Άνθρωποι με χρόνια τάση προς τη μοναξιά μπορεί να θεωρήσουν μερικώς υπεύθυνα τα γονίδιά τους για αυτήν, υποδεικνύει μεγάλη ανάλυση.
Τα ευρήματα προέρχονται από μελέτη σε 11.000 άντρες και γυναίκες 50 ετών και άνω.
Εστιάζοντας στη δια βίου μοναξιά, οι ερευνητές έκαναν στους συμμετέχοντες 3 βασικές ερωτήσεις: Πόσο συχνά αισθάνονταν την έλλειψη συντροφιάς, πόσο συχνά ένιωθαν ότι αφέθηκαν απέξω και πόσο συχνά ένιωθαν απομονωμένοι από τους άλλους.
Οι ερευνητές μελέτησαν το γενετικό υπόβαθρο κάθε συμμετέχοντος. Κατέληξαν ότι 14% έως 27% της δια βίου τάσης προς τη μοναξιά μπορεί να αποδοθεί σε κληρονομικά χαρακτηριστικά.
Ο ερευνητής Abraham Palmer, του University of California, δήλωσε ότι σε δυο ανθρώπους με τον ίδιο αριθμό στενών φίλων και οικογένειας ,ο ένας μπορεί να δει την κοινωνική του δομή επαρκή, ενώ ο άλλος όχι. Και αυτό εννοούμε με τον όρο ‘’γενετική προδιάθεση στη μοναξιά’’.
Οι ερευνητές παρατήρησαν επίσης ότι το να είναι κάποιος μόνος τείνει να συνδυάζεται με το να είναι χρονίως νευρωτικός και με κατάθλιψη.
Παρόλα αυτά, οι ερευνητές σημείωσαν ότι τα ευρήματα υποδεικνύουν πως η χρόνια μοναξιά οφείλεται περισσότερο στο περιβάλλον στο οποίο ζει κάποιος παρά στη φύση, επειδή τα γονίδια φαίνεται πως ευθύνονται για μόνο περίπου το ένα τέταρτο ή λιγότερο του αισθήματος χρόνιας μοναξιάς.
Μένει να αποδειχτεί αν οι ερευνητές μπορούν πράγματι να εντοπίσουν συγκεκριμένο γενετικό προγνωστικό παράγοντα χρόνιας μοναξιάς, προσπάθεια που γίνεται.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Neuropsychopharmacology.
Πηγές: Neuropsychopharmacology.
