α)Feature Fiction Films (Ταινίες Μυθοπλασίας Μεγάλου Μήκους)
β)Short Fiction Films ((Ταινίες Μυθοπλασίας μικρού Μήκους)
γ)Documentaries (Ντοκιμαντέρ)
δ)Experimental, Video Art, Animation, Music Films (Πειραματικές ταινίες, Βιντεοτέχνη, Κινούμενα Σχέδια, Μουσικές Ταινίες)
Οι ταινίες που έχουν επιλεγεί στις παραπάνω κατηγορίες (selected works) θα προβληθούν στη διάρκεια των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ. Ανάμεσα σε αυτές είναι και το Πειραματικό Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους της Χριστίνας Δημητριάδου με τίτλο “Carpenter” (Επιπλοποιός).
Σύνοψη:
Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί την απαιτητική και παρατεταμένη διαδικασία κατασκευής ενός σαλονιού. Ένα συνηθισμένο έπιπλο. Σχεδόν δεδομένο σε κάθε σπίτι. Όμως πώς γεννιέται; Βιντεοσκοπημένη σε 4 μέρες, η ταινία καταγράφει τα περίπλοκα στάδια δημιουργίας από τον Σπύρο Καραντώνη στη βιοτεχνία επίπλου του στη Βέροια. Η βιοτεχνία αποτελεί μονάδα μαζικής παραγωγής, στην οποία ο βιοτέχνης υποστηρίζεται από εξειδικευμένα μηχανήματα. Από την κοπή, την επεξεργασία, το μοντάρισμα και το βάψιμο του ξύλου, μέχρι την επένδυση με ύφασμα, πρόκειται για μια κοπιαστική, αλλά αξιοθαύμαστη τέχνη.
Υπό την επιβλητική παρουσία του πανάρχαιου βράχου της Ακρόπολης και εντός των μεγαλοπρεπών τοιχών του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 25/11/2017, η εκδήλωση βράβευσης του4ου μαθητικού διαγωνισμού του ΕΚΕΔΙΣΥ, του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσηςτου Εθνικού Κέντρου Έρευνας & Διάσωσης Σχολικού Υλικού και του Τμήματος Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Ο διαγωνισμός είχε τον τίτλο “Ένα σχολείο διηγείται…”. Το δημοτικό σχολείο Διαβατού-Μέσης Ημαθίας ήταν ένα από τα πάρα πολλά σχολεία της Ελλάδας και Ομογένειας που συμμετείχε στο διαγωνισμό. Μαθητές της Ε’ τάξης δημιούργησαν κατά το σχολικό έτος 2016-17 και με τη βοήθεια της συντονίστριας-εκπαιδευτικού τους, Δημητριάδου Χριστίνας, ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για το χωριό του Διαβατού, που φιλοξενεί τάξεις του δημοτικού στο σχολείο του. Η ταινία με τίτλο “Ας διαβούμε… το Διαβατό” αποτελεί ουσιαστικά ένα οδοιπορικό που συνδυάζει τοπική ιστορία και μύθο με την ιστορία του σχολείου.
Μέσα από το βίντεο, δίνεται στο θεατή η ευκαιρία να ξεναγηθεί στους δρόμους του χωριού και να ακολουθήσει μέσα από την αφήγηση των μαθητών την ιστορία του σχολείου του πίσω στο χρόνο.
Το ντοκιμαντέρ αξιοποιεί τα δομικά συστατικά της κινηματογραφικής γλώσσας, όπως την κινούμενη και στατική εικόνα, τον ήχο και το λόγο, δημιουργώντας το αποτέλεσμα ενός οπτικοακουστικού δημιουργήματος το οποίο συνιστά μέρος της κληρονομιάς της σχολικής ζωής σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
Αφετηρία του κινηματογραφικού εγχειρήματος αποτέλεσε η ομαδοσυνεργατική έρευνα των μαθητών, οι οποίοι συγκέντρωσαν σε μια πρώτη φάση με τη βοήθεια και καθοδήγηση της συντονίστριας-εκπαιδευτικού, Δημητριάδου Χριστίνας (ΠΕ07 -Γερμανικών), χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το θρύλο που συνδέεται με την ίδρυση της τοπικής κοινότητας του Διαβατού της Περιφερειακής Ενότητας Ημαθίας και την ιστορία του σχολείου του.
Σε ένα επόμενο στάδιο, οι μαθητές συνέλεξαν άφθονο φωτογραφικό υλικό που καταγράφηκε στο πέρασμα των χρόνων, αποτυπώνοντας τη σχολική ζωή του τόπου, αλλά και σύγχρονο οπτικοακουστικό υλικό (πλάνα χωριού & σχολείου), συνδυάζοντας έτσι το παρελθόν με το παρόν, το οποίο και αξιοποίησαν στη συνέχεια για τη δημιουργία του οδοιπορικού.
Το τελευταίο εμπλουτίστηκε με συνέντευξη μαθήτριας, μέλους της ερευνητικής ομάδας, κατά την οποία ο συνεντευξιαζόμενος, κ. Κουκουτάρας Γεώργιος – πατέρας της εν λόγω μαθήτριας – μοιράζεται σημαντικές εμπειρίες από τη μαθητική του ζωή, όταν ο ίδιος υπήρξε μαθητής του συγκεκριμένου δημοτικού. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει επίσης στον κ. Αφένδρα Δημήτριο, πρόεδρο του συλλόγου γονέων & κηδεμόνων και πατέρα συμμετέχουσας μαθήτριας, για την ανεκτίμητη συνεισφορά του στη συλλογή οπτικοακουστικού υλικού, όπως επίσης και στον κ. Τρούπκο Εμμανουήλ – παππού μαθήτριας που έλαβε μέρος στο διαγωνισμό – για τις πολύτιμες προφορικές του αναμνήσεις από την μαθητική του ηλικία στο χωριό.
Ευχαριστώ θερμά τους μαθητές για το μεράκι, την όρεξη, την έμπνευση, τον ενθουσιασμό και τις ιδέες τους, αλλά κυρίως τους ευχαριστώ για το γεγονός ότι μετέτρεψαν ένα δύσκολο και σοβαρό έργο σε ένα απλό εγχείρημα, που κύλησε από μόνο του, ήρεμα κι αβασάνιστα, εύκολα και ευχάριστα.
Poetic mode
Early documentary filmmakers, bolstered by Soviet montage theory and the French Impressionist cinema principle of photogenie, appropriated these techniques into documentary filmmaking to create what Nichols would later call the poetic mode. Documentary pioneer Dziga Vertov came remarkably close to describing the mode in his “We: Variant of a Manifesto” when he proclaimed that “kinochestvo” (the quality of being cinematic) is “the art of organizing the necessary movements of objects in space as a rhythmical artistic whole, in harmony with the properties of the material and internal rhythm of each object.” (Michelson, O’Brien, & Vertov 1984)The poetic mode of documentary film tends toward subjective interpretations of its subject(s). Light on rhetoric, documentaries in the poetic mode forsake traditional narrative content: individual characters and events remain undeveloped, in favor of creating a particular mood or tone. This is particularly noticeable in the editing of poetic documentaries, where continuity is of virtually no consequence at all. Rather, poetic editing explores “associations and patterns that involve temporal rhythms and spatial juxtapositions.” (Nichols 2001) Joris Ivens’ Regen (1929) is paradigmatic of the poetic mode, consisting of unrelated shots linked together to illustrate a rain shower in Amsterdam. That the poetic mode illustrates such subjective impressions with little or no rhetorical content, it is often perceived as avant-garde, and subsequent pieces in this mode (Godfrey Reggio’s Koyannisqatsi (1982) for example,) are likely to be found within that realm.
The poetic mode will seem more allusive and use ‘associative’ editing to capture a mood or tone rather than make an explicit argument about the subject. Evoking a mood rather than stating or asserting things directly. Occasionally you may question whether you are indeed watching a ‘documentary’!
1. Does not use continuity editing, sacrifices sense of the very specific location and place that continuity creates
2. Explores associations and patterns that involve temporal rhythms and spatial juxtapositions
3. Opens up possibility of alternative forms of knowledge to straightforward transfer of knowledge
The poetic mode was introduced into documentaries in the 1920’s as a “reaction against both the content and the rapidly crystallizing grammar of the early fiction film”. As Nichols stated, the poetic mode “moves away from the ‘objective’ reality of a given situation or people, to grasp at an “inner truth” that can only be grasped by poetical manipulation”. In other words, the audience are shown an abstract, subjective, representation of reality achieved through techniques such as emphasised visuals and a narrative organised to fit the mood of the documentarian/documentary rather than the linear, logical organisation films followed prior to this.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
