε μισθωτή εργασία απασχολούμαστε , πρέπει η δραστηριότητα να κερδίζει για να επιβιώνουμε εμείς, και η επιχείρηση να μπορεί να μας απασχολεί. Δεν είναι τίποτα δεδομένο . Η πείνα είναι πολύ κακός σύμβουλος!
Θανάσης Παριώτης
Δάσκαλος – Ναύπλιο
