Μάνα. … Μια τόσο μικρή λέξη που κρύβει μέσα της τόση δύναμη!
Δύναμη ψυχική, πνευματική και σωματική. Δύναμη και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη.
Σ΄ αυτό το μαγικό πλάσμα, που μπορεί με ένα της φιλί να γιατρέψει κάθε μας πόνο!!!
Σ’ αυτόν τον υπέροχο και ακούραστο άνθρωπο, που μπορεί να έχει 3 ζευγάρια μάτια, για να προσέχει τα παιδιά της…6 ζευγάρια χέρια για να τα προλαβαίνει όλα…
Χρόνια πολλά!! σε όλες τις μαμάδες του κόσμου.
Ένας μύθος λέει..
Όταν ο Θεός έφτιαξε τις μαμάδες
Όταν ο καλός Θεός δημιουργούσε τις μητέρες, βρισκόταν στην έκτη μέρα συνεχούς δουλειάς, όταν ο άγγελος εμφανίστηκε και είπε: “Παιδεύεστε πολύ με αυτό το δημιούργημα.”
Και είπε ο Θεός: ” Έχεις διαβάσει τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει αυτό εδώ; Πρέπει να είναι εντελώς αδιάβροχο αλλά όχι πλαστικό, να έχει 180 μετακινούμενα μέρη που να μπορούν να αντικαθίστανται, να κινείται πάνω σε χυμένο καφέ και σε άλλα τροφικά κατάλοιπα, να έχει ποδιά που εξαφανίζεται όταν σηκώνεται, ένα φιλί που να θεραπεύει οτιδήποτε από ένα σπασμένο πόδι μέχρι μια ερωτική απογοήτευση, και να έχει έξι ζευγάρια χέρια.”
Ο άγγελος κούνησε το κεφάλι του αργά και είπε: “Έξι ζευγάρια χέρια… με κανέναν τρόπο.”
“Δεν είναι τα χέρια που μου δημιουργούν προβλήματα,” είπε ο Θεός. “Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που πρέπει να έχουν οι μητέρες.”
“Αυτά θα υπάρχουν στο στάνταρ μοντέλο;” ρώτησε ο άγγελος.
Ο Θεός έγνεψε καταφατικά. “Το ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές πόρτες όταν αυτή ρωτάει, “Τι κάνουν τα παιδιά εκεί;” όταν ήδη αυτή ξέρει. Το άλλο ζευγάρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όσα δεν μπορούσε αλλά πρέπει να ξέρει, και φυσικά ένα τρίτο ζευγάρι εδώ μπροστά για να μπορεί να βλέπει πότε ένα παιδί κάνει γκάφες και να λέει, “Καταλαβαίνω και σ’ αγαπώ,” χωρίς να χρειάζεται να βγάλει λέξη.
“Κύριε,” είπε ο άγγελος αγγίζοντας ευγενικά το μανίκι του, “Ξεκουραστείτε τώρα. Αύριο είναι άλλη μέρα.”.
“Δεν μπορώ,” είπε ο Θεός. “Είμαι πολύ κοντά στο να δημιουργήσω κάτι που μοιάζει τόσο πολύ με μένα. Ήδη έχω κάνει μία πού θεραπεύει μόνη της τον εαυτό της όταν είναι άρρωστη, που μπορεί να ταΐσει μια οικογένεια έξη ατόμων με μια μπουκιά ψωμί και που μπορεί να βάλει ένα εννιάχρονο παιδί να σταθεί κάτω από το ντους.”
Ο άγγελος περιτριγύρισε το μοντέλο της μητέρας πολύ αργά. “Είναι πολύ απαλή,” αναστέναξε.”
“Αλλά και πολύ σκληρή!” είπε ο Θεός με έμφαση. “Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να κάνει ή τι μπορεί να αντέξει μια μητέρα.”
“Μπορεί να σκέφτεται;”
“Όχι μόνο σκέφτεται, αλλά μπορεί να λογικεύει και να συμβιβάζει,” είπε ο Δημιουργός.
Τελικά ο άγγελος έσκυψε πάνω της άγγιξε με το δάχτυλο του το μάγουλό της. “Εδώ υπάρχει μια διαρροή,” είπε. “Σας το είπα, προσπαθήσατε να τοποθετήσετε πάρα πολλά σ’ αυτό το μοντέλο.”
“Δεν είναι διαρροή,” είπε ο Θεός. “Είναι ένα δάκρυ.”
“Και σε τι χρησιμεύει;”
“Είναι για χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, μοναξιά και υπερηφάνεια.” “Είστε μεγαλοφυΐα,” είπε ο άγγελος.
Ο Θεός κοίταξε μελαγχολικά, “Δεν το έβαλα εγώ εκεί.”
Ποίημα :
«Μάνα» κράζει το παιδάκι, α! τι όνομα γλυκό. «Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος, «Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
Τη χαρά σου και τη λύπη, με τη μάνα τη μοιράζεις, ποθητά την αγκαλιάζεις, δεν της κρύβεις μυστικό.
Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα, δεν θα βρεις να σε μαντεύει, σαν τη μάνα που λατρεύει, σαν τη μάνα που πονεί.
Την υγειά της, τη ζωή της, όλα η μάνα τ’ αψηφάει, για το τέκνο π’ αγαπάει, για το τέκνο που φιλεί.
Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα, με το νου σε συντροφεύει, σε προσμένει, σε γυρεύει, μ’ ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια, την ποτίζεις την καημένη, πάντα η μάνα σ’ απανταίνει, με τα ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει, ο καημός είναι μεγάλος. Σαν τη μάνα δεν είν’ άλλος, εις τον κόσμο θησαυρός.
Κι’ όποιος μάνα πια δεν έχει, «Μάνα» κράζει στ’ όνειρό του. Πάντα «Μάνα» στον καημό του, είν’ ο μόνος στεναγμός!
Ο Τρύφωνας, ο παπαγάλος, είναι ο ήρωας του βιβλίου “Τρύπωνας ο φαφαγάλος” της Άννας Κωσταλλά. Αυτός ο παπαγάλος μιλάει αλλά μπερδεύει το πι με το φι. Διαβάστε τις ευφάνταστες ιστορίες που έγραψαν τα παιδιά της Δ΄τάξης , εμπνευσμένα από το απόσπασμα του βιβλίου , με νέες περιπέπειες του παπαγάλου !
Μια μέρα ο Τρύφωνας επισκέφτηκε την τάξη της Αλεξάνδρας: — Κυρία, κυρία! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Ήταν ο Τρύφωνας. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στη δασκάλα. Τα παιδιά σηκώθηκαν όρθια και άρχισαν να τον φωνάζουν να καθίσει στο θρανίο τους. Σε λίγο άρχισαν να του μιλάνε και τον ρωτούσαν :
Παιδιά : Πού μένεις ;
Τρύφωνας : Στο Φαγκράτι !
Παιδιά : Πόσο χρονών είσαι ;
Τρύφωνας : Φαραλίγο τριών χρονών !
Παιδιά :Τι τρως το μεσημέρι;
Τρύφωνας : Αφό όλα ! το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ο μαϊντανός !
Παιδιά :Έχεις φίλους ;
Τρύφωνας : Έχω φίλο ένα καναρίνι , μια φάφια και άλλους φέντε φαφαγάλους !
Παιδιά : Είσαι υπέροχος παπαγάλος ! Σε περιμένουμε να ξανάρθεις !
Τρύφωνας: Φαιδιά φεύγω , με φεριμένει η φίλη μου η Κατερίνα!
Παιδιά : Σε περιμένουμε , να μας ξανάρθεις ! Γεια σου παπαγάλε !
Κατερίνα Παρίση
Μια μέρα ο Τρύφωνας επισκέφτηκε την τάξη μας. — Κύριε, κύριε! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Ήταν ο Τρύφωνας. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στον δάσκαλο. Τα παιδιά σηκώθηκαν όρθια και άνοιξαν το παράθυρο . Ο Τρύπωνας μπήκε μέσα .
Καλημέρα ! του είπαν τα παιδιά .
-Καλημέρα , απανάλαβε ο Τρύπωνας .
-Τι γυρεύεις εδώ Τρύπωνα ; τον ρώτησε ο κύριος Αντώνης , ο οποίος τον γνώριζε επαιδή μένουν στην ίδια γειτονιά .
-Ήθελα να μάθω μαθηματικά και σας φαρακολούθησα μέχρι το σχολείο , απάντησε ο παπαγάλος .
-Είσαι τυχερός ! Αυτήν την ώρα θα κάνουμε μαθηματικά . Έχουμε προβλήματα με διαίρεση , είπε ο κύριος Αντώνης.
Ο κύριος έγραψε το πρόβλημα στον πίνακα . Τα παιδιά αντέγραψαν στο τετράδιό τους και ο Τρύπωνας διάβασε δυνατά το πρόβλημα.
-Ο Τρύπωνας και τα τα 2 αδέρφια του έχουν να μοιραστούν 9 κιλά σφοράκια . Φόσα κιλά θα φάρει ο καθένας ;
-Τρία κιλά ! είπαν τα παιδιά .
-Όχι ! Θα τα φάρω όλα , δεν έχω αδέλπια , είπε ο Τρύπωνας .
Τα παιδιά έβαλαν τα γέλια !
-Ας υποθέσουμε ότι έχεις αδέλφια , είπε ο κύριος Αντώνης .
-Τότε θα φάρουν τα αδέλπια μου δύο κιλά και εγώ φέντε , απάντησε ο Τρύπωνας .
-Λάθος ! Τρία κιλά ! Ξαναείπαν τα παιδιά
-Μα φεινάω πολύ !
Τα παιδιά ξαναέβαλαν τα γέλια .
-Στη διαίρεση μοιράζουμε ίσα , είπε ο κύριος Αντώνης .
Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα . Ήταν η κυρία Καλλιόπη , η οποία έξαχνε τον Τρύπωνα .
-Πού είσαι Τρύπωνα ; Έφαγα τον κόσμο να σε βρω !
– Ήρθα εδώ να μάθω μαθηματικά , αλλά μάλλον δεν τα έμαθα ! Γιαυτό λέω να ξανάρθω !
Τα παιδιά έβαλαν ξανά τα γέλια . Ο Τρύπωνας χαιρέτησε τον κύριο Αντώνη και τα παιδιά κι έφυγε με την κυρία Καλλιόπη για το σπίτι τους .
Θάνος Μωραΐτης
Μια μέρα ο Τρύφωνας επισκέφτηκε την τάξη της Αλεξάνδρας: — Κυρία, κυρία! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Ήταν ο Τρύφωνας. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στη δασκάλα. Τα παιδιά σηκώθηκαν όρθια και φώναξαν :
-Ήρθε πάλι ο Τρύφωνας κυρία !
-Αχ βρε Τρύφωνα ! πάλι με ακολούθησες είπε η κυρία και άνοιξε το παράθυρο να μπει μέσα .
Σήμερα στο σχολείο μας επισκέφτηκε ο Τρύφωνας ο παπαγάλος . Συγγνώμη λάθος έκανα στο όνομα , μας επισκέφτηκε ο Τρύπωνας ο φαφαγάλος ! Στην αρχή φοβηθήκαμε γιατί είχαμε καιρό να τον δούμε , μα όταν καταλάβαμε πως ήταν ο Τρύπωνας χαρήκαμε πάρα πολύ ! Ο κύριος μας, άρχισε να μας λέει περισσότερες πληροφορίες για την ζωή , την τροφή και τους εχθρούς των παπαγάλων ! Αλλά εμείς που μυαλό ! Ασχολιόμασταν με τον παπαγάλο! Μια καθόταν στο κεφάλι της Δήμητρας , μία στον ώμο της Ιωάννας , στη στιγμή κάθισε στα γυαλιά του Σάββα και στα ξαφνικά βρέθηκε στην έδρα του κυρίου . Μας είπε πως κάνει κι αυτός μαθήματα γραμματικής με την κυρία Καλλιόπη . Ο Ραφαήλ του ετοίμασε το δικό του θρανίο για να ζωγραφίσει και να κάνουν μαθηματικά . Μόλις χτύπησε το κουδούνι για να φύγουμε , μας χαιρέτησε κουνώντας τα φτερά του κι πέταξε από το ανοιχτό παράθυρο .
Δούγιου Δήμητρα .
Μια μέρα ο Τρύφωνας επισκέφτηκε την τάξη της Αλεξάνδρας: — Κυρία, κυρία! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Ήταν ο Τρύφωνας. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στη δασκάλα. Τα παιδιά σηκώθηκαν όρθια και είπαν στην κυρία να ανοίξει το παράθυρο .
-Κυρία , είναι ο Τρύφωνας ο παπαγάλος , είπε η Αλεξάνδρα στην κυρία .
-Ποιος είναι ο Τρύφωνας ; ρώτησε η κυρία .
-Είναι ένας παπαγάλος που μένει στο διπλανό μας σπίτι . Είναι υπέροχος κυρία, αφήστε τον να μπει στην τάξη μας και θα δείτε πόσο καλός είναι !
Η κυρία άνοιξε το παράθυρο και ο παπαγάλος αφού τίναξε τα μουσκεμένα του φτερά , είπε :
– Καλημέραααααααα
– Ποιος είσαι ; μιλάς ;
– Είμαι ο Τρύπωνας ο φαφαγάλος!
– Τι θέλεις εδώ ;
-Θέλω να μάθω γράμματα . Η κυρία Καλλιόφη μου είφε να έρθω εδώ για να μάθω να μιλάω σωστά !
– Κυρία είναι ο καινούριος μας συμμαθητής ! είπε η Αλεξάνδρα .
– Πες τη λέξη πατάτα , του είπε ο Θάνος
– Φατάτα !
-Πες φαγητό , του είπε ο Νίκος
– Παγητό !
Όλοι γελούσανε και συνέχισαν να τον ρωτούν για να πει κι άλλες λέξεις . Μετά από λίγο ο παπαγάλος ρώτησε :
-Φρώτα τι μάθημα θα κάνουμε ;
-Θα ξεκινήσουμε με τη Γλώσσα , είπε η κυρία .
-Απού η γλώσσα είναι φσάρι !
– Η Γλώσσα είναι μάθημα , του είπε η Αλεξάνδρα
– Ποιος θα μου διαβάσει την πρόταση που έγραψα στο πίνακα , ρώτησε η κυρία τα παιδιά .
-Εγώ , εγώ ! είπε ο Τρύφωνας και διάβασε δυνατά :
«Ο φαφαγάλος φετάει και πωνάζει δυνατάαααααα»
Όλη η τάξη γέλασε δυνατά και τα παιδιά δεν μπορούσαν να σταματήσουν . Ο παπαγάλος τρόμαξε και κρύφτηκε πίσω από την κουρτίνα ! Όταν τα παιδιά ησύχασαν αναζήτησαν τον παπαγάλο . Ο Τρύφωνας ήταν στο ανοιχτό παράθυρο και με τους είπε :
– Ώρα να φηγαίνω , φέρασα φολύ ωραία μαζί σας !
Μίσκος Ηλίας
Μια μέρα ο Τρύφωνας επισκέφτηκε την τάξη μας.
– Κύριε, κύριε! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Ήταν ο Τρύφωνας. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στον δάσκαλο. Όλα τα παιδιά σηκωθήκαμε όρθια και ανοίξαμε το παράθυρο . Ο Τρύπωνας μπήκε μέσα κι έπιασε με το ράμφος του μια κιμωλία . Άρχισε να πετάει δεξιά και αριστερά στον πίνακα και όπως ήταν φυσικό ο πίνακας μουτζουρώθηκε ! Εμείς με το ζόρι κρατούσαμε τα γέλια μας . Αλλά ο Ηλίας δεν άντεξε και γέλασε τόσο δυνατά , έπειτα και η Δήμητρα και σε λίγο όλοι μας είχαμε ξεκινήσει να γελάμε μέχρι που δακρύσαμε ! Ο παπαγάλος μας άρχισε να κι αυτός να γελάει με μας και να κάνει σβούρες πάνω από τα κεφάλια μας! Σε λίγο σταμάτησε και με δυνατή φωνή είπε :
– Φεινάω το γέλιο, μου άνοιξε την όρεξη ! Μήπως έχει κάφοιος κάτι να πάω !
Δεν απάντησε κανείς , γιατί δεν ξέραμε τι τρώει ο παπαγάλος ! Τότε αυτός άρπαξε τα σπόρια του Κωνσταντίνου ! Η Μυροφόρα ρώτησε τον κύριο αν τα σποράκια αρέσουν και στα άλλα τα πουλιά και εκείνος απάντησε πως τα λατρεύουν . Μετά ο παπαγάλος άρπαξε το τάπερ μου και μόλις το σήκωσε με το ράμφος του , έπεσε κάτω ! Άνοιξε το τάπερ και έπεσε στο πάτωμα το κεκάκι μου και το τοστάκι μου ! Εγώ δεν ήξερα να θυμώσω που έπεσε το φαγητό μου ή να γελάσω όπως έκαναν οι συμμαθητές μου !
-Φάει το παγητό ! είπε ο παπαγάλος .
Ο κύριος θυμωμένος με όλα όσα έχουν γίνει είπε :
-Φτάνει με αυτόν τον παπαγάλο . Εδώ είμαστε σχολείο και όχι πάρκο για πουλιά , έχουμε και μαθήματα !
-Σας παρακαλούμε κύριε να τον κρατήσουμε στην τάξη , θα του μάθουμε και μαθηματικά είπε η Χριστίνα .
-Εσείς μας έχετε πει ότι η πλειοψηφία κερδίζει ! Τώρα η πλειοψηφία των μαθητών λέει να τον κρατήσουμε στην τάξη , είπε η Ιωάννα.
-Λυπάμαι παιδιά , αλλά δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε .
-Γιατί ; είπε ο Βαγγέλης .
-Γιατί αυτός ο παπαγάλος ανήκει σε κάποιον και κάποιος τώρα θα ανησυχεί που τον έχει χάσει .
-Ξέρω σε ποιον ανήκει ο παπαγάλος , είπε ο Νίκος .
-Νίκο , γιατί δεν μας το λες τόση ώρα .
-Λέγε σε ποιον ανήκει θα σκάσουμε ! είπε η Μαρία .
-Ανήκει στη γειτόνισσα μου , την κυρία Καλλιόπη.
-Πολύ ωραία Νίκο , στο τέλος του μαθήματος , μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου και τον παπαγάλο για να τον επιστρέψεις εκεί που ανήκει !
Ήταν η πιο ξεκαρδιστική μέρα στο σχολείο , φαρέα με τον Τρύπωνα !
Μαγδαληνή Μπιρόζη .
– Κύριε, κύριε! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Ήταν ο Τρύφωνας. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στον δάσκαλο. Όλα τα παιδιά σηκωθήκαμε όρθια και η Κατερίνα άνοιξε το παράθυρο . Ο Τρύπωνας μπήκε μέσα και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφα περάσαμε ! Ο παπαγάλος άρχισε να μας μιλάει και επειδή μπέρδευε τα γράμματα όλοι γελούσαμε και του βάζαμε να λέει όλο και πιο δύσκολες λέξεις . Έπειτα παίξαμε διάφορα παιχνίδια , τυφλόμυγα , κρεμάλα , τρίλιζα ! Πάντα νικητής ήταν ο παπαγάλος μας ! Ήταν πολύ έξυπνος (μπα !!!) και πολύ διασκεδαστικός ! Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και έπρεπε να φύγει ! Όλοι τον χαιρετίσαμε και στο τέλος λυπηθήκαμε που έφυγε .
I love you ! παπαγάλε και να μας ξανάρθεις !
Μαρία Μπάντση
Μια μέρα ο Τρύφωνας επισκέφτηκε την τάξη μας. — Κύριε, κύριε! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Είναι ο Τρύφωνας , ο παπαγάλος που μπερδεύει τα γράμματα , το π με το φ !, είπε ο φίλος μου ο Μάριος . Τα παιδιά παρακάλεσαν την κυρία να τον κρατήσουν στην τάξη . Μόλις ο παπαγάλος μπήκε στην τάξη όρμησε πάνω στην κυρία , η οποία τρόμαξε και έφυγε από τη τάξη . Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν και άρχισαν να παίζουν με τον παπαγάλο ! Του έμαθαν νέες λέξεις , να τονίζει σωστά και να συλλαβίζει τις λέξεις ! Σε λίγο ο παπαγάλος έμαθε να μην μπερδεύει τα γράμματα και να μιλάει σωστά !
Με λένε Τρύφωνα και σας ευχαριστώ παιδιά !
Αλέξανδρος Κωνσταντόπουλος
Μια μέρα ένας παπαγάλος επισκέφτηκε την τάξη μας.
– Κύριε, κύριε! Ένας παπαγάλος έξω απ’ το παράθυρο! φώναξαν τα παιδιά. Είχε κολλήσει το μουσκεμένο ράμφος του πάνω στο κλειστό τζάμι και τα πανέξυπνα ζωηρά μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στον δάσκαλο. Όλα τα παιδιά σηκωθήκαμε όρθια και τρέξαμε στο παράθυρο για να τον δούμε .
– Πο Πο! Πόσο όμορφη ουρά έχει !, είπε η Σοφία
– Ναι , ναι τι όμορφα μπλε φτερά έχει φώναξε ο Νίκος
– Κύριε πως θα τον προστατεύουμε στο σχολείο μας , γιατί στην αυλή μας έχει πολλές γάτες , ρώτησε ο Ραφαήλ .
– Θα φωνάξουμε την κ. Έμη , η οποία είναι αντιπρόεδρος της φιλοζωικής για να μας πει τι πρέπει να κάνουμε , είπε ο κύριος .
Η Κατερίνα έτρεξε και φώναξε την κ . Έμη . Όση ώρα χρειάστηκε για να ανεβούνε , όλα τα παιδιά της τάξης βλέπαμε ενθουσιασμένοι τον μικρό μας επισκέπτη .
Η κ. Έμη , μόλις μπήκε στην τάξη θαύμασε τον όμορφο παπαγάλο .
-Πως μπορούμε να τον βοηθήσουμε να πάει στο σπίτι του και να είναι ασφαλής, τη ρώτησε η Χριστίνα .
-Ο παπαγάλος είναι μοναδικό πουλί ! Θα μου δώσετε μια ζακέτα σας . Τα πουλιά για να μην τρομάζουν τους ρίχνουμε πάνω τους ένα πανί για να μπορούμε να τα πιάσουμε , αλλά και να τρομάξουν .
Έτσι κι έγινε ! Η κ. Έμη έριξε μια λεπτή ζακέτα της Ιωάννας , πάνω στον παπαγάλο μας . Αυτός μάζεψε τα μουσκεμένα του φτερά και κούρνιασε στα χέρια της κ. Έμης , η οποία τον μετέφερε με ασφάλεια στον κτηνίατρο .
Στη συνέχεια όλη η τάξη αποφάσισε πως αν ο παπαγάλος δεν είναι κανενός , να τον υιοθετήσουμε !
Μιχαέλα Γρόπαλη
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ !
ΤΩΡΑ ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΓΑΛΟ !
Η ιστορία της Γραφής και του Βιβλίου άρχισε πριν από χιλιάδες χρόνια .
Ας ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο τότε που οι άνθρωποι ζούσαν στις σπηλιές. Οι βραχογραφίες δεν ήταν διακόσμηση .Ήταν μήνυμα .Κάτι ήθελαν να πουν ίσως να χτυπηθεί καλύτερα το ζώο στο κυνήγι…
Με εικόνες έγραφαν στη μακρινή Κίνα & στη Μεσοποταμία .Αυτή ήταν η εικονογραφική γραφή . Με εικόνες και διάφορα άλλα σημάδια γράφανε οι Αιγύπτιοι . Αυτή ήταν η ιερογλυφική γραφή. Τα ιερογλυφικά της Κρήτης τα βλέπουμε πάνω στον Δίσκο της Φαιστού .
Ο δίσκος της Φαιστού
Ο δίσκος της Φαιστού , είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα από τη Μινωική πόλη της Φαιστού στη νότια Κρήτη και χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα μυστήρια της αρχαιολογίας, αφού ο σκοπός της κατασκευής του και το νόημα των όσων αναγράφονται σε αυτόν παραμένουν άγνωστα. Ο δίσκος ανακαλύφθηκε στις 3 Ιουνίου 1908 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουΐτζι Περνιέ και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.
Ο δίσκος είναι φτιαγμένος από πηλό. Η μέση διάμετρός του είναι 16 εκατοστά και το μέσο πάχος του 2.1 εκατοστά. Στις δύο όψεις του βρίσκονται 45 διαφορετικά σύμβολα, πολλά από τα οποία αναπαριστούν εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά, έντομα, φυτά κ.α. Συνολικά υπάρχουν 241 σύμβολα, 122 στην 1η πλευρά και 119 στη 2η, τοποθετημένα σπειροειδώς. Τα σύμβολα είναι χωρισμένα σε ομάδες με τη χρήση μικρών γραμμών που κατευθύνονται προς το κέντρο του δίσκου.
Η Γραμμική Γραφή Α΄ είναι και αυτή άγνωστη . Αντίθετα η Γραμμική Γραφή Β΄ δεν έχει πια μυστικά . Τα χρόνια πέρασαν και οι εικόνες έγιναν σύμβολα που ήταν τρίγωνα σαν σφήνες . Γι’ αυτό η γραφή αυτή ονομάστηκε Σφηνοειδής .
Οι αρχαίοι Φοίνικες , έξυπνος λαός, έμποροι και ταξιδευτές έπρεπε να συνεννοούνται γρήγορα και σωστά . Σκέφτηκαν, να γράφουν όχι με λέξεις αλλά και με γράμματα! Αυτή ήταν και η καταπληκτική εφεύρεση του ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ! Το αλφάβητο των Φοινίκων όμως είχε μόνο σύμφωνα έτσι προέκυψαν σίγουρα προβλήματα . Οι Έλληνες που ήταν κι αυτοί πολύ έξυπνοι, ταξιδευτές και ποιητές έκαναν το αλφάβητο των Φοινίκων πιο ωραίο .Του πρόσθεσαν και φωνήεντα .
Το ελληνικό αλφάβητο πιθανολογείται ότι εμφανίζεται τον 8ο αιώνα π.Χ. Σε αυτό το αλφάβητο η πρώτη λογοτεχνική καταγραφή είναι τα ομηρικά έπη. H συγκεκριμένη γραφή καινοτομεί σε σχέση με το παρελθόν, γιατί στηρίζεται στον συνδυασμό συμφώνων και φωνηέντων. Στην αρχαία Ελλάδα, έθνος χωρισμένο σε πόλεις-κράτη, η γραφή ενοποιήθηκε τον 4ο αιώνα π.Χ., όταν η Αθήνα υιοθέτησε το 403 π.Χ., το «ιωνικό» λεγόμενο αλφάβητο.
ΥΛΙΚΑ ΓΡΑΦΗΣ
Οι αρχαίοι λαοί έγραφαν σε διάφορα υλικά . Αρχικά χάραζαν την πέτρα και τον πηλό . Τα πρώτα βιβλία ήταν πήλινα . Κάθε σελίδα ήταν σωστή κεραμίδα!
Οι πρώτες γραφές άρχιζαν από δεξιά προς τα αριστερά ! Αργότερα άρχισαν να γράφουν μια γραμμή από τα δεξιά προς τα ααριστερά και μια γραμμή προς τα δεξιά .
Ο ΠΑΠΥΡΟΣ
Οι Αιγύπτιοι έκοβαν καλάμια από τον Νείλο – που ονομάζονταν πάπυροι και φτιάχνανε κάτι σαν χαρτί, που το λέγανε κι αυτό πάπυρο !
O πάπυρος ήταν το πρώτο υλικό που διευκόλυνε τη γραφή, βελτίωσε την ποιότητά της και εξασφάλισε καλές συνθήκες συντήρησής της. Τα φύλλα παπύρου προέρχονταν από το επεξεργασμένο στέλεχος του φυτού .Ήταν ανθεκτικά, ευλύγιστα, είχαν λαμπερό λευκό χρώμα και στην αφή έμοιαζαν με μετάξι. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα εικάζεται ότι ήδη το 3.000 π.Χ. οι Αιγύπτιοι γνώριζαν τη χρήση του πάπυρου, της γραφίδας και του μελανιού. Οι Έλληνες πρέπει να γνώριζαν τον πάπυρο ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ., αφού είχαν πολλές εμπορικές σχέσεις με την Αίγυπτο.
ΟΣΤΡΑΚΑ
Οι Έλληνες έγραφαν και σε μικρά ομμάτια πηλού που τα ονόμαζαν όστρακα .Σ’ αυτά έγραφαν τα ονόματα ανθρώπων που τους θεωρούσαν επικίνδυνους για τη δημοκρατία κι έπρεπε να τους διώξουν . Τα παιδιά στο σχολείο είχαν ξύλινες πινακίδες αλειμμένες με κερί . Πάνω σ’ αυτές χάραζαν το μάθημά τους με τη μυτερή άκρη ενός ξύλου, που λεγόταν στύλος .
ΠΕΡΓΑΜΗΝΗ
Αργότερα στην Πέργαμο έφτιαξαν από λεπτό δέρμα κατσικιού ή αρνιού την Περγαμηνή. Έγραφαν κι από τις δύο πλευρές, όποτε ήθελαν έξυναν τα γραμμένα και ξανάγραφαν .H περγαμηνή (επεξεργασμένο δέρμα ζώου) άρχισε να συναγωνίζεται τον πάπυρο στη Δύση από τον 1ο έως τον 4ο αιώνα μ.Χ. H μαζική παραγωγή περγαμηνής άρχισε, όταν έγινε φανερό ότι η παραγωγή παπύρου δεν επαρκούσε για τις υπάρχουσες ανάγκες. Τα κύρια πλεονεκτήματα της περγαμηνής ήταν η ανθεκτικότητα και η δυνατότητα παραγωγής στη Δύση, πράγμα που απελευθέρωνε την αγορά γραφικής ύλης από την παραγωγή παπύρου στην Αίγυπτο.
ΧΑΡΤΙ
Οι πρώτοι που κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν χαρτί ήταν οι Κινέζοι περί τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ο Τσάι Λουν βελτιστοποίησε την παραγωγή του χατριού, κάνοντάς το κατάλληλο για χρήση στον αυτοκρατορικό κρατικό μηχανισμό. Δίκαια αποκαλείται ο εφευρέτης του χαρτιού. Από τους Κινέζους έμαθαν την τεχνική οι Άραβες πρώτα και μετά οι Πέρσες, οι Σύροι και οι Αρμένιοι. Οι Βυζαντινοί από τον 8ο αιώνα μ.Χ. και μετά εισάγουν χαρτί από τη Συρία και το Iράν. Στην Ευρώπη το νέο υλικό επικρατεί από τον 12ο αιώνα και έπειτα, οπότε αυξάνεται δραστικά η παραγωγή βιβλίων γιατί μειώνεται το κόστος.
ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ
Εφτά οχτώ αιώνες πριν εφεύρουν οι Ευρωπαίοι την Τυπογραφία , οι Κινέζοι την είχαν ήδη επινοήσει ! Οι Ευρωπαίοι δεν είχαν ιδέα για τις εφευρέσεις των Κινέζων και αντιγράφανε με το χέρι . Ώρες, μήνες, χρόνια για ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ . Η δουλειά αυτή γινόταν στα μοναστήρια ή στα αυτοκρατορικά εργαστήρια κι επειδή ήταν πολύ βαρετή ζωγράφιζαν στην αρχή ή στο τέλος της σελίδας και του κεφαλαίου . Απ’ έξω ντύνανε τα βιβλία με υπέροχα εξώφυλλα από δέρμα, βελούδο, χρυσό, ασήμι με λεπτά σκαλίσματα στα οποία έβαζαν διαμάντια, μαργαριτάρια ή φίλντιστ !Έτσι τα βιβλία ήταν λίγα και πανάκριβα . Λίγοι τα είχαν κι ακόμα λιγότεροι ήξεραν να διαβάζουν .
Το 13ο αιώνα ο Γερμανός Γκούντενμπεργκ έφτιαξε μικρά γράμματα από μολύβι, έφτιαξε λέξεις, φράσεις, σελίδες .Από πάνω έβαλε χαρτί, το πίεσε με μια πρέσα και τα γράμματα τυπώθηκαν στο χαρτί .Ήταν η εφεύρεση της τυπογραφίας .Το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν η Βίβλος .
Σήμερα συναντά κανείς βιβλία για όλα τα γούστα . Παντού όμως ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, όχι μόνο στην προσωπική μας ζωή, είναι το Α και το Ω για κάθε γνώση και κάθε επιστήμη !
Δείτε μια σύντομη ιστορία της γραφής μέσα από το παρακάτω βίντεο: “Από τα ορνιθοσκαλίσματα στο αλφάβητο”
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού , η Δ΄τάξη συμμετείχε στο πρόγραμμα “ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ…ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ… ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ” , που διοργάνωσε η υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων Πέλλας , η κ. Φράγκου Μπέττυ .
Στις 19 Μαρτίου 2024 , επισκεφτήκαμε το Παρθεναγωγείο , όπου σε συνεργασία με άλλες τάξεις από το 1ο και το 8ο Δημοτικό Σχολείο , συζητήσαμε , ανταλλάξαμε ιδέες για το νερό και τη χρησιμότητά του . Στη συνέχεια γράψαμε τα δικά μας συνθήματα – μηνύματα για το νερό και ετοιμάσαμε μια ομαδική αφίσα με τίτλο ” υδάτινες σκέψεις” . Αφού ολοκληρώθηκε η δράση , όλοι μαζί και με τον Αντιδήμαρχο Παιδείας κ. Τρυψιάνη Ευάγγελο , επισκεφτήκαμε το Δημαρχείο .
Εκεί μας υποδέχτηκε θερμά ο Δήμαρχος της πόλης μας και καθίσαμε στις θέσεις του δημοτικού συμβουλίου . Ο Δήμαρχος μας μίλησε για τη σημασία του νερού στην περιοχή μας και στη συνέχεια έδωσε το λόγο σε μας . Κάθε τάξη έκανε τις προτάσεις του για το νερό . Εμείς πρώτα δείξαμε τις αφίσες που είχαμε ετοιμάσει . Την πρώτη αφίσα “Η νεράιδα του ποταμού Εδεσσαίου” , την παρουσίασαν οι μαθήτριες Δήμητρα , Μαγδαληνή και Σοφία . Τη δεύτερη αφίσα “Οι συμβουλές του Σταγονούλη” την παρουσίασαν οι μαθητές Ραφαήλ, Μαρία και Μαρίνα .
Στη συνέχεια η Άνθια και η Κατερίνα διάβασαν μια επιστολή που είχαμε ετοιμάσει για το Δήμαρχο με σκέψεις μας για το νερό , το ποτάμι μας και τους Καταρράκτες μας . Τέλος η Μυροφόρα διάβασε το δεκάλογο για τον περιορισμό σπατάλης νερού. Η επίσκεψη μας ολοκληρώθηκε με την υπόσχεση του Δημάρχου ότι θα υλοποιήσει τις προτάσεις μας !
Η εκπαιδευτική μας δράση , ήταν ωραία και περάσαμε υπέροχα ! Ευχαριστούμε το Δήμαρχο Έδεσσας κ. Τσεπκεντζή Ιωάννη , τον Αντιδήμαρχο Παιδείας κ. Τρυψιάνη Ευάγγελο και την Υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων κ. Φράγκου Μέττυ , που μας ακούσανε και μας κάνανε να νιώσουμε ενεργοί πολίτες , χρήσιμοι για την πόλη μας !
Διαβάστε το μήνυμά μας για την ημέρα νερού , το γράμμα με τις προτάσεις μας και τις συμβουλές μας για τον περιορισμό σπατάλης νερού :
Το νερό είναι πηγή ζωής και πολύτιμο αγαθό για τον άνθρωπο .
Φροντίζουμε για την ορθή και συνετή χρήση του.
ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ ΝΕΡΟΥ
Οι μαθήτριες και οι μαθητές της Δ΄ τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Έδεσσας σας συμβουλεύουν:
Επισκευάζουμε μια βρύση που στάζει ή όταν είναι χαλασμένη. Μια βρύση που στάζει μπορεί να σπαταλήσει 10.000 λίτρα νερού τον χρόνο.
Ποτίζουμε τα λουλούδια αργά το απόγευμα ή νωρίς το πρωί με ποτιστήρι.
Φροντίζουμε να μην τρέχει το καζανάκι στην τουαλέτα.
Πλένουμε το αυτοκίνητο με κουβά και όχι να αφήνουμε από το λάστιχο να τρέχει νερό συνέχεια .
Πλένουμε τα μπαλκόνια με κουβά και όχι με λάστιχο.
Δεν αφήνουμε τη βρύση να τρέχει συνεχώς, όταν πλένουμε τα πιάτα.
Φροντίζουμε να βάζουμε σε λειτουργία γεμάτα τα πλυντήρια των ρούχων και πιάτων.
Προτιμούμε το ντους, αντί να γεμίσουμε την μπανιέρα. Εξοικονομούμε με αυτό τον τρόπο μέχρι και 100 λίτρα νερού.
Δεν αφήνουμε τη βρύση να τρέχει συνεχώς, όταν βουρτσίζουμε τα δόντια ή όταν ξυρίζομαι.
Δεν αφήνουμε να τρέχουν οι βρύσες άσκοπα στα σχολεία , για να μη πούμε το ΝΕΡΟ – ΝΕΡΑΚΙ.
Ο Αριστοφάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 445 π.Χ. περίπου, και πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 380 π.Χ. Έζησε και μεγάλωσε στην Αθήνα , τα χρόνια που κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Περικλή . Ήταν γιος του Φιλίππου, γνήσιου Αθηναίου, από τον Δήμο Κυδαθηναίων κι έτσι θεωρείται κι αυτός ντόπιος. Για τη ζωή του, όμως, μόνο ελάχιστα μας είναι σήμερα γνωστά. Παντρεύτηκε νωρίς κι απέκτησε τρεις γιους, τον Φίλιππο, τον Νικόστρατο και τον Αραρότα.
Έλαβε συνολικά, 10 μεγάλα πρώτα βραβεία σε σχετικούς θεατρικούς διαγωνισμούς.
Από τα έργα του φαίνεται πως είχε εξαιρετική μόρφωση, γενική και ειδική. Εκτός από τη καθολική μόρφωση, που η Αθήνα του Περικλή έδινε στους νέους, γνώριζε άριστα τα έργα των προηγούμενων ποιητών και φρόντισε να τελειοποιηθεί στη σκηνική τέχνη. Ήτανε πνευματώδης, χιουμορίστας και με περίσσεια τόλμη καυτηρίαζε τους δημαγωγούς, τους σοφιστές και τον Δήμο Αθήνας.
Έργα του Αριστοφάνη:
Λυσιστράτη (411 π.Χ.),
Νεφέλαι (423 π.Χ.) ,
Αχαρνείς (425 π.Χ.),
Πλούτος (388 π.Χ.)
Ειρήνη (421 π.Χ.),
Θεσμοφοριάζουσαι (411 π.Χ.),
Εκκλησιάζουσαι (393-392 π.Χ.)
Όρνιθες (414 π.Χ.),
Βάτραχοι (406 π.Χ.),
Σφήκες (422 π.Χ.),
Ιππείς (424 π.Χ.)
Όρνιθες – Η υπόθεση της κωμωδίας
Κωμωδία του Αριστοφάνη που παρουσιάσθηκε το 414 π.Χ. στα Διονύσια, όπου πήρε και το δεύτερο βραβείο. Ο Αριστοφάνης έγραψε τους «Όρνιθες» απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Με το μεγάλο αυτό έργο, ο Αριστοφάνης βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα.
Η υπόθεση του έργου Δύο Αθηναίοι φίλοι, ο πονηρός Πεισθέταιρος και ο αγαθός Ευελπίδης, επιθυμούν να βρουν το πουλί Τσαλαπετεινό (που άλλοτε ήταν άνθρωπος, ο βασιλιάς Τηρέας) για να τον ρωτήσουν σε ποιά πόλη μπορεί κανείς να ζήσει ήσυχα, πλούσια και ειρηνικά. Στην εισαγωγή του έργου λοιπόν εμφανίζονται οι δύο φίλοι να πετούν μέσα από το δάσος ο ένας πάνω σε μια κουρούνα και ο άλλος σε μια καλιακούδα δηλώνοντας ότι μεταναστεύουν επειδή βαρέθηκαν τη δικομανία των Αθηναίων. Όταν πια βρίσκουν τον Τσαλαπετεινό, εκείνος τους απογοητεύει καθώς δεν έχει να προτείνει καμία πόλη που να τους αρέσει. Τότε όμως ο Πισέταιρος συλλαμβάνει την ιδέα να ιδρύσουν μαζί με τον Τσαλαπετεινό-Τηρέα την πόλη των πουλιών στους αιθέρες, στο μεσοδιάστημα δηλαδή μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των θεών. Ο Τσαλαπετεινός πείθεται και καλεί τα πουλιά για να τους ανακοινώσουν μαζί το σχέδιο του Πεισθέταιρου. Τα πουλιά εμφανίζονται αγριεμένα από την εισβολή των ανθρώπων και ετοιμάζονται να επιτεθούν στους εισβολείς. Για άλλη μια φορά όμως ο Πεισθέταιρος παίρνοντας το λόγο, φουσκώνει τα μυαλά των πουλιών και μαγεύει σταδιακά το ακροατήριό του. Στο τέλος πείθει τα πουλιά να ιδρύσουν τη Νεφελοκοκκυγία (= κατοικία των κούκων στα σύννεφα, την πόλη δηλαδή των πουλιών) με στόχο να αναδειχτούν σε ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι των θεών με τους ανθρώπους. Έτσι τα πουλιά χωρίζονται σε ομάδες εργασίας και ξεκινάει το χτίσιμο του τοίχους που θα περιβάλλει τη χώρα των πουλιών και θα εμποδίζει έτσι την τσίκνα από τις θυσίες των ανθρώπων να ανεβαίνει στους θεούς. Εν τω μεταξύ οι Θεοί αρχίζουν να πεινάνε και να ανησυχούν γιατί δεν φτάνει πια στους ουρανούς η τσίκνα των σφαχτών . Αρχικά στέλνουν την Ίριδα ως αγγελιοφόρο, την οποία όμως εκδιώκει βίαια ο Πεισθέταιρος. Έπειτα φτάνει αντιπροσωπεία των θεών για να διαπραγματευτεί την ελεύθερη διακίνηση της τσίκνας. Η αντιπροσωπεία απαρτίζεται από τον διπλωμάτη Ποσειδώνα, τον φοβερό φαγά Ηρακλή και τον αγροίκο Τριβαλλό, που είναι εκπρόσωπος των βαρβαρικών θεών. Οι διαπραγματεύσεις – οι οποίες διεξάγονται δίπλα από ένα σφαχτό που ψήνεται- καταλήγουν, πάντα σύμφωνα με τις συμβουλές του Προμηθέα, στο γάμο της όμορφης νεαρής θεάς Βασίλειας με τον Πεισθέταιρο. Έτσι το έργο τελειώνει με τον γάμο του Πισθέταιρου και της ουράνιας θεάς.
Περιηγηθείτε τώρα σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα, στο διαδικτυακό τόπο «Αρχαίο Θέατρο στον κύκλο του χρόνου » που σχεδιάστηκε από τη Διεύθυνση Μουσείων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού , με στόχο την ανάδειξη του θεάτρου στην αρχαιότητα και σήμερα :
Ένα μικρό ποντικάκι, ο Ρωµαίος, ζει µε τους γονείς του, τον Όµηρο και τη Λαβίνια, δίπλα στησκηνή ενός θεάτρου. Παρ’ όλα αυτά ποτέ του δεν έχει παρακολουθήσει µια αληθινή θεατρική παράσταση. Οι γονείς του, του λένε να κάνει υποµονή µέχρι τη µέρα των γενεθλίων του, γιατί του ετοιµάζουν µια έκπληξη. Ο Ρωµαίος είναι ανυπόµονος και περιµένει πώς και πώς να ξηµερώσει αυτή η μέρα. Ο ∆ιευθυντής Σκηνής, το Τρίτο Κουδούνι, το Φως, οΣκηνοθέτης, τα Σκηνικά, τα Κοστούµια θα ξεναγήσουν το µικρό ποντικάκι στο µαγικό κόσµο του θεάτρου. Θα µάθει πολλά, αλλά και θα παρακολουθήσει τις πρόβες από το έργο του Σαίξπηρ «Ρωµαίος και Ιουλιέττα». Στο υπόγειο της σκηνής θα στήσει τη δική του θεατρική παράσταση για να κερδίσει την καρδιά της όµορφης ποντικίνας Ιουλίας, της δικής του Ιουλιέττας, σώζοντάς την από τον απαίσιο Αρχιχοντρό που θέλει να την παντρευτεί. Η αγάπη και το δίκιο θα θριαµβεύσουν και ο Ρωµαίος θα ζήσει την ιστορία του ανατρέποντας το τραγικό τέλος της ιστορίας τουΣαίξπηρ. Θα µείνει µαζί µε την Ιουλιέττα του και θα γεµίσουν το θέατρο ποντικάκια.
πηγή : https://www.patakis.gr/files/18451.pdf
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ .
Τους στίχους έγραψε η ίδια η συγγραφέας Μαρία Παπαγιάννη και τη μουσική ο Θάνος Μικρούτσικος για τη θεατρική παράσταση.
«Γεια σου κύριε μενεξέ» ή «Το τραγούδι του κοριτσιού»
Δύο συ και τρία γω πράσινο πεντόβολο μπαίνω μέσα στον μπαξέ γεια σου κύριε μενεξέ.
Σιντριβάνι και νερό και χαμένο μου όνειρο.
Τζίτζιρας τζιτζίρισε
το ροδάνι γύρισε.
Χοπ αν κάνω δεξιά πέφτω πάνω στη ροδιά. Χοπ αν κάνω αριστερά πάνω στη βατομουριά.
Το ‘να χέρι μου κρατεί μέλισσα θεόρατη τ’ άλλο στον αέρα πιάνει πεταλούδα που δαγκάνει.
Το τραγούδι του κοριτσιού , είναι ένα απόσπασμα από τη γνωστότερη ποιητική συλλογή του Οδ.Ελύτη “Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας (1971)”. Ο ποιητής μας μιλάει για ένα κοριτσάκι που ζει στιγμές χαράς και ευτυχίας μέσα στη φύση, όπου όλα τα στοιχεία αποκτούν μαγικές ιδιότητες και υπερφυσικές διαστάσεις.
Ακούστε τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική του Δ.Λάγιου.
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ:
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911-1996)
Το πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας Αλεπουδέλης. Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης πριν από ενενήντα δύο χρόνια, από Mυτιληνιούς γονείς. Ήταν το έκτο και τελευταίο παιδί της Mαρίας και του Παναγιώτη Aλεπουδέλλη, μιας οικογενείας πλουσίων αστών της γνωστής σαπωνοποιίας, αλλά η καταγωγή του ήταν από την Λέσβο. Το 1914 η οικογένεια Αλεπουδέλη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Hταν τριών χρόνων όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Aθήνα, στο σπίτι της οδού Σόλωνος 98β όπου έγραψε και τα πρώτα του ποιήματα.
Ο μικρός Οδυσσέας φοιτά εφτά χρόνια στο ιδιωτικό σχολείο του Δ. N. Mακρή με καθηγητές τους: I. M. Παναγιωτοπούλο, Γ. Aποστολάκη και I. Θ. Kακριδή. Ο θάνατος της αδελφής του Mυρσίνης (1918) που επέβαλε στο σπίτι ένα πολύχρονο οδυνηρό πένθος και η Γερμανίδα γκουβερνάντα Aννα Kέλερ που συνδέθηκε μαζί του στα δύσκολα χρόνια του πένθους ασκώντας μεγάλη επίδραση στην προσωπικότητά του. Aπό το 1924 (φοιτά στο Γυμνάσιο Aρρένων Aθηνών) αρχίζει να συνεργάζεται με διάφορα ψευδώνυμα στη « Διάπλαση των Παίδων ». Tο 1925 πεθαίνει ο πατέρας του και ο μικρός Οδυσσέας περνά από τα παιδικά βιβλία στη νεοελληνική λογοτεχνία. Eπισκέπτεται την Tήνο, τη Σαντορίνη, κάνει εξορμήσεις στα βουνά της Aττικής. Eχει αρχίσει να γίνεται τακτικός θαμώνας του βιβλιοπωλείου Δ. Kόντε και να συνθέτει ένα μικρό χειρόγραφο περιοδικό, το «Iξός». Στα Γράμματα ο Ελύτης εμφανίστηκε το 1935, δημοσιεύοντας ποιήματά του στο περιοδικό “Τα Νέα Γράμματα”. Κατά την ιταλική επίθεση το 1940 κατά της Ελλάδας στρατολογήθηκε και πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας. Στην κατεχόμενη Αθήνα έγραψε τον «Ήλιο τον πρώτο» και τα πρώτα σημαντικά πεζά του.Από το 1948 ως το 1951 πραγματοποίησε διάφορα ταξίδια στη δυτική Ευρώπη.
Το 1969 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου έγραψε τα ποιήματα Το φωτόδεντρο, Το μονόγραμμα, Ο ήλιος ο ηλιάτορας, Τα ρω του έρωτα. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1971. Την περίοδο αυτή και ως την βράβευσή του το 1979 από τη Σουηδική Ακαδημία με το Βραβείο Νόμπελ, έγραψε πεζά κείμενα για το Θεόφιλο (Ο ζωγράφος Θεόφιλος, 1973), τον Παπαδιαμάντη (Η μαγεία του Παπαδιαμάντη, 1974), τον Εμπειρίκο (Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979) και το “σκηνικό ποίημα” Η Μαρία Νεφέλη (1978). Πριν και ύστερα από το διεθνές βραβείο, ανακηρύχτηκε διδάκτορας από διάφορα πανεπιστήμια, όπως της Θεσσαλονίκης (1975), του Παρισιού (Σορβόννη, 1980) και του Λονδίνου (1981). Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από τους Μ. Χατζιδάκη, Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο κ.ά. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά, και σε άλλες γλώσσες.
Αν ο Ελύτης δεν ήταν ποιητής, θα ήταν σίγουρα ζωγράφος ή άλλου είδους εικαστικός καλλιτέχνης. Ο Ελύτης αγαπούσε πολύ τη ζωγραφική και το κολάζ. Ο ίδιος θεωρούσε τα κολάζ του ως μια ακόμη έκφραση του λυρικού του λόγου. Πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996, σε ηλικία 85 ετών.
Ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι, αποδίδει στον Έλληνα πρωθυπουργό Ι. Μεταξά ένα αλαζονικό τηλεγράφημα που μιλούσε για «άνευ όρων» υποταγή της χώρας μας στους Ιταλούς, ενώ οι ιταλικές μεραρχίες αφού προηγουμένως είχαν καταλάβει το αλβανικό έδαφος, ήταν ήδη παραταγμένες κατά μήκος των ελληνικών συνόρων και περίμεναν ετοιμοπόλεμες το σύνθημα. Ο ελληνικός λαός όμως απάντησε λιτά κι αγέρωχα με μια μονάχα λέξη: «ΟΧΙ»
ΟΧΙ, όπως «Μολών Λαβέ».
ΟΧΙ, όπως «Ελευθερία ή Θάνατος»
ΟΧΙ, όπως προστάζει η περηφάνια, η λεβεντιά, η ιστορία μας.
Ημερολόγιον από τον πόλεμον του 1940
Η πορεία προς το μέτωπο
Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές, εκατοβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως τόχει συνήθειό του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μάς θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους -ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση.
Καθόμασταν εκεί, δίπλα στ’ απομεινάρια της παγωμένης χτεσινής φωτιάς και περιμέναμε ν’ ακούσουμε το σάλπισμα. […] Το κρύο ήταν φοβερό, αφάνταστο. Από το κρύο αυτές τις ώρες σού πονούσε κυριολεκτικά η ψυχή και σου ‘ρχόταν, σα μωρό, να μπήξεις τα κλάματα, έτσι χωρίς να ξέρεις κι εσύ τι ζητάς και τι θα βγάλεις μ’ αυτό. Απ’ το περιορισμένο του χώρου δεν μπορούσες να κάνεις δυο βήματα και καθόσουν εκεί ακίνητος, ξυλιασμένος, έτσι σα να ‘χει παγώσει κι αυτό το ίδιο το μυαλό σου, χτυπώντας μόνο από καιρό σε καιρό το ‘να σου χέρι με τ’ άλλο, έτσι σαν στο στίχο της απελπισίας του Σολωμού. Αν πεις πια για τα πόδια σου εκείνα δεν ήξερες αν τά ‘χεις πια.
(Γ. Μπεράτης, Το πλατύ ποτάμι, Αθήνα, Ερμής, 1992, σ. 145)
Δείτε ένα βίντεο με το χρονικό του Ελληνοιταλικού πολέμου και τα χρόνια της γερμανικής κατοχής .
Ο Σεπτέμβρης είναι αγόρι
κι έχει ολόχρυσο καπέλο
και χρυσό το πανωφόρι.Τα παπούτσια του είναι φύλλα, που ’χουν πέσει απ’ τα πλατάνια και τα μάγουλά του μήλα.Κρατάει σάκα από νερό κι έχει μέσα τα βιβλία από σύννεφο κι αφρό.Με του ανέμου τα ποδάρια τρέχει δίχως να τον βλέπεις. Στων βημάτων του τα χνάρια
διαμαντάκια θε να βρεις,
σταγονίτσες, σταγονίτσες
μιας ολόχρυσης βροχής.Ο Σεπτέμβρης είναι αγόρι, κατεβαίνει από τα δάση, κατεβαίνει από τα όρη.Κι έρχεται για να χτυπήσει μια πελώρια καμπάνα, το σχολειό για να αρχινήσει.Ο Σεπτέμβρης πάντα, δες, έχει όλα τα παιδάκια φίλους και συμμαθητές.
Ρένα Καρθαίου, Στα μονοπάτια του ήλιου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2002
Ποίημα είναι μια λογοτεχνική σύνθεση με ρυθμό και προσεγμένη έκφραση.
Κάθε ποίημα αποτελείται από στίχους που συνήθως φτιάχνουν μικρές ομάδες που λέγονται στροφές. Το ποιήμα έχει 8 στροφές .
Στο ποίημά μας έχουμε και ομοιοκαταηξία, ομοιοκαταληκτούν ο πρώτος με τον τρίτο στίχο. Αυτού του είδους η ομοιοκαταληξία λέγεται πλεκτή.
Ο Σεπτέμβρης είναι αγόρι κι έχει ολόχρυσο καπέλο και χρυσό το πανωφόρι.Με του ανέμου τα ποδάρια τρέχει δίχως να τον βλέπεις. Στων βημάτων του τα χνάρια
ΘΥΜΑΜΑΙ !
ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ! ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ !
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Ο Τρύφωνας, ο παπαγάλος, είναι ο ήρωας του βιβλίου “Τρύπωνας ο φαφαγάλος” της Άννας Κωσταλλά. Αυτός ο παπαγάλος μιλάει αλλά μπερδεύει το πι με το φι. Διαβάστε τις ευφάνταστες ιστορίες που έγραψαν τα παιδιά της Δ΄τάξης , εμπνευσμένα από το απόσπασμα του βιβλίου , με νέες περιπέπειες του παπαγάλου ! 
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού , η Δ΄τάξη συμμετείχε στο πρόγραμμα “ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ…ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ… ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ” , που διοργάνωσε η υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων Πέλλας , η κ. Φράγκου Μπέττυ .
Στις 19 Μαρτίου 2024 , επισκεφτήκαμε το Παρθεναγωγείο , όπου σε συνεργασία με άλλες τάξεις από το 1ο και το 8ο Δημοτικό Σχολείο , συζητήσαμε , ανταλλάξαμε ιδέες για το νερό και τη χρησιμότητά του . Στη συνέχεια γράψαμε τα δικά μας συνθήματα – μηνύματα για το νερό και ετοιμάσαμε μια ομαδική αφίσα με τίτλο ” υδάτινες σκέψεις” . Αφού ολοκληρώθηκε η δράση , όλοι μαζί και με τον Αντιδήμαρχο Παιδείας κ. Τρυψιάνη Ευάγγελο , επισκεφτήκαμε το Δημαρχείο .
Εκεί μας υποδέχτηκε θερμά ο Δήμαρχος της πόλης μας και καθίσαμε στις θέσεις του δημοτικού συμβουλίου . Ο Δήμαρχος μας μίλησε για τη σημασία του νερού στην περιοχή μας και στη συνέχεια έδωσε το λόγο σε μας . Κάθε τάξη έκανε τις προτάσεις του για το νερό . Εμείς πρώτα δείξαμε τις αφίσες που είχαμε ετοιμάσει . Την πρώτη αφίσα “Η νεράιδα του ποταμού Εδεσσαίου” , την παρουσίασαν οι μαθήτριες Δήμητρα , Μαγδαληνή και Σοφία . Τη δεύτερη αφίσα “Οι συμβουλές του Σταγονούλη” την παρουσίασαν οι μαθητές Ραφαήλ, Μαρία και Μαρίνα . 
Ο Αριστοφάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 445 π.Χ. περίπου, και πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 380 π.Χ. Έζησε και μεγάλωσε στην Αθήνα , τα χρόνια που κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Περικλή . Ήταν γιος του Φιλίππου, γνήσιου Αθηναίου, από τον Δήμο Κυδαθηναίων κι έτσι θεωρείται κι αυτός ντόπιος. Για τη ζωή του, όμως, μόνο ελάχιστα μας είναι σήμερα γνωστά. Παντρεύτηκε νωρίς κι απέκτησε τρεις γιους, τον Φίλιππο, τον Νικόστρατο και τον Αραρότα. 
