Δε συμφωνώ, κ. Πρόεδρε !
Δε συμφωνώ, κ. Πρόεδρε
Πριν από κανα δυο μήνες , με τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας , ακούσαμε από τα δελτία ειδήσεων ότι υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του Πρύτανη, ο εκλεγμένος Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. ΄Ηταν μια απόφαση η οποία έχει πολλές ερμηνείες. Η μία , η πιο εύκολη , είναι να σκεφτεί κάποιος , ότι τα πράγματα δυσκόλεψαν, και επειδή δεν ήθελε ο επικεφαλής του ιδρύματος να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα και να του χρεωθεί η καταστροφή του Ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος της χώρας, απεσύρθη ο ίδιος , μεταθέτοντας τις ευθύνες στην Εκτελεστική και Δικαστική Εξουσία. Εκείνος όμως ο τρόπος προσέγγισης, παρουσιάζει έναν Ηγέτη να απεκδύεται τις ευθύνες του μεταθέτοντας την αντιμετώπιση στους όποιους άλλους, αρκεί «να μη σκάσει η χειροβομβίδα στα χέρια του», που θα έλεγε ο άλλος. ΄Ισως να του ήρθαν στο μυαλό του και εικόνες από τον εμπρησμό και την καταστροφή μιας πτέρυγας με ιστορικής αξίας αρχειακό υλικό ενός άλλου Ανώτατου Ιδρύματος , πριν από είκοσι περίπου χρόνια, σε ανάλογες «διαμαρτυρίες». Κάθε τόσο και λιγάκι βέβαια γινόμαστε μάρτυρες ανάλογων περιστατικών καταστροφής των πνευματικών μας Ιδρυμάτων , και «καίγεται η καρδιά μας».
Η άλλη αιτιολογία της υποβολής της παραίτησης, είναι μια διαμαρτυρία απέναντι στην πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία ενώ έβλεπε να καταστρέφεται η πόλη και να κινδυνεύουν τα Ανώτατα Ιδρύματα, τα οποία συνήθως υφίστανται το αποτέλεσμα του «θυμού και της αγανάκτησης των εξεγερμένων νέων» , εκείνη δεν προχωρούσε στις «σωστές»(;) κινήσεις. Τα επιχειρήματα βέβαια είναι αρκετά για μια τέτοια αντίδραση. Κατέκτησε τη θέση του Πρύτανη για να διοικήσει το ΄Ιδρυμα και να του εξασφαλίσει την «εύρυθμη» λειτουργία, σε συνθήκες ειρήνης όμως και όχι σε «εμπόλεμες» καταστάσεις. Διεκδίκησε την κατάκτηση της τιμητικής αυτής θέσης για να έχει τη δυνατότητα να συντονίζει την οργάνωση, τη δράση, την ανάπτυξη προγραμμάτων πρωτοποριακών, την έρευνα και την παραγωγή γνώσης, ώστε να προκύψουν επιστήμονες χρήσιμοι στον εαυτό τους, στην κοινωνία, στον τόπο και στην επιστήμη την ίδια, και όχι να συγκρούεται με τους κάθε λογής κουκουλοφόρους.
Με εκείνον τον τρόπο σκέψης δε νομίζω ότι θα βρίσκαμε πολλούς να διαφωνούν.Τα Πανεπιστήμια της χώρας έχουν γίνει στόχος από κάποιους, οι οποίοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται και αριστεροί, και οι οποίοι συστηματικά παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των Σχολών , καταστρέφουν κτίρια και εξοπλισμό, και γενικά δυσφημούν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα και το αριστερό κίνημα.
Ακούσαμε στις ειδήσεις ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τηλεφώνησε, αν θυμάμαι καλά, στον κ. Πρύτανη και του ζήτησε να αναιρέσει την παραίτησή του και να παραμείνει στη θέση του. Αν έπρεπε να τηλεφωνήσει στον Πρύτανη, νομίζω πως έπρεπε να του έλεγε: «Πολύ καλά πράξατε και παραιτηθήκατε, αφού δε θελήσατε να διαχειριστείτε την κρίση που σας προέκυψε, και για την οποία το θεσμικό πλαίσιο σας δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσετε τη δυναμική της Συγκλήτου , και τη δικαστική εξουσία με τη συνδρομή των δυνάμεων της Αστυνομίας.»
Το θεσμικό πλαίσιο, όπως διαφοροποιήθηκε επί υπουργίας της κ. Γιαννάκου , διαμόρφωσε ευέλικτες διαδικασίες για την αντιμετώπιση των καταστροφέων. Δεν είναι δυνατόν να είναι αριστεροί εκείνοι οι οποίοι καίνε, σπάζουν, καταστρέφουν δημόσια περιουσία . Το ότι δηλώνουν αριστεροί δε θα πει ότι και είναι. Αν ένας οπαδός σε ποδοσφαιρικό αγώνα δηλώσει «Ολυμπιακός» και εισχωρήσει στη θύρα των φανατικών του «Ολυμπιακού», προκαλώντας αναταραχή εναντίον του διαιτητή σε «αμφισβητούμενη» φάση, ρίχνοντας κροτίδες , φωτοβολίδες και καπνογόνα , τάχα αγανακτισμένος κατά της «αδικίας», και η ενέργειά του επιφέρει την τιμωρία του γηπέδου του «Ολυμπιακού» για τρεις αγωνιστικές, τότε εμείς τι θα πούμε, ότι εκείνος ήταν φίλος ή εχθρός του « Ολυμπιακού»;
Ο Παναγιώτης ο Κανελλόπουλος σε μια σειρά δημοσιευμάτων στην « ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» το 1974 , «Πώς εφθάσαμε εις την 21ην Απριλίου» , έγραφε : « Το καλοκαίρι του 1966 , διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν, ότι τα έκτροπα της οδού Σταδίου τα προκαλούσαν ακροδεξιά στοιχεία». Κι όμως έδειχναν αγανακτισμένοι πολίτες εναντίον των αποστατών. Ετοίμαζαν όμως τις συνθήκες για τη μετάβαση στο «ποθούμενο και επιδιωκόμενο» , αφού ταυτόχρονα διέδιδαν τάχα απελπισμένοι : « ΄Ενας λοχίας ρε, να μας σώσει ! ». Και ήρθε «ο λοχίας» , και μας «έσωσε»: Ακόμη κλαίμε την Κύπρο και τα παλληκάρια !
« ΄Εκαστος εφ’ ω ετάχθη», μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Το κυρίαρχο θέμα είναι πώς αντιμετωπίζει ο καθένας από την υπεύθυνη θέση που κατέχει, την όποια κατάσταση καλείται να διαχειριστεί. Η Εξουσία παρέχεται στα στελέχη σύμφωνα με το Σύνταγμα , ώστε από τη δράση τους να προκύψει όφελος στο Λαό. Υπεύθυνος άνθρωπος, δεν είναι εκείνος ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του καταξιωμένο με την κατάληψη κάποιας θέσης, αλλά εκείνος ο οποίος καταξιώνει τη θέση την οποία έχει καταλάβει .
Μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, που πολέμησε στην εκστρατεία της Μ. Ασίας και ως αιχμάλωτος έμεινε άλλα δύο χρόνια στην Τουρκία, ότι του έλεγαν οι Τούρκοι : «Εμείς έχουμε καλούς αξιωματικούς , αλλά δεν έχουμε ικανούς στρατιώτες. Εσείς έχετε καλούς στρατιώτες , αλλά δεν έχετε ικανούς αξιωματικούς».
΄Ολοι πια γνωρίζουν ότι στον τόπο μας υπάρχει πρόβλημα ηγεσιών. Η ανάγνωση όποιας εφημερίδας δίνει τις διευκρινίσεις σε αμφισβητήσεις .
Κοινωνίες στις οποίες κυριαρχούν οι «κολλητοί» (κουμπάροι – τέκνα – συγγενολόγια), είναι καταδικασμένες να σβήσουν.
Παριώτης Θανάσης
http://blogs.sch.gr/diogenis
