Η κρίση, οι πολιτικοί και εμείς
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
«Αν θέλεις να κάνεις πλούσιο έναν άνθρωπο μην του δίνεις χρήματα, αλλά να του αφαιρείς επιθυμίες»
Επίκουρος
Εχει περισσέψει αυτόν τον καιρό η θυσία υπέρ πατρίδος.
Η φιλοπατρία χτύπησε κόκκινο, όπως επίσης και ένας σπαραξικάρδιος καημός για τον λαό που υποφέρει.
Όλοι καταριούνται την απερισκεψία των πολιτών και την ανικανότητα των πολιτικών. Κυρίως όμως το κάνουν οι πολιτικοί. Και δώστου πάλι αυτοκριτική και είναι να τους λυπάται κανείς μετά τόση αυτοκριτική. Αλλά φευ!
Είναι όλα υποκριτικά, κίβδηλα και στημένα. Προμελετημένα, καλοσχεδιασμένα, και η φάκα είναι δολωμένη. Έτοιμη. Για να πιάσει πάλι τα θύματά της.
Τα θύματά της είναι οι αφελείς πολίτες που δεν βλέπουν την πραγματική λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Ενός συστήματος που αυτονομημένο από το λαό, έξω από κάθε ουσιώδη, άμεσο και αποτελεσματικό έλεγχο, παράγει πολιτική και όφελος για τον εαυτό του. 13% των εισοδημάτων τους έχασαν οι βουλευτές! Όλα τείνουν στην προστασία των πολιτικών διακομματικά πέρα από ιδεολογία και πολιτικές επιλογές. Η πολιτική ελίτ κοιτάει μέσα σε αυτόν το γενικό χαμό τη διατήρηση των προνομίων της. Πέρα από ανέξοδες διακηρυκτικές πλειοδοσίες, ρητορείες και δεκάρικους λόγους, η ουσία είναι μία. Έχουν ήδη θωρακίσει τα προνόμιά τους τα υπάρχοντα κόμματα. Έχουν ήδη έτοιμο τον εκλογικό νόμο.
Έχουν ήδη χρηματοδοτηθεί από τράπεζες -με εγγύηση τίνος;- με βάση τα μελλοντικά ποσοστά τους! Και αν το κόμμα του 43% πάρει 13% πως η τράπεζα διασφαλίζει τα χρήματα της; Η είναι τόσο σίγουροι για τα ποσοστά τους; Κανένα πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα δεν μπορεί να πάρει τηλεοπτικό χρόνο ακόμα και αν τον χρυσοπληρώσει. Βλέπει κανείς λοιπόν πόσο καλά είναι προετοιμασμένο το παιχνίδι. Αν οι πολιτικοί μας πραγματικά συναισθάνονται τις ευθύνες τους, ιδού η Ρόδος.
Να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, αφού και η ρευστή και κοχλάζουσα πολιτική κατάσταση επιβάλλει κάτι τέτοιο. Αυτό θα είναι δείγμα γραφής. Αλλιώς… στους πολίτες μένει ένας τρόπος. Της συνειδητοποίησης και της αντίρρησης. Μιας γενικευμένης αντίρρησης.
Να μην ψηφίσουν κόμμα ή πολιτικό πρόσωπο που μέχρι τώρα έχει εμπλακεί με τρόπο κεντρικό στο πολιτικό παιχνίδι.
Ειδάλλως υιοθετούμε αυτό το πολιτικό σύστημα και τα απόνερα του.
Οι πολίτες μπορούν να πλήξουν, να ακυρώσουν και να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα όχι μόνο με τις πολιτικές τους επιλογές
Να μην ψηφίσουν δηλαδή όσους έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ. Μπορεί αυτό να μην αρκεί καν.
Μια πιο βαθιά αλλαγή είναι αλλαγή της κοινωνικής και υπαρξιακής συμπεριφοράς του πολίτη. Πώς σκέφτεται, πώς παράγει αλλά και πώς καταναλώνει, αυτό έχει κυρίως σημασία. Τι κοσμοείδωλο και τι ανθρωποείδωλο υπερασπίζεται. Τι ερωτήματα θέτει για τη ζωή του, τον εαυτό του, τον Κόσμο. Κυρίως τι ερωτήματα και όχι τι απαντήσεις. Τι φαντασιακές σημασίες διαμορφώνει στη θέση των αξιών του καπιταλισμού. Του συστήματος της παραγωγής και της κατανάλωσης, της υπερκατανάλωσης και της κατασπατάλησης των πόρων.
Να μετατοπίσει τον υπαρξιακό τους άξονα από το έχειν και το φαίνεσθαι στο είναι.
Από τα επουσιώδη στα καίρια, τα κύρια και τα ουσιώδη. Από τα υλικά στα πνευματικά του βίου στοιχεία. Από τα πολλά, τα εύπεπτα, τα φανταχτερά, τα κίβδηλα, στα βασικά και τα χρειώδη. Με μία λέξη από την επιθυμία στην ανάγκη.
Από ότι η καταναλωτική δημοκρατία ορίζει ως επιθυμία, κάνοντας τον άνθρωπο μανιακό καταναλωτή των πολλών, άχρηστων και περιττών υλικών αγαθών και αφήνοντάς τον στο τέλος αυτής της διαδρομής ματαιωμένο, κενό και μετέωρο.
Η επιθυμία είναι λαίμαργη, ακόρεστη, σπάταλη και δαπανηρή. Τέλος δεν έχει! Ούτε ικανοποίηση.
Αυτό που έχει σημασία για τα ανθρώπινα, είναι η ικανοποίηση των αναγκών, δίνοντας στον άνθρωπο την ευκαιρία για εσωτερικές, κεντρομόλες διαδρομές της αυτοπραγμάτωσης, της υπαρξιακής πληρότητας και της παραγωγής νοήματος για τη ζωή και τον Κόσμο.
Κάνοντας αυτή τη μετατόπιση, την υπαρξιακή, αλλάζοντας μοντέλο ζωής, φιλοσοφία και αισθητική ο άνθρωπος λειτουργεί αυθεντικά πολιτικά. Τότε είναι που το σύστημα θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.Έχουμε τη συνταγή πριν χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι νοσταλγία για το παρελθόν, ούτε προγονοπληξία.
Είναι κραυγή για ένα σκοτεινό μέλλον που έρχεται. Τα χρόνια της βιομηχανικής και μεταβιομηχανικής επανάστασης «φάγαμε», τα έγκατα του πλανήτη, σπαταλήσαμε αναίτια τόσους πόρους!
Η ανάπτυξη δεν είναι ανάπτυξη όταν δεν συμβαδίζει με την καλλιέργεια των έσω στιβάδων του ανθρώπου, όταν δεν αποτελεί ίαμα στα υπαρξιακά ανθρώπινα χάσματα, όταν δεν απαντά στο αίτημα του Νοήματος.
Λοιπόν ας εγκαταλείψουμε τα σχεσιακά δηλητήρια της συσσώρευσης, της αποθήκευσης, του ατομισμού και ας υιοθετήσουμε τα σχεσιακά αγαθά της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της κοινότητας, του μοιράσματος. Μόνο τότε όλα θα αλλάξουν επί τα βελτίω.
Αφήστε μια απάντηση