Η επιστροφή μας στο σχολείο μετά απ’ το κλείσιμο λόγω του κορονοϊού ήταν τελείως διαφορετική για όλους. Λίγα παιδιά στην τάξη, με λιγότερα παιχνίδια και λιγότερες ανοιχτές γωνιές, χωρίς παρεούλα, μόνο δύο παιδιά σε κάθε τραπέζι, κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις.

Η πρώτη ρουτίνα της ημέρας μας έφερε μπροστά σε ένα ασυνήθιστο θέαμα: είχαμε ένα μεγάλο κενό να καλύψουμε….Ενώ είχαμε αφήσει το ημερολόγιό μας σ’ αυτό:

…προσπεράσαμε πολλές πολλές μέρες και φτάσαμε σ’ αυτό:

Και μια που αφήναμε πίσω μας μια παράξενη άνοιξη που κράτησε λίγο παραπάνω απ’ το κανονικό, σκεφτήκαμε να μην αφήσουμε παραπονεμένα τα έντομα που έχουν γεμίσει τον αέρα και μας αρέσουν τόσο.

Ασχοληθήκαμε πιο πολύ με τα μυρμήγκια τα εργατικά και τις μεταμορφώσεις της πεταλούδας αλλά και με άλλα χρήσιμα (ή όχι και τόσο χρήσιμα) έντομα, όπως τα κουνούπια, που δεν είναι χρήσιμα γιατί μας τσιμπάνε, την αράχνη, τον μεταξοσκώληκα (περισσότερα…)