Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μέσω ενός ευρωπαϊκού προγράμματος μας παρέσυρε σε μια καλλιτεχνική περιπέτεια. Θέατρο, κινηματογράφος, ψηφιακά μέσα έγιναν εργαλεία για να γνωρίσουν, να αγαπήσουν και να μεταμορφώσουν οι μαθητές της Α΄Γυμνασίου την παράδοσή μας.
Η παράδοση δεν είναι ένα ξεχασμένο κομμάτι της Ιστορίας. Με τα κατάλληλα εργαλεία μπορεί να είναι πηγή δημιουργίας, έκφρασης, χαράς και επικοινωνίας.
Το 6ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου πήγε στο Θέατρο το οποίο άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του. Τα παιδιά αξιοποίησαν σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, εξερεύνησαν προφορικές αφηγήσεις, μυθοπλαστικά κείμενα και τους ήρωες τους. Ταξίδεψαν με τη φαντασία τους και ανακάλυψαν τα μυστικά των κειμένων: “Ερωτόκριτος” του Βιτσέντζου Κορνάρου (Ομάδα Α-Τμήμα Α3) και του δημοτικού τραγουδιού “Του γιοφυριού της Άρτας” (Ομάδα Β-Τμήμα Α2).
Στη συνέχεια, ομάδες και τμήματα ενώθηκαν και παρακολούθησαν από κοινού τις διαδικασίες του μοντάζ, οι οποίες οδήγησαν στο τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή στην παραγωγή δύο σύντομων ψηφιακών θεατρικών παραστάσεων.
Το ταξίδι στον λαϊκό πολιτισμό έκλεισε με μία συζήτηση για τις σκέψεις και τις εντυπώσεις που γεννήθηκαν με αφορμή τη συμμετοχή σε έναν θαυμαστό ψηφιακό κόσμο που δίνει νέες δυνατότητες.
Η εικαστικός του σχολείου μας κα Αντιγόνη Γκιόκα κατασκεύασε πρωτότυπες μάσκες στο πλαίσιο της σκηνογραφικής πλαισίωσης του δημοτικού τραγουδιού και ερμήνευσε το έργο της δίνοντας μία επίκαιρη διάσταση στη θυσία της Λυγερής : “Το Γεφύρι της Άρτας”. Ο φυσικός χώρος, το Γεφύρι της Άρτας πλαισιώνεται από την απαράμιλλη ομορφιά της δημοτικής ποίησης σε αυτή τη διάσημη παραλογή. Σκοπός, η πυροδότηση του σύγχρονου προβληματισμού και συζήτησης γύρω από τα στερεότυπα των φύλων, τις προκαταλήψεις, τις διακρίσεις αλλά και την έκρηξη της έμφυλης βίας στην τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα.
“Η όμορφη γυναίκα του Πρωτομάστορα”, η Λυγερή είναι η κάθε “αδικοθανατισμένη” γυναίκα μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας, που δεν ρωτήθηκε ποτέ, που δεν έχει μιλιά στις αποφάσεις. Παρασύρεται με δόλο, παγιδεύεται, ώστε να “χτιστεί” ζωντανή, και να στεριώσει το ξακουστό Γεφύρι, που θα σηματοδοτούσε την πολυπόθητη πρόοδο της τοπικής κοινωνίας. Ακόμα και οι κατάρες που ξεστομίζει, όταν συνειδητοποιεί τον επικείμενο θάνατο της, γυρνούν σε ευχές αφού εξαναγκάζεται με επίκληση στο συναίσθημα.
Οι δύο μάσκες αποτυπώνουν όλα τα συναισθήματα της χωρίς τη φωνή της από τον πόνο, την απορία, την απόγνωση και τη φρίκη της συνειδητοποίησης του θανάτου μέχρι την αποδοχή της θυσίας για την οικογένεια και το κοινό καλό.
Τουλάχιστον την Ιφιγένεια την ρώτησαν!
Αντιγόνη Γκιόκα
Εικαστικός /Εκπαιδευτικός
