Η Λίμνη της Αγουλινίτσας ή η “Λίμνα” ήταν πηγή ζωής για τους κατοίκους της περιοχής 

«Το βράδυ αυτό που στέγνωσαν τελείως τη λίμνα εμείς ψαρεύαμε στο μονόξυλο. Μπροστά εγώ, ο αβιντζής, με το καμάκι και πίσω ο σκουντιχτής με το σταλίκι. Μια εβδομάδα είχαμε που εκάναμε με ξενύχτι. Δουλεύαμε συνέχεια όσο το νερό έφευγε σιγά-σιγά.
Αλλά δεν περιμέναμε να το τραβήξουν στο τέλος τόσο γρήγορα. Ούτε ότι θα χανόταν εκείνο το βράδυ μέσα σε δύο ώρες. Εκείνη λοιπόν την τελευταία νύχτα κατά τις τρεις η ώρα είπα στον άλλον: Προχώρα. Μου λέει: Δεν προχωράει, ξέρα. Είπα: πάει η λίμνα. Γλιστράγαμε πάνω στη λάσπη. Πικραμένοι, χωρίς κουβέντα…» (“Λιμνών αποξηράνσεις: μελέτη αειφορίας και πολιτιστικής ιστορίας”, σελ. 205). 

Πλάι στις εκβολές του Αλφειού, προς τον Κυπαρισσιακό κόλπο και σε απόσταση 2,5 χλμ. από την αριστερή όχθη, υπήρχε, ως το 1968, η λίμνη Αγουλινίτσα, η οποία κατελάμβανε 28.000 στρ.. Το μήκος της ήταν 15.000 μ., το πλάτος 500 έως 3.500μ..

Ανάμεσα στην κοινότητα Επιταλίου -νυν Δήμος Βώλακος- και τα νερά του Ιονίου η Αγουλινίτσα, μας θυμίζει η πάντοτε φιλολογικά έτοιμη Κοβάνη, έλκει την ονομασία της είτε από την anguilla που σημαίνει χέλι (έγχελυς) και angulinitsa χελότοπος  είτε από τη γλίνα-γλίνη, το γλινερό έδαφος, με τη βυζαντινή κατάληξη -itsa. (Λεωνίδας Λουλούδης: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΑΙΟΥ,  Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών. 111-112.2003, 395-401)