και ανάμεσά μας ήταν πάντα κάτι πράματα
σε τι καιρούς εφτάσαμε αδερφέ
ανάμεσά μας ήταν πάντα κάτι πράματα
που δεν μπορούσαμε να τα μιλήσομε.
Κύματα μας τα φέρνανε κύματα μας τα παίρνανε τα όνει-
ρά μας,
πεστε μου, σε όλα τούτα εμείς τι να κάνομε,
εμείς είμαστε γυναίκες.
Πέστε μου τι μπορούσαμε εμείς να κάνομε, κι όταν νομί-
ζαμε ότι είμαστε πουλιά,
αλλά εμείς είμαστε γυναίκες.
για μας τα χρόνια δεν περνούσανε, ήταν πάντα καλο-
καίρι,
δεν αγοράζαμε παπούτσια για να μπορούμε να σου πούμε
σ’ αγαπώ,
όταν δεν είχαμε αληθινά – τίποτα εμείς! βγάζαμε ψεύτι-
κα γαρύφαλλα στο παράθυρο
κι ας ήθελε μας είχαν ξεφυτρώσει αγκάθια
ωσάν αγριόγατοι ανάμεσα από τα μεριά – τίποτα! –
εμείς σας αγαπούσαμε.
Σούρουπο εγκαταλείπαμε τις κλινικές και τα παιδιά μας
τότε πια να μη μας γνωρίζουνε,
εμείς, τι άλλο θέλατε από μας
εμείς είμαστε γυναίκες –
πολύ μας πικράνατε.
Μ. Αξιώτη
Σύμπτωση
Αφήστε μια απάντηση