Έπεα πτερόεντα, … στο χάος του διαδίκτυου

Τις προάλλες σε μια συγκέντρωση των μαθητών της α΄Λυκείου στο σχολέιο άκουσα μια σωστή κουβέντα.
“Δεν είναι δυνατόν οι επιτυχόντες στα ΑΕΙ να είναι όλοι μόνο από αυτό το σχολείο”.
Το μεγαλύτερο λάθος που έχουμε κάνει είναι να εγκλωβίζουμε την διδακτική πράξη στις εξετάσεις και το σχολείο στις διαδικασίες επιλογής φοιτητών.
Διαμαρτύρονται πολύ για αμέλεια, προχειρότητα, αδιαφορία κλπ από μεριάς της πολιτείας (μεσω του υπουργείου) γιατί δεν είναι γνωστό πως θα επιλεγούν οι φετεινοί μαθητές της α΄τάξης του Λυκείου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το ζητούμενο όμως είναι, τι είδους γνώσεις θα έχουν οι απόφοιτοι του 2014 από ένα πρόγραμμμα 12 χρόνων εκπαίδευσης.
Αντί να διαπαιδαγωγούμε τους έφηβους στην αγάπη για την προσπάθεια και τη γνώση τους υποδεικνύουμε έμμεσα το “πως θα την κάνουν” από το σύστημα.
Όλα είναι απλά.
Κάθε ένας είναι μια υπέροχη μοναδικότητα με ένα “χάρτη” πορείας που διαμορφώθηκε στα προηγούμενα χρόνια και οφείλει πρώτιστα απέναντι στον εαυτό του να γίνεται καλλίτερος βελτιώνοντας τις γνώσεις τις δεξιότητες και τις ικανότητες του με όσα μέσα διατίθενται.
Αντι γι αυτά, ασχολούμαστε με το τι έκανε ο αλλός και τα κατάφερε, και δεν του αναγνωρίζουμε βέβαια και καμιά ικανότητα αλλά φθονώντας τον, μειώνουμε την όποια αξία του μηδενίζοντας κάθε προσπάθεια του.
Όποια μέσα διαθέτουμε και πρώτα πρώτα το μυαλό μας οφείλουμε να τα αξιοποιούμε όπως μπορούμε και χωρίς να γκρινιάζουμε για τις όποιες συνθήκες όσο δύσκολες και αν είναι.
Φραγμούς στη μόρφωση βάζουμε τις πιο πολλές φορές μόνοι μας, επικαλούμενοι αυτές τις δυσκολίες που σίγουρα υπάρχουν. Είναι ένα πρώτης τάξης άλλοθι αδράνειας.
Συμπέρασματικά.
Ασχολούμαστε με την ανάπτυξη και ακλλιέργεια του εαυτού μας αξιοποιώντας ότι διατίθενται γι αυτό και όποιο “σύστημα” και αν επιλεγεί να είμαστε έτοιμοι να το “αντιμετωπίσουμε”.
Καλή δύναμη σε όλους.