Διάκριση εξουσιών και Δημοκρατία

Ο Αριστοτέλης από τον τέταρτο αιώνα προ Χριστού, είχε θέσει θέμα διάκρισης των Εξουσιών για να μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία. Στο πέρασμα των χρόνων και επειδή οι άνθρωποι παρασυρμένοι ή οδηγημένοι σε μεγάλες περιπέτειες , πολεμικές και προσωπικής επιβίωσης, δεν είχαν την πολυτέλεια να απιτήσουν μαζικά την κατοχύρωση της Δημοκατίας, υπέμεναν τους δεσπότες και εκμεταλλευτές.

  Κατά καιρούς διάφοροι καταπιεστές εξουθένωναν τους λαούς ή διάφοροι δημαγωγοί εξαπατούσαν το Λαό και τον εγκατέλειπαν προδομένο , αφού πάντα ο Λαός αργεί πολύ να καταλάβει την προδοσία των Ιδεολογιών.

  Το 15ο αιώνα ο Μοντεσκιέ έθεσε πάλι θέμα διάκρισης των Εξουσιών για να μπορεί να λειτουργεί η Δημοκρατία.

  Δεν μπορεί να λειτουργεί η Δημοκρατία όταν ταυτίζονται οι τρεις Εξουσίες : Η Νομοθετική , η Εκτελεστική (Κυβέρνηση), και η Δικαστική .

  Μετά τη μεταπολίτευση είχαμε τη Συντακτική Βουλή και το νέο Σύνταγμα του 1975. Εκείνο το Σύνταγμα έδινε κάποιες αυξημένες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με την Αναθεώρηση του 1985 αφαιρέθηκαν οι αρμοδιότητες, απογυμνώθηκε ο  Πρόεδρος της Δημοκρατίας από εξουσίες , και κατέστη “διακοσμητικός” ο ρόλος του.

   Το Πολίτευμά μας μετατράπηκε σε πρωθυπουργικό. Η δικαιολογία ήταν, όπως διατυπώθηκε από υπεύθυνα κομματικά όργανα, ότι έγινε εκείνη η Αναθεώρηση για να μη μπορεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1985, να φέρνει εμπόδια στο κυβενητικό έργο και το Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Πατρίδας μας. Εκείνο το επιχείρημα έκαμψε βέβαια τότε τις διαφωνίες και τις αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν.

  Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα με τη σειρά :

 Ο αρχηγός του κόμματος έχει απόλυτη δικαιοδοσία να ορίζει τους υποψήφιους βουλευτές. Κάτι υποτιθέμενες διαδικασίες ξέρουν πια όλοι ότι περισσότερο ικανοποιούν την επιθυμία του κόσμου να συμμετέχει. Τους “φυτευτούς”  που έρχονταν από πάνω όλοι τους θυμούνται. Αν πραγματικά σέβονταν το Λαό ας του επέτρεπαν του ίδιου με γενικές εκλογές να επιλέγει ο ίδιος τους υποψήφιους για το ψηφοδέλτιο. Τον τρέμουν όμως το Λαό. Μας προτείνουν λοιπόν στο Νομό μας τέσσερις υποψήφιους και μας ζητούν να προτιμήσουμε έναν ή δύο από εκείνους που ο αρχηγός του κόμματος διάλεξε. Κι αν οι εκλογές προκηρυχτούν σε δεκαοκτώ μήνες, τότε ο αρχηγός φτιάχνει τη Λίστα και μας καλεί εμάς να εγκρίνουμε εκείνον ή εκείνους που ο ίδιος ο αρχηγός έχει προκρίνει.

   Η Εκτελεστική Εξουσία ασκεί απόλυτο έλεγχο στη Νομοθετική Εξουσία. Δηλαδή τι ασκεί απόλυτο έλεγχο στη νομοθετική ; Είναι η ίδια  η Εκτελεστική Εξουσία και Νομοθετική Εξουσία.

   Ερχόμαστε τώρα στη Δικαστική Εξουσία. Η Κυβένηση, δηλαδή ο Πρωθυπουργός , ορίζει και τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Επομένως ελέγχει και τη Δικαστική ή μπορεί να ελέγχει και τη Δικαστική Εξουσία.

  ΄Αρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο Απόλυτης ταύτισης και των τριών Εξουσιών. Η ταύτιση των Εξουσιών όμως ονομάζεται ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ .

  Και στο ερώτημα που ποθανόν να τεθεί : Δηλαδή θα πούμε το Πολίτευμά μας Ολοκληρωτικό ; Η απάντηση είναι : Θα το πούμε ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΊΑ .

   Αυτό γίνεται επιδεικτικά εμφανές με την τακτοποίηση σε θέσεις στελεχών των ” δικών τους παιδιών “. Με την τροποποίηση του νόμου Πεπονή (ΑΣΕΠ) περί προσλήψεων και την προώθηση των “δικών τους παιδιών” , επιδεικνύεται η ΕΞΟΥΣΙΑ για δέσμευση ψηφοφόρων ( ; )

    Εκείνη η τακτική όμως είναι έντονα ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα : Είναι τόσο αθώα ψηφοθηρική η τακτική, λαβαίνοντας υπόψη την υπερσυγκέντρωση εξουσιών από τον αρχηγό του κόμματος, ή μήπως εξυπηρετείται ένα υποχθόνιο σχέδιο για ένα νέο ΔΙΧΑΣΜΟ  του ΄Εθνους , για να ολοκληρώσει την καταστροφή που μέχρι ένα βαθμό πέτυχε ο Εμφύλιος, που ήταν και εκείνος πολύ καλά σχεδιασμένος  ;

  Το κακό είναι ότι δεν έχουμε Συνταγματικό Δικαστήριο όπου θα μπορούσαν να καταφύγουν οι Πολίτες   με την καταγγελία για ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

   Νομίζω ότι χρειάζεται Αναθεώρηση το άρθρο 120 παράγραφος 4 και να διαγραφεί η λέξη ” βιαία “. Προτείνω  για την παράγραφο 4 του άρθρου 120 :

     ΄Αρθρο 120

1. ..

2…

3…

4.  Η τήρηση του παρόντος Συντάγματος επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων,δικαιουμένων και υποχρεουμένων εις την δια παντός μέσου αντίσταση  κατά οιουδήποτε επιχειρούντος την (..) κατάλυση αυτού.

    Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το ότι κανένα κόμμα, ΚΑΝΕΝΑ , δεν ενδιαφέρθηκε να διαπαιδαγωγήσει και να διαμορφώσει ΠΟΛΙΤΕΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ.  Τους ενδιέφερε να έχουν οπαδούς.

Τυχαίο και αυτό ;

   Τυχαίο να ‘ναι τάχα και το ότι αφέθηκε ελεύθερη η ιδιωτική τιλεόραση να ετοιμάζει ΕΝΑ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟ  ΟΝ, αντί να έχει στόχο τη ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΕΝΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ  ΠΟΛΙΤΗ ;

                                                                              Παριώτης Θανάσης

                                                                               diogenis@sch.gr