Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μετά την παραχώρηση της Θεσσαλίας, συναντάμε τη Βερδικούσσα υπό τουρκικό ζυγό, αλλά «ΕΛΕΥΘΕΡΗ», ως κεφαλοχώρι, να απολαμβάνει ένα είδος αυτοδιοίκησης, και να σημειώνει ζηλευτή πρόοδο και ανάπτυξη.
Δυναμική και ηγετική μορφή της ο «ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» με τις ιδιότητες του προέδρου-παπά-δασκάλου του χωριού στηρίζει το χωριό σθεναρά, αρνούμενος να συναινέσει στην παράδοση της Βερδικούσσας ως τσιφλίκι των Τούρκων.
Συλλαμβάνεται κάπου στα 1850 στη μάχη που εξελίσσεται έξω από το σπίτι του, (στου παπά το ίσιωμα_fotos), βασανίζεται να υπογράψει, αρνείται, δεν υποκύπτει και μεταφέρεται στα «Κότσανα» Ιωαννίνων.
Το τάξιμο και το δόσιμο των Τούρκων δεν έκαμψαν το φρόνημα του ήρωα, ο οποίος επιμένει, διαφεύγει και αξιοθαύμαστο πώς, φτάνει από τη μεριά του χωριού Αγριελιά, ψηλά στη Βερδικούσσα και την αγναντεύει από το σημείο που σήμερα ονομάζεται «Σταυρός». Εκεί τον βρίσκει η ιστορία, αποκαμωμένο σωματικά μα δικαιωμένο που δεν παρέδωσε τον τόπο του στον κατακτητή.
Οι νεότεροι, έχουμε σημεία αναφοράς το τοπωνύμιο «στου παπά το ίσιωμα», όπου έγινε η μάχη και τα επίθετα «Παπαγεωργίου», «Κόκκας», και «Βάιος» που είναι απόγονοί του.
Αυτό που μένει όμως ως παρακαταθήκη για τους Βερδικουσιώτες είναι η αυτοθυσία του ανδρός και το χρέος να ανασύρουν από τη λήθη τον «ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟ» και να αναδείξουν τον τοπικό τους ήρωα, ο οποίος ως άλλος Φειδιππίδης έτρεξε το δικό του μαραθώνιο [Γιάννενα-Βερδικούσσα], για να αναγγείλει μισοπεθαμένος μα περήφανος στους συντοπίτες του:
«Δε λύγισα»!
Πηγή: Βερδικούσια, Ιχνηλατώντας τη γενέθλια γη, Θανάσης Αστ. Δήμκος