ailiadi's blog

contact-e-mail: ailiadi@sch.gr

Τα συγγραφικά δικαιώματα του παρόντος ιστολογίου ανήκουν στην κ. Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογο-ιστορικό, ποιήτρια, ζωγράφο, συγγραφέα. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, περιληπτική, κατά παράφραση ή διασκευή και απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης, ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα. (Νόμος 2121/1993. Και διεθνής σύμβαση της Βέρνης που έχει κυρωθεί με τον Ν. 100/1975).

Ποίηση, με την ευρύτερη έννοια της δημιουργίας, είναι η ίδια η Τέχνη σ’ όλες της τις μορφές, μια κάποια ανώτερη, υψηλή στάση ζωής, που δεν αρκείται στα ανούσια, στα τετριμμένα, στα μηχανικά… Γι’ αυτό και μισώ μια μουντή καθημερινότητα που κυλάει ασυνείδητα, χωρίς τον οίστρο της ενσυνείδητης δημιουργίας, χωρίς τη χαρά της έμπνευσης, χωρίς την Ποίηση “Ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα”. Όλα τα όμορφα, έξω και μέσα μας, είναι μια ποίηση: απ’ τις απλές μικροχαρές της ζωής που αδράχνουμε καθημερινά ως τις πιο πολύπλοκες και βαθυστόχαστες διεργασίες του μυαλού και της ψυχής μου… Κι όταν, κάποτε, προσπαθώ με λόγια ν’ αποτυπώσω αυτήν την Ποίηση που βιώνω, απλά κι απροσποίητα, νιώθω αδυναμία κι αμηχανία, αφού, πολλές φορές η γλώσσα με τις λέξεις, τις εκφράσεις της, τον πλούτο της, μου φαίνεται ανεπαρκής ν’ αποδώσει την εσωτερική μου φλόγα…

Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός

“Τρέχω να πιάσω τη ζωή”

Όνειρα, τρέλλα και παράκρουση

Όλα είναι ζωή που

Σαν τραίνο σφυρίζει αλαλιασμένη

Τρέχω ασταμάτητα

Με βλέπω απ’ το παράθυρο

Πιάνονται τα μαλλιά μου απ’ τα κλαδιά

Πονάνε

Φοβάμαι, είν’ αλήθεια.

Φεύγω απ’ το θάνατο μακριά

Η ζωή με παρασέρνει

Φοβάμαι, είν’ αλήθεια την ορμή της.

Μα τρέχω δίπλα στις ράγες

Το τραίνο που σφυρίζει να προφτάσω.

Σταθμοί-φαντάσματα δεν θα με δούνε

Τα βλέπω και τα προσπερνώ.

Δε χάνω τον καιρό μου μ’αναμνήσεις.

Τρέχω να πιάσω τα όνειρά μου,

την τρέλλα μου να φυλακίσω

την παράκρουση να ορίζω

“Εγώ” να λέω,

πιστεύοντας σε μένα

Κάνοντας τέχνη τη ζωή μου.

Αυτή, που σαν το τραίνο

σφυρίζει αλαλιασμένη στα χωράφια.

Τρίκαλα, 31/8/1998

(Δακτυλογράφηση:Βάσω Κ. Ηλιάδη)

“Ιστορική μνήμη”

‘Ολα τα ερμάρια ήταν κλειστά.

Στο βάθος τους, ψυχές που κελαηδούσαν

το σκοπό μιας ευτυχίας ανείπωτης

στης ατέρμονης μοναξιάς τη σιωπή…

Οι κλειδαριές ασφαλίσαν τις ενοχές μας,

βαθιά, στα συρτάρια του μυαλού μας.

Όλα τα ερμάρια θα είναι κλειστά

Όταν αύριο οι ψυχές μας θ’ αρμενίζουν στο πέλαγος

ανέμελες κι ανίδεες για την ορφάνια,

για την πίκρα του καιρού και του κόσμου.

Όλα τα παράθυρα είναι κλειστά

Τώρα που το φως κι ο αγέρας ζητά την ψυχή μας

να την αποθέσει στους ορίζοντες

μιας νησιώτικης ανοιχτωσιάς…

Και τώρα, που το “τώρα” μας νικάει,

με τι ν’ αντιπαλαίψεις το σκοτάδι;

Τα ερμάρια, τα παράθυρα, σαν χαραμάδες,

σαν οπές μιας μνήμης μας χαμένης, μακρινής…

Μας εγκατέλειψε στη δίνη του καιρού και του κόσμου

κι ορφανέψαμε, εμείς,

ψυχές ανίδεες από ορφάνια και καϋμό.

Τα τελευταία βήματά μας,

τρεκλίζοντας τα κάνουμε,

κι έτσι τρισάθλια, ελεεινά κι ανέμελα ανθρωπάκια,

που κατοικούν σε κουκλόσπιτα,

οδεύουμε στο θάνατο.

Μακάριοι στη λήθη μας,

σαν ζωντανοί νεκροί.

“Η Αγάπη μέσα μου, μια φλόγα”

Και τώρα που οι αγάπες πια χαθήκαν,

εκείνες οι μεγάλες οι αγάπες

που βούλιαξαν απ΄τα ψεύτικα στολίδια,

που χλώμιασαν απ’ τα τόσα φτιασιδώματα,

τί μου μένει ν’ αντιτάξω στην ανάγκη;

Ξεδιπλώνω την ψυχή μου στον αγέρα

κι αρμενίζω καταμεσής στο πέλαγος.

Οπλίζομαι τη θλίψη σαν άλλη πανοπλία ιπποτική.

Μαζεύομαι στη γωνιά μου ν΄αντέξω το χειμώνα που έρχεται…

Τα βράδια η καρδιά μου θα σκιρτάει στις θύμησες…

Προτού να κοιμηθώ, θα κλαίω από συνήθεια κι απ’ ανάγκη

Τα μάτια μου, όταν κλείνουν,

σα νεκρή θα μοιάζω από μακριά

Μα από κοντά, μια φλόγα μέσα μου θα καίει σιγανή…

Είναι η αγάπη, ασίγαστη, που πάντα με στοιχειώνει.

Όσο κι αν την πολέμησα, δεν μπόρεσα να τη νικήσω.

Η αγάπη είναι η φύση μου.

Μέσα μου, γη και θάλασσα η αγάπη.

Μ’ αυτή νίκησα το έρεβος

Μ’ αυτή που με ματώνει.

Η αγάπη είναι το αίμα μου

Πώς να την αρνηθώ; Πώς να την πολεμήσω;

Τ’ αδύνατα μη μου ζητάς.

Κι η Αγάπη είναι Δύναμη.

“Άς ήτανε…”

Εδώ που κάθομαι και περιμένω

με ζώνουν φόβοι κι απορίες: Οι άνθρωποι, γιατί να μοιάζουν με φίδια;

Τα μάτια τους, γιατί να είναι γυάλινα και παγωμένα;

Γιατί τα χέρια τους να μοιάζουν με κλαδιά κοκκαλιασμένων δέντρων

κι όχι με ικετευτικά κλαδιά ελιάς;

Γιατί τα χοντροπάπουτσά τους νά’ ναι λασπωμένα

κι όχι καθαρά, τουλάχιστον;

Οι περισσότεροι άνθρωποι αποκρουστικοί μου είναι.

Κι όταν μου φανερώνονται κι οι κρύες τους καρδιές

πέφτω σε βαρύ πένθος.

Εύχομαι νά’ ταν αλλιώς τα πράγματα.

Θά’ θελα να μην φοβόμουν τους ανθρώπους.

Θά’θελα να μην απορούσα γι’ αυτούς.

Ας ήταν οι άνθρωποι νά’ μοιαζαν μ’ αρνάκια

Ας ήτανε τα μάτια τους πιο στρόγγυλα

και πιο ζεστά, σαν των αρνιών.

Τα χέρια τους σαν ικευτικά κλαδιά ελιάς ας ήτανε

Τα χοντροπάπουτσά τους, τουλάχιστον, ας ήτανε πιο καθαρά.

“Αντίσταση”

Τι έχουμε ν’ αντιτάξουμε στη βία;

Την ειρηνική ζωή μας,

τα ήρεμα πρόσωπά μας,

την αυστηρή δικαιοσύνη μας.