Μήνας: Δεκέμβριος 2022

Την εποχή των ηρώων και των μύθων, ο βασιλιάς της Ιωλκού, ο Αίσονας, έφτασε μια σκοτεινή νύχτα στο βουνό Πήλιο μαζί με το μικρό του γιο, τον Ιάσονα. Ο αδερφός του, ο Πελίας, είχε αρπάξει το θρόνο του κι ο Αίσονας, επειδή φοβόταν για τη ζωή του γιου του, τον έφερε κρυφά στο Πήλιο στη σπηλιά του Κένταυρου Χείρωνα.

Ο Ιάσονας μεγάλωσε κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα κι έγινε ένα πολύ έξυπνο και δυνατό παλικάρι. Όταν έγινε είκοσι χρονών, αποφάσισε να γυρίσει στην Ιωλκό, για να πάρει πίσω από τον Πελία το θρόνο του πατέρα του. Πηγαίνοντας προς την Ιωλκό, στην όχθη ενός ποταμού, συνάντησε μια γριούλα που τον παρακάλεσε να την περάσει απέναντι. Ήταν η θεά Ήρα μεταμορφωµένη, που ήθελε να δοκιµάσει την καλοσύνη του.

Πρόθυμα ο Ιάσονας την πήρε στους ώµους του. Προσπαθώντας όµως να περάσει το ποτάμι έχασε το ένα του σανδάλι κι έφτασε στην πόλη μονοσάνδαλος.
Ο θείος του όµως, ο Πελίας, είχε πάρει χρησμό από το µαντείο των Δελφών που του έλεγε: «να φοβάσαι το µονοσάνδαλο»!

Όταν λοιπόν είδε το παλικάρι με το ένα σανδάλι, κατάλαβε αµέσως ποιος ήταν και ταράχτηκε πολύ. Κι όταν ο Ιάσονας του ζήτησε το θρόνο του πατέρα του, του είπε ότι θα του τον έδινε, αν του έφερνε από την Κολχίδα το χρυσόµαλλο δέρας.

Ο Ιάσονας δέχτηκε κι αμέσως παρήγγειλε στον Άργο, που ήταν περίφηµος τεχνίτης, να του φτιάξει ένα γερό καράβι µε πενήντα κουπιά. Η Ήρα βοήθησε να φέρουν κορµούς πεύκων από το Πήλιο και µε τη βοήθεια της Αθηνάς ο Άργος έφτιαξε ένα πολύ γερό καράβι.

Η ίδια η Αθηνά κάρφωσε στην πλώρη του ένα κομμάτι ξύλο από την ιερή βελανιδιά του Δία στη Δωδώνη, που είχε ανθρώπινη μιλιά και προφήτευε το μέλλον.

Το καράβι ονομάστηκε Αργώ.

Τον Ιάσονα ήρθαν να βοηθήσουν πενήντα ακόµη ήρωες απ’ όλη την Ελλάδα. Ανάµεσά τους ήταν ο Ηρακλής, ο Θησέας και ο περίφηµος µουσικός, ο Ορφέας. Όλοι αυτοί ονοµάστηκαν Αργοναύτες.

Ταξιδεύοντας για την Κολχίδα, οι Αργοναύτες σταμάτησαν στη Θράκη.

Εκεί συνάντησαν το μάντη Φινέα, που τους φανέρωσε ότι θα συναντούσαν στο ταξίδι τους τις Συμπληγάδες πέτρες και τους συμβούλεψε, πριν περάσουν ανάμεσά τους, ν’ αφήσουν πρώτα ένα περιστέρι να περάσει. Αν περνούσε το περιστέρι, θα περνούσε και η Αργώ.

ΔΕΙΤΕ 2 ΒΙΝΤΕΟ : ΕΔΩ ΚΑΙ  ΕΔΩ . 

1. Ο Φρίξος, η Έλλη και το χρυσόμαλλο δέρας

Στον Ορχοµενό της Βοιωτίας ζούσε κάποτε ο βασιλιάς Αθάµας με τη γυναίκα του τη Νεφέλη και τα δυο τους παιδιά, το Φρίξο και την Έλλη.

Η Νεφέλη όµως πέθανε και ο Αθάµας παντρεύτηκε µια άλλη γυναίκα, την Ινώ.
Η Ινώ μισούσε θανάσιµα το Φρίξο και την Έλλη. Γι’ αυτό κάλεσε τις γυναίκες του Ορχομενού και τις έπεισε να ψήσουν το σιτάρι που θα έσπερναν οι άνδρες τους, γιατί τάχα έτσι θα είχαν καλύτερη σοδειά. Το ψημένο όµως σιτάρι δε φύτρωσε καθόλου και οι κάτοικοι του Ορχομενού εκείνη τη χρονιά πεινούσαν.

Ανήσυχος ο βασιλιάς έστειλε ανθρώπους στο μαντείο των ∆ελφών να ρωτήσουν γιατί δε φύτρωσε το σιτάρι. Η Ινώ όμως πλήρωσε τους απεσταλµένους του βασιλιά και τους έπεισε να πουν ψέµατα στον Αθάμα. Του είπαν λοιπόν πως ο χρησμός που τους έδωσε η Πυθία έλεγε ότι, για να ξανακαρπίσει η γη του Ορχοµενού, ο βασιλιάς έπρεπε να θυσιάσει στο βωµό του Δία το γιο του, το Φρίξο.

Ο Αθάµας αποφάσισε να υπακούσει και να θυσιάσει το παιδί του. Όταν όµως έβαλαν το Φρίξο πάνω στο βωµό, η µητέρα του, η Νεφέλη, έστειλε ένα χρυσόµαλλο κριάρι, που πήρε στη ράχη του το Φρίξο και την Έλλη και πέταξε µακριά προς την Ανατολή.

Το κριάρι πέρασε πετώντας πάνω από το Αιγαίο. Όταν όµως περνούσε τη στενή θάλασσα ανάµεσα στη Θράκη και στη Μικρά Ασία, η Έλλη ζαλίστηκε, έπεσε και πνίγηκε. Από τότε η θάλασσα αυτή ονομάστηκε Ελλήσποντος.

Λυπηµένος ο Φρίξος συνέχισε το ταξίδι του, ώσπου έφτασε στην Κολχίδα. Εκεί θυσίασε το κριάρι στο Δία και το χρυσόµαλλο δέρµα του, ή δέρας, όπως λεγόταν, το χάρισε στο βασιλιά της Κολχίδας, τον Αιήτη, που τον φιλοξενούσε. Εκείνος το κρέµασε σε μια βελανιδιά, στο δάσος του θεού Άρη κι έβαλε έναν ακοίμητο δράκο να το φυλάει!

ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ  ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ  ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ  

Ο μύθος του Δαίδαλου και του Ίκαρου

Ο Δαίδαλος ήταν ένας διάσημος αρχιτέκτονας και γλύπτης (δηλαδή έφτιαχνε αγάλματα) στην αρχαία Ελλάδα. Έμενε στην Αθήνα μαζί με τον γιο του, τον Ίκαρο. Το εργαστήρι του Δαίδαλου ήταν σπουδαίο. Τα αγάλματα που έφτιαχνε έμοιαζαν ζωντανά, έτοιμα να κινηθούν. Έφτιαχνε επίσης παράξενα κτίρια, πλοία, σπαθιά για τους στρατιώτες κι άλλες εφευρέσεις.

Οι άνθρωποι τον αγαπούσαν γιατί τους βοηθούσε!

Ο βασιλιάς της Κρήτης, Μίνωας, ζήτησε από τον Δαίδαλο να φτιάξει ένα κτίριο για να φυλακίσει τον Μινώταυρο, ένα επικίνδυνο πλάσμα, που ήταν μισός άνθρωπος – μισός ταύρος.
Ο Δαίδαλος έφτιαξε έτσι τον «λαβύρινθο», ένα κτίριο με εκατοντάδες διαδρόμους και περάσματα, όπου αν έμπαινες, χανόσουν και πολύ δύσκολα έβρισκες ξανά την έξοδο.

Ο βασιλιάς Μίνωας,για να τον ευχαριστήσει, τον προσκάλεσε να μείνει στο παλάτι του, μαζί με τον γιο του, Ίκαρο.Όταν κάποτε ο Θησέας έφτασε στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο μέσα στον λαβύρινθο, η κόρη του βασιλιά Μίνωα, η Αριάδνη, τον αγάπησε. Πήγε έτσι στον Δαίδαλο και τον παρακάλεσε να της πει το μυστικό για να μπορέσει ο Θησέας να βγει εύκολα από τον λαβύρινθο.

Ο Δαίδαλος είπε στην Αριάδνη να δώσει στον Θησέα ένα κουβάρι νήμα (κλωστή), ώστε να το ξετυλίγει σιγά σιγά, και αφού σκοτώσει τον Μινώταυρο, να ακολουθήσει το νήμα προς την έξοδο και να επιστρέψει κοντά της. Έτσι κι έγινε. Κι όταν ο Θησέας βγήκε έξω από τον λαβύρινθο, πήρε την Αριάδνη κι έφυγαν μαζί κρυφά για να πάνε στην Αθήνα.
Μόλις ο βασιλιάς Μίνωας κατάλαβε πως ο Δαίδαλος, βοήθησε τη βασιλοπούλα Αριάδνη να σώσει τον Θησέα και να φύγει μαζί του στην Αθήνα, θύμωσε. Αμέσως, φυλάκισε τον Δαίδαλο και τον γιο του Ίκαρο, μέσα στον λαβύρινθο. Παρόλο που ο Δαίδαλος κατασκεύασε ο ίδιος τον λαβύρινθο, δεν μπορούσε να βρει την έξοδο!

Παρατηρώντας όμως για μέρες τα πουλιά που πετούσαν στον ουρανό, είχε την ιδέα να φτιάξει φτερά, ώστε να πετάξουν κι αυτοί μακριά από τον λαβύρινθο. Μαζί με τον Ίκαρο, άρχισαν να μαζεύουν τα πούπουλα που έριχναν τα πουλιά. Χρησιμοποιώντας κερί, μετά από πολύ καιρό, κατάφερε να φτιάξει φτερά για τον ίδιο και για τον Ίκαρο!

Ο Δαίδαλος έδειξε στον Ίκαρο πώς να τα χρησιμοποιεί. Του είπε να μην πετάει πολύ ψηλά, γιατί ο ήλιος θα λιώσει το κερί, αλλά ούτε και πολύ χαμηλά, γιατί το νερό της θάλασσας θα χαλάσει τα φτερά. Να πετάει κάπου στη μέση. Φόρεσαν τα φτερά κι άρχισαν να πετάνε μακριά από τον λαβύρινθο.
Στην αρχή ο Ίκαρος φοβόταν, όμως μετά άρχισε να κινεί τα φτερά του δυνατά και να πετάει πιο ψηλά. Ο πατέρας του τον προειδοποιούσε να πετάει προσεκτικά, δίπλα του.
Η χαρά όμως του Ίκαρου που πετούσε ελεύθερος σαν πουλί,τον έκανε να ξεχάσει τις συμβουλές του πατέρα του.

Πετούσε όλο και πιο ψηλά σαν να ήταν ο βασιλιάς του ουρανού. Ήθελε να πετάξει πιο ψηλά κι από τα πουλιά!
Κάποια στιγμή, καθώς ανέβαινε όλο και πιο κοντά στον ήλιο,το κερί έλιωσε και τα φτερά του καταστράφηκαν. ΟΊκαρος έπεσε στην θάλασσα και χάθηκε.

Ο Δαίδαλος, κλαίγοντας για τον θάνατο του γιου του, μόλις έφτασε σ’ ένα νησί, έβγαλε τα φτερά και δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ ξανά. Το νησί πήρε από τότε το όνομα «Ικαρία» από τον Ίκαρο, και η θάλασσα ονομάστηκε «Ικάριο Πέλαγος».

Από τον μύθο αυτό, μαθαίνουμε ότι όποιος επιθυμεί με εγωισμό να ξεπεράσει όλους τους άλλους, στο τέλος μπορεί να πάθει κακό. Μαθαίνουμε ν’ ακούμε προσεκτικά  τις συμβουλές αυτών που μας αγαπούν και να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό στον εαυτό μας.

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ :  ΕΔΩ

Μερικά χρόνια πριν φτάσει ο Θησέας στην Αθήνα, οι Αθηναίοι γιόρταζαν για να τιµήσουν την Αθηνά κι έκαναν αγώνες. Στους αγώνες πήρε µέρος κι ο γιος του Μίνωα, του βασιλιά της Κρήτης. Νίκησε σ’ όλα τ’ αγωνίσµατα και γι’ αυτό κάποιοι Αθηναίοι από τη ζήλια τους τον σκότωσαν. Ο Μίνωας ήρθε µε πολλά καράβια και πολιόρκησε την Αθήνα.

Νίκησε τους Αθηναίους και τους ανάγκασε να του πληρώνουν φόρο. Κάθε χρόνο έπρεπε να του στέλνουν επτά νέες κι επτά νέους για να τους τρώει ο Μινώταυρος.
Ο Μινώταυρος ήταν ένα τέρας µε κεφάλι ταύρου και σώµα ανθρώπινο.

Ζούσε κλεισµένος στο λαβύρινθο, στο υπόγειο του παλατιού του Μίνωα, που τον είχε φτιάξει ο Αθηναίος Δαίδαλος. Είχε τόσους πολλούς διαδρόµους και δωµάτια, που κανένας ποτέ δεν είχε καταφέρει να βγει από εκεί.

Όταν έφτασε ο Θησέας στην Αθήνα, για τρίτη χρονιά οι Αθηναίοι έπρεπε να στείλουν τα παιδιά τους στην Κρήτη και σε όλη την πόλη ακούγονταν θρήνοι και κλάµατα. Ο Θησέας αποφάσισε να πάει κι εκείνος µαζί τους για να σκοτώσει το Μινώταυρο.

Στο λιµάνι του Φαλήρου τούς αποχαιρέτησαν όλοι κλαίγοντας. Έβαλαν στο καράβι µαύρα πανιά κι ο βασιλιάς Αιγέας τους παρακάλεσε, αν γύριζαν ζωντανοί, να βάλουν πανιά άσπρα.
Το καράβι έφτασε στην Κρήτη. Εκεί ο Θησέας γνώρισε την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη. 

Θαµπωµένη η νέα από την οµορφιά του Θησέα θέλησε να τον βοηθήσει. Γι’ αυτό του έδωσε ένα κουβάρι νήµα, το µίτο, και τον συµβούλεψε να δέσει την άκρη του στην είσοδο του λαβύρινθου και να το ξετυλίγει.

Ο Θησέας µπήκε µε θάρρος στο λαβύρινθο κι έψαχνε το Μινώταυρο, ξετυλίγοντας το κουβάρι. Κάποια στιγµή άκουσε το άγριο µουγκρητό του. Όταν συναντήθηκαν, πάλεψαν σκληρά.

Ο Θησέας σκότωσε το φοβερό τέρας µε το σπαθί του και βγήκε απ’ το λαβύρινθο µαζεύοντας  το νήμα . 

Στην είσοδο τον υποδέχτηκαν οι νέοι της Αθήνας µε δάκρυα χαράς και ανακούφιση.

ΔΕΙΤΕ 1 ΒΙΝΤΕΟ:  ΕΔΩ 

Ο βασιλιάς της Αθήνας, ο Αιγέας, γυρνώντας κάποτε από το µαντείο των ∆ελφών, πέρασε από την Τροιζήνα. Εκεί γνώρισε την Αίθρα, την κόρη του βασιλιά Πιτθέα. Από αυτούς τους δυο γεννήθηκε ο Θησέας. Ενώ η Αίθρα ήταν ακόµη έγκυος, ο Αιγέας χρειάστηκε να γυρίσει στην Αθήνα. Πριν φύγει, έκρυψε το σπαθί και τα χρυσά σανδάλια του κάτω από ένα βράχο, δίπλα στο ναό του Δία και της είπε: «Αν το παιδί που θα γεννήσεις είναι αγόρι, όταν θα µεγαλώσει και θα µπορέσει να σηκώσει το βράχο, να πάρει το σπαθί και τα σανδάλια µου και να έρθει στην Αθήνα».

Όταν ο Θησέας µεγάλωσε, η Αίθρα τού έδειξε το βράχο, εκείνος τον σήκωσε, πήρε τα δώρα του πατέρα του κι έφυγε για την Αθήνα. Δεν θέλησε να πάει µε καράβι. Προτίµησε το δρόµο της στεριάς που ήταν γεµάτος κινδύνους.

Ξεπέρασε όλους τους κινδύνους που συνάντησε, νίκησε πολλούς κακοποιούς, ληστές και άγρια ζώα που τροµοκρατούσαν και σκότωναν ανθρώπους. Οι άνθρωποι µπορούσαν να ταξιδεύουν πια ελεύθερα.

Έφτασε τέλος στην Αθήνα όπου ο Αιγέας, βλέποντας το σπαθί και τα σανδάλια του, τον γνώρισε αµέσως και τον υποδέχτηκε µε χαρά και ανακούφιση.

Κοντά στην Επίδαυρο, νίκησε το ληστή Περιφήτη, που σκότωνε τους περαστικούς µε ένα σιδερένιο ρόπαλο.

Στον Ισθµό της Κορίνθου σκότωσε τον Σίνη, που λύγιζε τις κορυφές δυο πεύκων, έδενε πάνω τους διαβάτες, άφηνε µετά τα πεύκα ελεύθερα κι οι άνθρωποι γίνονταν δυο κοµµάτια.

Προχωρώντας έφτασε στις Σκιρωνίδες πέτρες. Εκεί ο Σκίρωνας, αφού λήστευε τους περαστικούς, τους ανάγκαζε να του πλένουν τα πόδια. Μόλις όµως εκείνοι έσκυβαν µπροστά του, µε µια δυνατή κλωτσιά τους γκρέµιζε απ’ τα βράχια κι έπεφταν στη θάλασσα. Εκεί τους έτρωγε µια τεράστια χελώνα. Ο Θησέας τον νίκησε και τον έριξε στη θάλασσα. Το µέρος αυτό σήµερα λέγεται Κακιά Σκάλα.

Μετά σκότωσε τον Προκρούστη. Αυτός ξάπλωνε τους περαστικούς πάνω σ’ ένα κρεβάτι σιδερένιο. Αν κάποιος ήταν πιο µακρύς, του έκοβε τα πόδια. Αν ήταν πιο κοντός, του τραβούσε τα πόδια ώσπου ξεκολλούσαν. Ο Θησέας τον ξάπλωσε στο σιδερένιο κρεβάτι κι επειδή ήταν πιο µακρύς του έκοψε το κεφάλι.